Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 20 stycznia 2011 r.

Sygn. akt Ts 254/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Teresa Liszcz – przewodnicząca


Zbigniew Cieślak – sprawozdawca


Mirosław Granat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 4 października 2010 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 46-52 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) są niezgodne z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji.

W ocenie skarżącego, wskazane jako przedmiot skargi przepisy ustawy o TK są – jak określił skarżący – cząstkowe, zbyt kazuistyczne, z różnymi odesłaniami do ustawy o TK oraz innych ustaw. Wprowadzają przedsąd i przymus adwokacki w celu złożenia skargi, co – zdaniem skarżącego – prowadzi do dyskryminacji człowieka i obywatela. Do skargi konstytucyjnej skarżący nie dołączył żadnego orzeczenia organu władzy publicznej.

Postanowieniem z 8 listopada 2010 r. (doręczonym skarżącemu 15 listopada 2010 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu wskazał, że w sprawie, w związku z którą została wniesiona skarga konstytucyjna, nie została wydana żadna decyzja lub orzeczenie sądowe legitymujące skarżącego do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony wolności lub praw.

Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie. W piśmie procesowym z 17 listopada 2010 r. – formułując szereg niejasnych zarzutów – zaskarżył rozstrzygnięcie Trybunału w całości. W zażaleniu wniósł o wyłączenie się Trybunału od orzekania w sprawie i przekazanie ustawy Sejmowi w trybie art. 118-124 Konstytucji lub uwzględnienie zarzutów skargi i zażalenia tj. o uchylenie – jego zdaniem – niezgodnej z Konstytucją ustawy o TK.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W konsekwencji Trybunał analizuje te zarzuty zażalenia, które podają w wątpliwość trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Skarżący, wnosząc zażalenie, powinien zatem oprzeć zarzuty na uchybieniach, jakie – jego zdaniem – zaszły przy wydaniu zaskarżonego postanowienia. Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie przypomina, że podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu był brak orzeczenia wydanego na podstawie kwestionowanych skargą przepisów ustawy o TK.

W piśmie procesowym z 17 listopada 2010 r., stanowiącym – w intencji skarżącego – zażalenie na postanowienie Trybunału, w dalszym ciągu nie wskazano takiego orzeczenia. Co więcej, skarżący, formułując szereg niejasnych i niemających żadnego związku z podstawami odmowy nadania skardze dalszego biegu zarzutów, nie wskazał nawet, czy sprawę, w związku z którą skierował skargę do Trybunału, poprzedzało wydanie jakiegokolwiek orzeczenia władzy publicznej.

W tym stanie rzeczy, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza, że postanowienie z 8 listopada 2010 r. jest prawidłowe. Raz jeszcze należy zwrócić uwagę, że w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji, warunkiem sine qua non rozpoznania skargi przez Trybunał jest oparcie jej zarzutów na przepisach ustawy lub innego aktu normatywnego stanowiącego podstawę ostatecznego orzeczenia prowadzącego do naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Brak takiego orzeczenia upodabnia skargę konstytucyjną do skargi powszechnej (actio popularis), nieprzewidzianej przepisami prawa, albo też wniosku w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm, który mogą złożyć jedynie podmioty określone w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji.



Mając powyższe na uwadze, należało nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału odmawiające nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.