Ts 270/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Co 410/10
Pełny tekst orzeczenia
176/2/B/2011
POSTANOWIENIE
z dnia 16 marca 2011 r.
Sygn. akt Ts 270/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 października 2010 r. Marek J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 49a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.; dalej: u.k.s.e.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 13 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na przekroczenie trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
W zażaleniu z 27 stycznia 2011 skarżący podniósł, że „wbrew stanowisku Sądu Okręgowego w Krośnie postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie z 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt I Co 410/10 było zaskarżalne i winno było zostać rozpoznane przez Sąd Okręgowy. (…) Sąd Okręgowy odrzucając zażalenie skarżącego popełnił oczywistą omyłkę sądową i wadliwie zastosował przepisy prawa”. Ponadto skarżący stwierdził, że wyczerpał „drogę sądową określoną prawem”, zaś skarga konstytucyjna została – jego zdaniem – wniesiona z dochowaniem terminu z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że argumenty zażalenia są polemiką z rozstrzygnięciem sądu powszechnego i dotyczą nieprawidłowego – zdaniem skarżącego – stosowania prawa przez sąd.
Skarżący zakwestionował art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e., który dotyczy opłat w postępowaniu egzekucyjnym. Ostatecznym orzeczeniem w sprawie było niezaskarżalne postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I Co 410/10), doręczone skarżącemu 14 maja 2010 r. Od 15 maja 2010 r. biegł więc termin na wniesienie skargi konstytucyjnej dotyczącej art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e.
W zażaleniu skarżący błędnie wywodzi, że konieczne było wniesienie niedopuszczalnego środka zaskarżenia na to postanowienie, by otworzył się trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, w której przedmiotem zaskarżenia jest art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e. Wskazany przepis nie dotyczy bowiem braku możliwości zaskarżenia postanowienia sądu I instancji wydanego w postępowaniu egzekucyjnym, ale – jak wskazano wyżej – opłat w postępowaniu egzekucyjnym i konsekwencji ich nieuiszczenia.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 16 marca 2011 r.
Sygn. akt Ts 270/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 października 2010 r. Marek J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Marek J. PKS Tysovia (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 49a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191, ze zm.; dalej: u.k.s.e.) z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 13 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na przekroczenie trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
W zażaleniu z 27 stycznia 2011 skarżący podniósł, że „wbrew stanowisku Sądu Okręgowego w Krośnie postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie z 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt I Co 410/10 było zaskarżalne i winno było zostać rozpoznane przez Sąd Okręgowy. (…) Sąd Okręgowy odrzucając zażalenie skarżącego popełnił oczywistą omyłkę sądową i wadliwie zastosował przepisy prawa”. Ponadto skarżący stwierdził, że wyczerpał „drogę sądową określoną prawem”, zaś skarga konstytucyjna została – jego zdaniem – wniesiona z dochowaniem terminu z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że argumenty zażalenia są polemiką z rozstrzygnięciem sądu powszechnego i dotyczą nieprawidłowego – zdaniem skarżącego – stosowania prawa przez sąd.
Skarżący zakwestionował art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e., który dotyczy opłat w postępowaniu egzekucyjnym. Ostatecznym orzeczeniem w sprawie było niezaskarżalne postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie – I Wydział Cywilny z 22 kwietnia 2010 r. (sygn. akt I Co 410/10), doręczone skarżącemu 14 maja 2010 r. Od 15 maja 2010 r. biegł więc termin na wniesienie skargi konstytucyjnej dotyczącej art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e.
W zażaleniu skarżący błędnie wywodzi, że konieczne było wniesienie niedopuszczalnego środka zaskarżenia na to postanowienie, by otworzył się trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, w której przedmiotem zaskarżenia jest art. 49a ust. 1 i 2 u.k.s.e. Wskazany przepis nie dotyczy bowiem braku możliwości zaskarżenia postanowienia sądu I instancji wydanego w postępowaniu egzekucyjnym, ale – jak wskazano wyżej – opłat w postępowaniu egzekucyjnym i konsekwencji ich nieuiszczenia.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.