Pełny tekst orzeczenia

172/2/B/2011

POSTANOWIENIE

z dnia 16 marca 2011 r.

Sygn. akt Ts 258/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Adam Jamróz – przewodniczący

Andrzej Rzepliński – sprawozdawca

Stanisław Biernat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PKS Tysovia w Tychach,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



1. W skardze konstytucyjnej, sporządzonej przez adwokata i wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 4 października 2010 r. (data nadania), Marek J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą PKS Tysovia w Tychach (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 1262 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 176 Konstytucji.



2. Zarządzeniem sędziego TK z 22 października 2010 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 2 listopada 2010 r.) skarżący został wezwany do usunięcia, w terminie siedmiu dni od daty doręczenia tego zarządzenia, braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: (1) doręczenie – w związku z załączeniem do skargi konstytucyjnej pełnomocnictwa udzielonego przez Prezesa Zarządu działającego w imieniu PKS Tychy Sp. z o.o. z siedzibą w Tychach, tj. podmiotu, który nie jest skarżącym w analizowanej sprawie – pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania skarżącego Marka Jarockiego prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PKS Tysovia w Tychach w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym; (2) wskazanie ostatecznego orzeczenia, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw, wraz z datą doręczenia tego orzeczenia skarżącemu; (3) wskazanie związku pomiędzy zaskarżonym art. 1262 § 1 k.p.c. a orzeczeniem, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw (vide pkt 2 zarządzenia); (4) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 2 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (5) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 45 ust. 1 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (6) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 77 ust. 2 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (7) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 176 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (8) wyjaśnienie rozbieżności pomiędzy twierdzeniem skarżącego, że wniósł on zażalenie na zarządzenie sędziego Sądu Okręgowego w Rzeszowie – VI Wydział Gospodarczy z 26 lipca 2010 r. (sygn. akt VI GC 91/10) w przedmiocie zwrotu pozwu (s. 3 uzasadnienia skargi konstytucyjnej), a twierdzeniem skarżącego, że nie wniósł on zażalenia na wskazane wyżej zarządzenie sędziego o zwrocie pozwu (s. 4 uzasadnienia skargi konstytucyjnej), oraz załączonym do skargi konstytucyjnej zażaleniem z 16 sierpnia 2010 r. na wskazane wyżej zarządzenie sędziego o zwrocie pozwu; (9) wyjaśnienie, czy powołane na s. 3 uzasadnienia skargi konstytucyjnej art. 16 ust. 1 i 3 oraz art. 30 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88, ze zm.) są również przedmiotem skargi konstytucyjnej w niniejszej sprawie oraz – w razie uczynienia ich przedmiotem kontroli – wskazanie związku tych przepisów z orzeczeniem, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw.



3. Postanowieniem z 10 grudnia 2010 r. – na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, ponieważ, pomimo upływu wyznaczonego w zarządzeniu sędziego TK terminu (czyli do 9 listopada 2010 r.), braki skargi nie zostały przez skarżącego usunięte. Stanowiło to tym samym samodzielną przesłankę procesową przemawiającą przeciwko merytorycznemu rozpoznaniu skargi konstytucyjnej.



4. W sporządzonym przez adwokata zażaleniu, wniesionym do Trybunału Konstytucyjnego 23 grudnia 2010 r. (data nadania), skarżący podniósł, że „nie zgadza się” z motywami zaskarżonego postanowienia, „albowiem w jego ocenie uzupełnił on wszelkie braki formalne skargi, do których był wzywany, na dowód czego przedkłada pismo wraz z dowodem jego nadania z pocztowej książki nadawczej”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.



2. Odnosząc się do sformułowanego w zażaleniu twierdzenia skarżącego, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że – po pierwsze – w aktach postępowania w sprawie Ts 258/10 nie znajdują się żadne pisma wniesione przez skarżącego w wykonaniu zarządzenia sędziego TK z 22 października 2010 r., po drugie zaś – skarżący, wbrew treści zażalenia, nie załączył do tego pisma jakiegokolwiek dowodu (jak kopia pisma procesowego wraz z poświadczeniem jego wniesienia), który świadczyłby o wykonaniu zarządzenia sędziego.



3. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie uznaje, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważyły ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego żądanie „uchylenia postanowienia” z 10 grudnia 2010 r. nie zasługuje na uwzględnienie.



W tym stanie rzeczy – na podstawie art. 36 ust. 7 w związku z art. 49 ustawy o TK – Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.