Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 12 października 2011 r.
Sygn. akt Ts 339/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Rymar – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Marek Zubik,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 maja 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka B.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 10 grudnia 2010 r., sporządzonej przez radcę prawnego, Marek B. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 16 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.; dalej: ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym) jest niezgodny z art. 32 Konstytucji oraz że art. 3982 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 stycznia 2011 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi przez wskazanie ostatecznego – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji – orzeczenia organu władzy publicznej, z wydaniem którego wiąże naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych wolności lub praw; dokładne określenie przedmiotu skargi; wyjaśnienie, w jaki sposób zakwestionowane art. 16 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym oraz art. 3982 § 1 k.p.c. stanowiły podstawę ostatecznego orzeczenia w jego sprawie; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa przysługujące skarżącemu, wynikające z art. 32 oraz art. 45 ust. 1 i 2 Konstytucji, zostały naruszone przepisem będącym – zdaniem skarżącego – podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia w jego sprawie oraz określenie sposobu tego naruszenia.
W piśmie procesowym stanowiącym odpowiedź na przedmiotowe zarządzenie skarżący uznał, że ostatecznym orzeczeniem w jego sprawie jest postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 29 września 2010 r. (sygn. akt III WSC 45/10). Ponadto skarżący ponownie krytycznie odniósł się do postępowania organów rentowych i sądów w jego sprawie.
Postanowieniem z 31 maja 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego przedmiotem skargi uczyniono akty stosowania prawa. Skarga nie zawierała uzasadnienia niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący stwierdził, że w skardze określono, jakie prawa podmiotowe skarżącego i w jaki sposób zostały naruszone. Skarżący ponownie odniósł się do nieprawidłowości postępowania Wojskowego Biura Emerytalnego oraz wyroków sądów powszechnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa ta była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie prawidłowości tej odmowy. Rozpatrywane zażalenie ogranicza się do negacji stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zawartego w zakwestionowanym postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki tego orzeczenia. Sprowadza się ona natomiast wyłącznie do wskazania powodów, dla których skarżący uznał, że postępowanie przed Dyrektorem Wojskowego Biura Emerytalnego oraz sądów orzekających w sprawie były wadliwe. W środku odwoławczym nie odniesiono się zatem do argumentacji przemawiającej za odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie wykazano tym samym, na czym polega nietrafność zaskarżonego postanowienia.
Niezależnie od powyższego – aprobując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu – raz jeszcze Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że sposób określenia przedmiotu skargi był wadliwy. Skarżący odniósł skargę konstytucyjną do postępowania organów i sądów orzekających w jego sprawie, uczynił tak również w rozpatrywanym zażaleniu. Należy więc przypomnieć, że „w obowiązującym stanie prawnym Trybunał (…) jest »sądem prawa«, nie zaś »sądem faktów«. Do jego kompetencji należy (…) ocena zgodności aktów prawnych z Konstytucją (…), natomiast w żadnym wypadku nie może on orzekać o stosowaniu prawa” (postanowienie TK z 26 października 2005 r., SK 11/03, OTK ZU nr 9/A/2005, poz. 110).

W tym stanie rzeczy, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK zażalenia nie uwzględnił.