Ts 337/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 13 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 337/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 8 grudnia 2010 r., sporządzonej przez adwokata, skarżący Marek J. zarzucił niezgodność: po pierwsze, art. 87, art. 871 oraz art. 91 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.; dalej: k.p.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji, po drugie, art. 282 § 1 pkt 1 k.p. z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji, a także z art. 1 Protokołu nr 4 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, zapewniającego niektóre prawa i wolności inne niż już zawarte w Konwencji i Protokole nr 1 do Konwencji, sporządzonego w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175).
Postanowieniem z 25 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zasadniczym powodem takiego rozstrzygnięcia było niewłaściwe określenie przedmiotu skargi, niewskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw oraz nieusunięcie braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu zostało doręczone 1 czerwca 2011 r. pełnomocnikowi skarżącego, który we wniesionym zażaleniu wskazał, że orzeczenie to jest wadliwe oraz powtórzył – co do zasady – argumentację zawartą w skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu musi – podobnie do skargi konstytucyjnej – spełniać określone w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wymogi formalne. Jedną z przesłanek warunkujących rozpoznanie zażalenia jest wniesienie tego środka odwoławczego w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia pierwszoinstancyjnego (art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK). Niespełnienie tego warunku skutkuje – zgodnie z dyspozycją art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK – pozostawieniem zażalenia bez rozpoznania.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie z 25 maja 2011 r. zostało doręczone skarżącemu 1 czerwca 2011 r. Zażalenie nadano w placówce pocztowej 11 czerwca 2011 r., a więc z przekroczeniem ustawowego terminu.
Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK pozostawia zażalenie bez rozpoznania.
z dnia 13 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 337/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Biernat – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka J.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 8 grudnia 2010 r., sporządzonej przez adwokata, skarżący Marek J. zarzucił niezgodność: po pierwsze, art. 87, art. 871 oraz art. 91 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.; dalej: k.p.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji, po drugie, art. 282 § 1 pkt 1 k.p. z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji, a także z art. 1 Protokołu nr 4 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, zapewniającego niektóre prawa i wolności inne niż już zawarte w Konwencji i Protokole nr 1 do Konwencji, sporządzonego w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175).
Postanowieniem z 25 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zasadniczym powodem takiego rozstrzygnięcia było niewłaściwe określenie przedmiotu skargi, niewskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw oraz nieusunięcie braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu zostało doręczone 1 czerwca 2011 r. pełnomocnikowi skarżącego, który we wniesionym zażaleniu wskazał, że orzeczenie to jest wadliwe oraz powtórzył – co do zasady – argumentację zawartą w skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu musi – podobnie do skargi konstytucyjnej – spełniać określone w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wymogi formalne. Jedną z przesłanek warunkujących rozpoznanie zażalenia jest wniesienie tego środka odwoławczego w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia pierwszoinstancyjnego (art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK). Niespełnienie tego warunku skutkuje – zgodnie z dyspozycją art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK – pozostawieniem zażalenia bez rozpoznania.
Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie z 25 maja 2011 r. zostało doręczone skarżącemu 1 czerwca 2011 r. Zażalenie nadano w placówce pocztowej 11 czerwca 2011 r., a więc z przekroczeniem ustawowego terminu.
Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy o TK pozostawia zażalenie bez rozpoznania.