Ts 309/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 1 lutego 2011 r.
Sygn. akt Ts 309/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Bohdana K. w sprawie zgodności:
ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 930, ze zm.) z art. 10, art. 175, art. 177, art. 217 oraz art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 23 listopada 2010 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) wniósł o uchylenie ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 930, ze zm.) jako niezgodnej z art. 10, art. 175, art. 177, art. 217 oraz art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji.
Skarżący w szczególności zarzucił, że ustawa „normuje przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe dając kazuistyczne definicje w przepisach wstępnych oraz w rozdziale zaniechania ukarania sprawcy”. Objaśnienia wyrażeń ustawowych są niejasne. Ponadto, za naruszającą Konstytucję skarżący uznał okoliczność zaliczenia przez ustawodawcę do przestępstw i wykroczeń skarbowych zachowań podmiotów naruszających obowiązek podatkowy. Zdaniem skarżącego, takie zachowania powinny być rozstrzygane na drodze postępowania cywilnego. Powyższa sytuacja pozbawia zatem obywateli prawa do rozpoznania takich spraw przed sądem cywilnym, czym narusza art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Do skargi skarżący nie dołączył żadnego orzeczenia organu władzy publicznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie uzależnione zostało od spełnienia przez skarżącego szeregu przesłanek wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
W szczególności należy podkreślić, że w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 ustawy o TK, warunkiem rozpoznania przez Trybunał skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Wprawdzie przedmiotem kontroli w postępowaniu skargowym jest problem zgodności z Konstytucją objętego skargą aktu normatywnego, niemniej, wcześniejsze podjęcie „ostatecznego orzeczenia” przez sąd bądź organ administracji publicznej stanowi warunek sine qua non zainicjowania tej formy kontroli przed Trybunałem Konstytucyjnym. Wynika to z przyjętej przez polskiego ustrojodawcę konstrukcji skargi konstytucyjnej, zgodnie z którą instytucja ta służy uruchomieniu postępowania o charakterze nadzwyczajnym i subsydiarnym w stosunku do innych środków i procedur ochrony konstytucyjnych praw i wolności skarżącego. Niedochowanie powyższego warunku powoduje, że rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej staje się niedopuszczalne.
Jak wynika z treści sformułowanych w skardze zarzutów, w sprawie skarżącego nie została wydana żadna decyzja ani orzeczenie sądowe, legitymujące go do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
Brak takiego orzeczenia powoduje niemożność rozpoznania zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej. Składającemu skargę ustrojodawca nie przyznał bowiem uprawnienia do zainicjowania przed Trybunałem Konstytucyjnym kontroli abstrakcyjnej konstytucyjności prawa, lecz wyłącznie uprawnienie do kontroli konkretnej. W niniejszej sprawie nie została spełniona podstawowa przesłanka dopuszczenia skargi do merytorycznego rozpoznania, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Niedopełnienie powyższego warunku stanowi samoistną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Jedynie na marginesie Trybunał podkreśla, że skarga obarczona jest również innymi brakami uniemożliwiającymi merytoryczną ocenę zarzutów.
W szczególności skarga nie spełnia wymagań określonych dla pisma procesowego (art. 47 ust. 1 in principio ustawy o TK). Ponadto, przy wskazaniu naruszenia art. 10, art. 175, art. 177, art. 217 oraz art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji skarżący nie sprecyzował, jakie jego wolności lub prawa doznały niedozwolonej ingerencji, ani tym bardziej nie wskazał, w jaki sposób zaskarżona ustawa godzi w te prawa. Na tle niniejszej sprawy zupełnie niezrozumiały jest także (pozbawiony notabene uzasadnienia) zarzut naruszenia art. 79 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten, co podkreślono wyżej, kształtuje jedynie prawo wniesienia skargi konstytucyjnej do Trybunału, a tym samym nie może stanowić wzorca jej kontroli.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, postanowił orzec jak na wstępie.
z dnia 1 lutego 2011 r.
Sygn. akt Ts 309/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Bohdana K. w sprawie zgodności:
ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 930, ze zm.) z art. 10, art. 175, art. 177, art. 217 oraz art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 23 listopada 2010 r. adwokat Bohdan K. (dalej: skarżący) wniósł o uchylenie ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 930, ze zm.) jako niezgodnej z art. 10, art. 175, art. 177, art. 217 oraz art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji.
Skarżący w szczególności zarzucił, że ustawa „normuje przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe dając kazuistyczne definicje w przepisach wstępnych oraz w rozdziale zaniechania ukarania sprawcy”. Objaśnienia wyrażeń ustawowych są niejasne. Ponadto, za naruszającą Konstytucję skarżący uznał okoliczność zaliczenia przez ustawodawcę do przestępstw i wykroczeń skarbowych zachowań podmiotów naruszających obowiązek podatkowy. Zdaniem skarżącego, takie zachowania powinny być rozstrzygane na drodze postępowania cywilnego. Powyższa sytuacja pozbawia zatem obywateli prawa do rozpoznania takich spraw przed sądem cywilnym, czym narusza art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Do skargi skarżący nie dołączył żadnego orzeczenia organu władzy publicznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie uzależnione zostało od spełnienia przez skarżącego szeregu przesłanek wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
W szczególności należy podkreślić, że w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 ustawy o TK, warunkiem rozpoznania przez Trybunał skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Wprawdzie przedmiotem kontroli w postępowaniu skargowym jest problem zgodności z Konstytucją objętego skargą aktu normatywnego, niemniej, wcześniejsze podjęcie „ostatecznego orzeczenia” przez sąd bądź organ administracji publicznej stanowi warunek sine qua non zainicjowania tej formy kontroli przed Trybunałem Konstytucyjnym. Wynika to z przyjętej przez polskiego ustrojodawcę konstrukcji skargi konstytucyjnej, zgodnie z którą instytucja ta służy uruchomieniu postępowania o charakterze nadzwyczajnym i subsydiarnym w stosunku do innych środków i procedur ochrony konstytucyjnych praw i wolności skarżącego. Niedochowanie powyższego warunku powoduje, że rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej staje się niedopuszczalne.
Jak wynika z treści sformułowanych w skardze zarzutów, w sprawie skarżącego nie została wydana żadna decyzja ani orzeczenie sądowe, legitymujące go do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw.
Brak takiego orzeczenia powoduje niemożność rozpoznania zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej. Składającemu skargę ustrojodawca nie przyznał bowiem uprawnienia do zainicjowania przed Trybunałem Konstytucyjnym kontroli abstrakcyjnej konstytucyjności prawa, lecz wyłącznie uprawnienie do kontroli konkretnej. W niniejszej sprawie nie została spełniona podstawowa przesłanka dopuszczenia skargi do merytorycznego rozpoznania, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Niedopełnienie powyższego warunku stanowi samoistną podstawę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Jedynie na marginesie Trybunał podkreśla, że skarga obarczona jest również innymi brakami uniemożliwiającymi merytoryczną ocenę zarzutów.
W szczególności skarga nie spełnia wymagań określonych dla pisma procesowego (art. 47 ust. 1 in principio ustawy o TK). Ponadto, przy wskazaniu naruszenia art. 10, art. 175, art. 177, art. 217 oraz art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86 Konstytucji skarżący nie sprecyzował, jakie jego wolności lub prawa doznały niedozwolonej ingerencji, ani tym bardziej nie wskazał, w jaki sposób zaskarżona ustawa godzi w te prawa. Na tle niniejszej sprawy zupełnie niezrozumiały jest także (pozbawiony notabene uzasadnienia) zarzut naruszenia art. 79 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten, co podkreślono wyżej, kształtuje jedynie prawo wniesienia skargi konstytucyjnej do Trybunału, a tym samym nie może stanowić wzorca jej kontroli.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, postanowił orzec jak na wstępie.