Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 8 listopada 2011 r.

Sygn. akt Ts 303/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Adam Jamróz – przewodniczący

Stanisław Rymar – sprawozdawca

Marek Zubik,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lipca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja M.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 listopada 2010 r. skarżący – Andrzej M. – zarzucił niezgodność art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 20 ust. 1 i 3 oraz art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) z art. 2, art. 7, art. 84 oraz art. 217 Konstytucji.

Postanowieniem z 20 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 47 ust. 1 w związku z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał uznał, że skarżący podstawą wniesionej skargi konstytucyjnej uczynił przepisy Konstytucji, z których nie wynikają ani prawa podmiotowe, ani wolności człowieka i obywatela. Skarżący nie przedstawił bowiem w uzasadnieniu skargi, w jaki sposób prawa lub wolności wywodzone przez niego z powołanych wzorców konstytucyjnych zostały naruszone przez zaskarżone przepisy. Wobec powyższego Trybunał stwierdził, że nie została spełniona przesłanka z art. 47 ust. 1 ustawy o TK, co uzasadniało odmowę nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem Trybunału skarga nie zawierała również uzasadnienia w zakresie niezgodności kwestionowanej regulacji z art. 7 Konstytucji, w tej części jest więc niedopuszczalna, gdyż skarżący nie wykonał obowiązku wynikającego z art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK. Ponadto, w ocenie Trybunału, skarżący niekonstytucyjność przepisów upatrywał w ich błędnym zastosowaniu przez orzekające w sprawie organy, zatem w tym zakresie była to skarga na stosowanie prawa.

Odpis powyższego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 26 lipca 2011 r. W sporządzonym przez adwokata zażaleniu, wniesionym do Trybunału Konstytucyjnego 2 sierpnia 2011 r., skarżący nie zgodził się z zarzutem braku uzasadnienia, na czym polega naruszenie jego praw wynikających z Konstytucji, ani z zarzutem braku wykazania sposobu ich naruszenia.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpatrzenia zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zażalenie nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał przypomina, że art. 79 ust. 1 Konstytucji stanowi, iż „każdy (…) ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego”. Oznacza to, że skarga konstytucyjna winna odpowiadać – z woli ustawodawcy konstytucyjnego – warunkom merytorycznym i formalnym opisanym w ustawie zwykłej, czyli ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (por. J. Trzciński, uwaga 10. do art. 79 Konstytucji, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999-2007).

Skarga konstytucyjna stanowi sformalizowany środek prawny służący ochronie konstytucyjnych wolności oraz praw o charakterze podmiotowym, naruszonych na skutek wydania rozstrzygnięcia na podstawie przepisu, którego konstytucyjność się kwestionuje. Z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK wynika obowiązek wskazania przez skarżącego, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – jego zdaniem – zostały naruszone przez kwestionowane przepisy aktu normatywnego. Z kolei art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK nakłada na skarżącego obowiązek uzasadnienia zarzutów postawionych w skardze konstytucyjnej wraz z powołaniem dowodów na ich poparcie. W niniejszej sprawie – co Trybunał prawidłowo ustalił w zaskarżonym postanowieniu – przesłanka ta nie została spełniona; skarżący w petitum skargi powołał szereg postanowień Konstytucji, jednakże w uzasadnieniu nie przeprowadził dowodu, w jaki sposób zostały one naruszone przez zaskarżone przepisy art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 20 ust. 1 i 3 oraz art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ze względu na zasadę dyspozycyjności w postępowaniu przed Trybunałem (art. 66 ustawy o TK) oraz spoczywający na profesjonalnym pełnomocniku procesowym obowiązek sporządzenia skargi konstytucyjnej (art. 48 ust. 1 ustawy o TK), Trybunał Konstytucyjny nie może zastępować skarżącego w wypełnianiu jego obowiązków, od których zależy nadanie dalszego biegu skardze. W świetle powyższego Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w postanowieniu z 20 lipca 2011 r. w sposób prawidłowy przyjęto, że skarżący nie wykonał obowiązku wynikającego z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 w związku z art. 47 ust. 1 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, gdyż uzasadnienie skargi nie zawierało żadnych argumentów uprawdopodabniających stawiane zarzuty niekonstytucyjności zakwestionowanych przepisów, a skarżący niekonstytucyjność kwestionowanych przepisów upatruje w ich błędnym zastosowaniu przez orzekające w sprawie organy. Ustalenia powyższego nie podważa również treść zażalenia, w którym skarżący w istocie powtarza argumentację zawartą w postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



W tym stanie rzeczy należało postanowić jak w sentencji.