Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 21 czerwca 2011 r.
Sygn. akt Ts 179/10


Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Marek Zubik – przewodniczący
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka B.,

p o s t a n a w i a:


nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 26 lipca 2010 r., sporządzonej przez adwokata, zakwestionowana została zgodność art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593; dalej: ustawa o służbie wojskowej) z art. 32, art. 45 ust. 1 i 2, art. 60, art. 65 ust. 1, art. 66 ust. 1, art. 87 ust. 1 oraz art. 92 Konstytucji. Skarga konstytucyjna nie zawierała uzasadnienia niekonstytucyjności przepisów, skarżący natomiast szeroko i krytycznie odniósł się do wydanych w sprawie rozstrzygnięć – i to zarówno organów administracji publicznej, jak i orzeczeń sądów administracyjnych. Skarżący ograniczył się do wskazania przepisów Konstytucji, z którymi niezgodne są orzeczenia organów stosujących prawo.
Postanowieniem z 19 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego przedmiotem skargi uczyniono akt stosowania prawa. Skarga nie zawierała uzasadnienia niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący stwierdził, że w skardze określono, jakie prawa podmiotowe skarżącego i w jaki sposób zostały naruszone. Skarżący ponownie odniósł się do nieprawidłowości postępowania Ministra Obrony Narodowej oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zażalenie ogranicza się do negacji niektórych ocen zawartych w zakwestionowanym postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Sprowadza się ona natomiast wyłącznie do wskazania powodów, dla których skarżący uznał, że postępowania przed Ministrem Obrony Narodowej i WSA w Warszawie były wadliwe. W środku odwoławczym nie odniesiono się zatem do argumentacji przemawiającej za odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie wykazano tym samym, na czym polega nietrafność zaskarżonego postanowienia. Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa ta była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie prawidłowości tej odmowy. Brak ustosunkowania się w zażaleniu do przyczyn odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu powoduje, że nie może ono zostać uwzględnione.
Niezależnie od powyższego – aprobując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu – raz jeszcze wypada podkreślić, że sposób określenia przedmiotu skargi był wadliwy. Skarżący odniósł skargę konstytucyjną do postępowania organów i sądów administracyjnych w jego sprawie. Należy więc przypomnieć, że „w obowiązującym stanie prawnym Trybunał (…) jest »sądem prawa« nie zaś »sądem faktów«. Do jego kompetencji należy (…) ocena zgodności aktów prawnych z Konstytucją (…), natomiast w żadnym wypadku nie może on orzekać o stosowaniu prawa” (postanowienie TK z 26 października 2005 r., SK 11/03, OTK ZU nr 9/A/2005, poz. 110).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.