Pełny tekst orzeczenia

173/2/B/2011

POSTANOWIENIE

z dnia 19 stycznia 2011 r.

Sygn. akt Ts 266/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Maria Gintowt-Jankowicz,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Bohdana K. o w sprawie zgodności:

ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 925, ze zm.) z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 oraz art. 198-201 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 11 października 2010 r., wniesionej we własnym imieniu przez adwokata Bohdana K., zarzucono niezgodność ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 925, ze zm.; dalej: ustawa o TS) z art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 oraz art. 198-201 Konstytucji, ponieważ ustawa o TS „ma rodowód z zamachu WRON ze stanu wojennego z 13 grudnia 1981 r. i zabezpiecza przez procedury prawa osoby z art. 198 Konstytucji RP w duchu leninowskiego centralizmu demokratycznego odrzuconego ustroju politycznego PRL, nie uwzględniając treści Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r.”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie przepisami Konstytucji oraz ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) warunkiem rozpatrzenia skargi konstytucyjnej jest – w sprawie leżącej u podstaw wniesienia skargi – wydanie na podstawie kwestionowanego przepisu ostatecznego i niezaskarżalnego w drodze zwyczajnych środków odwoławczych rozstrzygnięcia, jak również uprawdopodobnienie, że treść tego przepisu doprowadziła do naruszenia konstytucyjnego prawa lub wolności, przy jednoczesnym określeniu sposobu tego naruszenia. W odróżnieniu od wniosków kierowanych przez podmioty wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji, skarga nie jest środkiem uruchamiania tzw. kontroli abstrakcyjnej, a więc realizowanej w oderwaniu od płaszczyzny stosowania kwestionowanych przepisów (por. postanowienie TK z 6 lipca 2005 r., SK 25/03, OTK ZU nr 7/A/2005, poz. 83). Tym samym nie każda skarga konstytucyjna skierowana do Trybunału Konstytucyjnego może zostać rozpoznana merytorycznie, bowiem na podstawie art. 36 w związku z art. 49 ustawy o TK podlega ona wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy jest ona dopuszczalna.



Wniesiona skarga konstytucyjna: po pierwsze, nie spełnia wymagań określonych dla pisma procesowego (art. 47 ust. 1 in principio ustawy o TK); po drugie, nie wykazuje żadnych praw lub wolności konstytucyjnych naruszonych – zdaniem skarżącego – przez zakwestionowany akt normatywny, a które mogą być przedmiotem ochrony w postępowaniu ze skargi konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK); po trzecie, nie wskazuje żadnego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 2 ustawy o TK, a tym samym nie wykazuje spełnienia przez skarżącego dyspozycji art. 46 ust. 1 ustawy o TK; po czwarte, nie powołuje dowodów na poparcie zarzutu niekonstytucyjności całego kwestionowanego aktu normatywnego (art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK) – nie sposób bowiem przyjąć, by zaskarżone w całości przepisy ustawy o TS były podstawą ostatecznego orzeczenia o prawach i wolnościach skarżącego w niniejszej sprawie.



W związku z powyższym należy stwierdzić, że konstrukcja analizowanej skargi konstytucyjnej – nie wyłączając wątpliwych w warstwie argumentacji jurydycznej zarzutów – w sposób oczywisty nie spełnia przesłanek konstytucyjnych i ustawowych warunkujących merytoryczne jej rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny, co powoduje odmowę nadania dalszego biegu skardze ze względu na jej niedopuszczalność oraz oczywistą bezzasadność (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine i art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).