Pełny tekst orzeczenia

466/5/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 26 września 2012 r.
Sygn. akt Ts 57/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca


Teresa Liszcz – sprawozdawca


Stanisław Rymar,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 kwietnia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 7 marca 2012 r. Bohdan K. (dalej: skarżący) zarzucił: po pierwsze, niezgodność ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 112, ze zm.; dalej: kodeks wyborczy) w całości z art. 100 ust. 3 Konstytucji oraz, po drugie, niezgodność art. 157, art. 166 i art. 170 kodeksu wyborczego z art. 178 Konstytucji. Zdaniem skarżącego uregulowanie w jednej ustawie wyborów do Sejmu i Senatu, a także wyboru Prezydenta i wyborów do Parlamentu Europejskiego oraz organów samorządu terytorialnego narusza zasadę podziału władzy, zasadę suwerenności narodu oraz prowadzi do odebrania skarżącemu jego konstytucyjnych praw. Skarżący kwestionuje także zgodność z Konstytucją utworzenia komisji wyborczych złożonych z sędziów. Jego zdaniem narusza to zasadę niezależności sądów i niezawisłości sędziów.
Postanowieniem z 30 kwietnia 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że skarżący nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej wskazanych w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 2012 r. Skarżący nadesłał co prawda w ustawowym terminie pismo procesowe, w którym ustosunkował się do powyższego zarządzenia, jednak nie wykonał go w pełni. Nie wskazał w szczególności ostatecznego rozstrzygnięcia o swoich prawach i wolnościach w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie określił, jakie konstytucyjne prawa i wolności zostały jego zdaniem naruszone, ani w jaki sposób to nastąpiło.
Na powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie. Zarzucił w nim, że zarządzenie sędziego TK z 13 marca 2012 r. nie wskazywało braków formalnych skargi konstytucyjnej, lecz zawierało pytania wychodzące poza treść tej skargi, a ponadto, że Trybunał nie odniósł się merytorycznie do sformułowanych w skardze zarzutów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia wniesionego w niniejszej sprawie nie dostarcza żadnych argumentów, które poddałyby w wątpliwość przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w postanowieniu z 30 kwietnia 2012 r. Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Skarga konstytucyjna, aby mogła być rozpoznana merytorycznie, musi spełniać wymogi wskazane w art. 79 Konstytucji oraz ustawie o TK. Musi w szczególności zawierać wszystkie elementy wymienione w art. 47 ust. 1 ustawy o TK, tj.: dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone oraz uzasadnienie skargi, z podaniem dokładnego opisu stanu faktycznego. Ponadto zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy o TK do skargi należy załączyć wyrok, decyzję lub inne rozstrzygnięcie, z podaniem daty ich doręczenia, wydane na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. Niezawarcie w skardze któregokolwiek z wymienionych elementów lub niezałączenie do niej odpowiedniego rozstrzygnięcia stanowi brak formalny skargi, do którego uzupełnienia skarżący może zostać wezwany w trybie art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK nieusunięcie braków skargi – mimo wezwania – stanowi samodzielną przesłankę odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
W niniejszej sprawie skarżący został prawidłowo wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi przez: wskazanie orzeczenia rozstrzygającego ostatecznie o jego prawach lub wolnościach w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz podanie daty doręczenia mu tego orzeczenia; wskazanie, w jakim zakresie zaskarżone przepisy stanowiły podstawę wydania orzeczenia, które skarżący uważa za ostateczne w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o TK; wskazanie konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego, które zostały naruszone przez ostateczne rozstrzygnięcie oparte na kwestionowanych przepisach kodeksu wyborczego oraz dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego przez zaskarżone przepisy kodeksu wyborczego. Jak słusznie wskazano w zaskarżonym postanowieniu z 30 kwietnia 2012 r., mimo przesłania do Trybunału pisma procesowego nawiązującego do powyższego zarządzenia skarżący nie wypełnił prawidłowo zarządzenia sędziego Trybunału. Nie wskazał bowiem orzeczenia, które mogłoby zostać uznane za ostatecznie rozstrzygające o jego prawach i wolnościach. Nie określił także konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały jego zdaniem naruszone, ani sposobu tego naruszenia. Nieuzupełnienie wskazanych braków skargi obligowało Trybunał Konstytucyjny do odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.