Ts 282/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 15 lutego 2011 r.
Sygn. akt Ts 282/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 24 listopada 2009 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 84 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 32, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji. Skarżący zarzucił, że art. 84 § 3 k.p.k., „w zakresie, w jakim przepis ten zezwala obrońcy ustanowionemu z urzędu, wbrew woli osoby, dla której został ustanowiony, nie składać wniosku o wznowienie postępowania i poinformować sąd, że nie stwierdził podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania”, ogranicza jego prawo do sądu, a arbitralne rozstrzygnięcie pełnomocnika z urzędu pozbawia go prawa do ochrony jego praw przed sądem i sprawiedliwego rozstrzygnięcia sprawy.
Postanowieniem z 14 czerwca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na zaskarżenie przepisu, który nie był podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego. Ponadto, Trybunał stwierdził, że w niniejszej sprawie skarżący kwestionuje w istocie zaniechanie („lukę w prawie”), a nie pominięcie prawodawcze, gdyż nie ma w k.p.k. regulacji umożliwiającej kontrolę zasadności odmowy przez pełnomocnika z urzędu podjęcia działań w sprawie, w której został wyznaczony.
Postanowienie z 14 czerwca 2010 r. skarżący zaskarżył w całości, zarzucając, że – wbrew jego woli i stanowisku – wyznaczony pełnomocnik z urzędu sporządził opinię o braku podstaw do złożenia wniosku o wznowienie, a „wobec powyższego wniosek nie został podpisany przez profesjonalnego pełnomocnika, co skutkowało odmową jego przyjęcia przez Sąd do rozpoznania. Powyższe niewątpliwie ograniczyło skarżącemu prawo do ochrony swoich praw przed sądem”. Skarżący podniósł, że art. 84 § 3 k.p.k. miał wpływ na treść orzeczeń w sprawie, na tle której została wniesiona niniejsza skarga konstytucyjna.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, wyznaczony dla skarżącego pełnomocnik z urzędu uznał, że nie zachodzą podstawy do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania, i w pisemnej opinii, będącej formą świadczenia pomocy prawnej, stwierdził, że nie jest zasadne sporządzenie powyższego pisma procesowego. Natomiast w ocenie skarżącego, „to niezależny, bezstronny i niezawisły sąd rozpoznaje wniosek o wznowienie postępowania karnego, a nie obrońca ustanowiony z urzędu”.
Zgodnie z art. 545 § 2 k.p.k., wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli nie pochodzi od prokuratora, winien być sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę prawnego. Tymczasem skarżący, mimo wezwania do uzupełnienia braku formalnego wniosku o wznowienie, który sporządził i złożył samodzielnie, nie wystąpił ponownie (choć mógł) o ustanowienie pełnomocnika z urzędu ani nie uzupełnił braku formalnego wniosku o wznowienie. W konsekwencji, Kierownik Sekcji w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie wydał zarządzenie o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie z powodu nieuzupełnienia braku w terminie; następnie zarządzenie to Sąd Najwyższy utrzymał w mocy.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że w kwestionowanym przez skarżącego orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny trafnie uznał, iż art. 84 § 3 k.p.k. nie był podstawą ostatecznego orzeczenia w sprawie.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia z 30 czerwca 2010 r., wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 czerwca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
z dnia 15 lutego 2011 r.
Sygn. akt Ts 282/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Stanisława K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 24 listopada 2009 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 84 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 32, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji. Skarżący zarzucił, że art. 84 § 3 k.p.k., „w zakresie, w jakim przepis ten zezwala obrońcy ustanowionemu z urzędu, wbrew woli osoby, dla której został ustanowiony, nie składać wniosku o wznowienie postępowania i poinformować sąd, że nie stwierdził podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania”, ogranicza jego prawo do sądu, a arbitralne rozstrzygnięcie pełnomocnika z urzędu pozbawia go prawa do ochrony jego praw przed sądem i sprawiedliwego rozstrzygnięcia sprawy.
Postanowieniem z 14 czerwca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na zaskarżenie przepisu, który nie był podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego. Ponadto, Trybunał stwierdził, że w niniejszej sprawie skarżący kwestionuje w istocie zaniechanie („lukę w prawie”), a nie pominięcie prawodawcze, gdyż nie ma w k.p.k. regulacji umożliwiającej kontrolę zasadności odmowy przez pełnomocnika z urzędu podjęcia działań w sprawie, w której został wyznaczony.
Postanowienie z 14 czerwca 2010 r. skarżący zaskarżył w całości, zarzucając, że – wbrew jego woli i stanowisku – wyznaczony pełnomocnik z urzędu sporządził opinię o braku podstaw do złożenia wniosku o wznowienie, a „wobec powyższego wniosek nie został podpisany przez profesjonalnego pełnomocnika, co skutkowało odmową jego przyjęcia przez Sąd do rozpoznania. Powyższe niewątpliwie ograniczyło skarżącemu prawo do ochrony swoich praw przed sądem”. Skarżący podniósł, że art. 84 § 3 k.p.k. miał wpływ na treść orzeczeń w sprawie, na tle której została wniesiona niniejsza skarga konstytucyjna.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, wyznaczony dla skarżącego pełnomocnik z urzędu uznał, że nie zachodzą podstawy do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania, i w pisemnej opinii, będącej formą świadczenia pomocy prawnej, stwierdził, że nie jest zasadne sporządzenie powyższego pisma procesowego. Natomiast w ocenie skarżącego, „to niezależny, bezstronny i niezawisły sąd rozpoznaje wniosek o wznowienie postępowania karnego, a nie obrońca ustanowiony z urzędu”.
Zgodnie z art. 545 § 2 k.p.k., wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli nie pochodzi od prokuratora, winien być sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę prawnego. Tymczasem skarżący, mimo wezwania do uzupełnienia braku formalnego wniosku o wznowienie, który sporządził i złożył samodzielnie, nie wystąpił ponownie (choć mógł) o ustanowienie pełnomocnika z urzędu ani nie uzupełnił braku formalnego wniosku o wznowienie. W konsekwencji, Kierownik Sekcji w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie wydał zarządzenie o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie z powodu nieuzupełnienia braku w terminie; następnie zarządzenie to Sąd Najwyższy utrzymał w mocy.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że w kwestionowanym przez skarżącego orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny trafnie uznał, iż art. 84 § 3 k.p.k. nie był podstawą ostatecznego orzeczenia w sprawie.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia z 30 czerwca 2010 r., wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 czerwca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.