Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 29 listopada 2011 r.

Sygn. akt Ts 228/09



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Zbigniew Cieślak – przewodniczący

Andrzej Wróbel – sprawozdawca

Teresa Liszcz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej HELIOS S.A.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 23 września 2009 r. skarżąca – HELIOS S.A. – zarzuciła niezgodność art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o kinematografii) z art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 oraz art. 84 Konstytucji.

Postanowieniem z 11 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 w związku z art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W ocenie Trybunału, z analizy treści skargi konstytucyjnej oraz załączonych do akt sprawy dokumentów wynikało jednoznacznie, że art. 19 ust. 1 ustawy o kinematografii nie był podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach i wolnościach skarżącej.

Odpis powyższego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi skarżącej 25 maja 2011 r. Pismem z 1 czerwca 2011 r. pełnomocnik złożył zażalenie na postanowienie Trybunału.

Wnosząca skargę wskazała, że nie zgadza się z zarzutem, iż art. 19 ust. 1 kwestionowanej ustawy nie stanowił podstawy ostatecznego rozstrzygnięcia. W jej ocenie „pogląd Trybunału Konstytucyjnego, kwestionujący możliwość poddania kontroli w trybie skargi konstytucyjnej materialnoprawnej podstawy nałożenia daniny publicznej w sytuacji, gdy skarżący podporządkował się obowiązującemu przepisowi ustawy (którego konstytucyjność konsekwentnie podważał w toku całego postępowania) prowadzi w konsekwencji do wyników nieakceptowanych z punktu widzenia zasad państwa prawnego. Nie można bowiem uzależniać prawa do wniesienia skargi konstytucyjnej od świadomego, celowego złamania prawa, a odmawiać jej, gdy strona spełniając swoje obowiązki czyni to w sposób umożliwiający wystąpienie z wnioskiem o dokonanie kontroli konstytucyjności nałożonej daniny”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Zdaniem Trybunału, argumenty skarżącej w istocie ograniczają się do sformułowania jedynie kilku zdań, w których nie zgadza się ze stanowiskiem Trybunału przyjętym w zaskarżonym postanowieniu. Nie traci tym samym na aktualności stanowisko Trybunału Konstytucyjnego przedstawione w kwestionowanym postanowieniu, wskazujące podstawy i uzasadnienie odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny trafnie uznał, że kwestionowany art. 19 ust. 1 ustawy o kinematografii w brzmieniu: „Podmiot prowadzący kino dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5% przychodu uzyskanego z tytułu wyświetlania filmów i reklam w kinie, przed podziałem z podmiotem prowadzącym dystrybucję”, nie stanowił podstawy decyzji organów podatkowych obu instancji, a następnie sądów administracyjnych. W konsekwencji zarzut niekonstytucyjności postawiony przez skarżącą wobec art. 19 ust. 1 wyżej wskazanej ustawy został uznany za oczywiście bezzasadny. Należy jeszcze raz podkreślić, że przedmiotem sprawy administracyjnej kontrolowanej w kategoriach legalności wykonywania administracji publicznej było żądanie wnoszącej skargę stwierdzenia na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 ordynacji podatkowej nadpłaty z tytułu wpłaty dokonanej na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Przedmiotem postępowania przed organami podatkowymi oraz sądami administracyjnymi nie było dokonywanie albo zaniechanie wpłat na Polski Instytut Sztuki Filmowej, ale ewentualna nadpłata z tego tytułu. Do wpłat, o których mowa wyżej, zgodnie z art. 19 ust. 9 ustawy o kinematografii, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa), obejmującego również unormowania nadpłaty podatkowej. Jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 maja 2009 r. (sygn. akt II FSK 147/08): „jeżeli wykładnia operatywna danego przepisu, w tym interpretacja obejmująca badanie jego zgodności z określonymi standardami konstytucyjnymi, uczestniczy (nawet) w stosowaniu innych – konkretnych przepisów prawa materialnego, nie uzasadnia to przyjęcia, że pierwszy z przywoływanych zapisów prawnych zastępuje, jako podstawa prawna rozstrzygnięcia sprawy, drugie – w zdaniu tym wymienione – regulacje prawne”. Wykładnia przepisu, na podstawie którego wpłaty zostały zrealizowane, miała wpływ na ocenę możliwości zastosowania odpowiedniego (i odpowiednio stosowanego) przepisu o nadpłacie podatkowej w związku z art. 19 ust. 9 ustawy o kinematografii. Rozstrzygnięcie badanej sprawy administracyjnej zapadło w przedmiocie konkretnego unormowania prawa o nadpłacie podatkowej w związku z art. 19 ust. 9 ustawy o kinematografii, zaś art. 19 ust. 1 tej ustawy nie stanowił podstawy prawnej wskazanego rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym trafnie Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uznał, że skarga była niedopuszczalna.



Z przedstawionych powodów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.