Ts 94/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I ACa 565/08 I C 1103/07 II C 19/08 II Ca 1359/08
Pełny tekst orzeczenia
167/2/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 21 marca 2012 r.
Sygn. akt Ts 94/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz – przewodnicząca
Piotr Tuleja – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jacka K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 10 kwietnia 2009 r. Jacek K. (dalej: skarżący) żądał stwierdzenia niezgodności art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim (Dz. U. Nr 34, poz. 234, ze zm.; dalej: prawo autorskie z 1952 r.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze. Jako podstawę odmowy wskazał art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w zw. z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Trybunał stwierdził, że zaskarżony art. 5 pkt 3 prawa autorskiego z 1952 r. nie stanowił podstawy orzeczenia wskazanego przez skarżącego jako ostateczne w jego sprawie.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, w którym zarzuca, że wbrew ocenie Trybunału Konstytucyjnego orzeczenie, z którym wiąże naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych praw podmiotowych, zostało wydane na podstawie kwestionowanego przepisu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny uznaje, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
2. Skarżący twierdzi w zażaleniu, że kwestionowany przepis – mimo odmiennej oceny Trybunału – stanowił podstawę wyroków sądu pierwszej i drugiej instancji wydanych w jego sprawie, a zatem skarga spełnia wymóg określony w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Ponownie nawiązał też do innych orzeczeń wydanych w jego sprawie na podstawie zaskarżonego przepisu.
W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że zapadły w postępowaniu przeciwegzekucyjnym wyrok Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z 22 kwietnia 2008 r. (sygn. akt II C 19/08) rzeczywiście został oparty na kwestionowanym przepisie. Skarżący złożył jednak również powództwo o ochronę swoich osobistych praw autorskich, które zostało oddalone przez Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z 21 maja 2008 r. (sygn. akt I C 1103/07). Apelacja skarżącego od tego orzeczenia została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 września 2008 r. (sygn. akt I ACa 565/08).
Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w Poznaniu, rozstrzygający apelację skarżącego od wyroku z 22 kwietnia 2008 r., był – jak słusznie podkreślił – związany prawomocnym wyrokiem z 21 maja 2008 r. i dlatego nie orzekał na podstawie zaskarżonego wniesioną skargą konstytucyjną przepisu (zob. art. 365 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.).
W świetle przedstawionych uwag orzeczeniem, z którym skarżący mógłby ewentualnie wiązać naruszenie swoich praw lub wolności określonych w Konstytucji, a wydanym na podstawie art. 5 pkt 3 prawa autorskiego z 1952 r., mógłby być wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 21 maja 2008 r. (sygn. akt I C 1103/07).
Orzeczeniem takim nie jest jednak – jak trafnie uznał Trybunał w zaskarżonym postanowieniu – wyrok Sądu Okręgowego z 4 listopada 2008 r. (sygn. akt II Ca 1359/08). Wobec powyższego należy stwierdzić, że prawidłowo Trybunał odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 marca 2012 r.
Sygn. akt Ts 94/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz – przewodnicząca
Piotr Tuleja – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jacka K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 10 kwietnia 2009 r. Jacek K. (dalej: skarżący) żądał stwierdzenia niezgodności art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim (Dz. U. Nr 34, poz. 234, ze zm.; dalej: prawo autorskie z 1952 r.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze. Jako podstawę odmowy wskazał art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w zw. z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Trybunał stwierdził, że zaskarżony art. 5 pkt 3 prawa autorskiego z 1952 r. nie stanowił podstawy orzeczenia wskazanego przez skarżącego jako ostateczne w jego sprawie.
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, w którym zarzuca, że wbrew ocenie Trybunału Konstytucyjnego orzeczenie, z którym wiąże naruszenie przysługujących mu konstytucyjnych praw podmiotowych, zostało wydane na podstawie kwestionowanego przepisu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny uznaje, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
2. Skarżący twierdzi w zażaleniu, że kwestionowany przepis – mimo odmiennej oceny Trybunału – stanowił podstawę wyroków sądu pierwszej i drugiej instancji wydanych w jego sprawie, a zatem skarga spełnia wymóg określony w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Ponownie nawiązał też do innych orzeczeń wydanych w jego sprawie na podstawie zaskarżonego przepisu.
W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że zapadły w postępowaniu przeciwegzekucyjnym wyrok Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z 22 kwietnia 2008 r. (sygn. akt II C 19/08) rzeczywiście został oparty na kwestionowanym przepisie. Skarżący złożył jednak również powództwo o ochronę swoich osobistych praw autorskich, które zostało oddalone przez Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z 21 maja 2008 r. (sygn. akt I C 1103/07). Apelacja skarżącego od tego orzeczenia została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 września 2008 r. (sygn. akt I ACa 565/08).
Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w Poznaniu, rozstrzygający apelację skarżącego od wyroku z 22 kwietnia 2008 r., był – jak słusznie podkreślił – związany prawomocnym wyrokiem z 21 maja 2008 r. i dlatego nie orzekał na podstawie zaskarżonego wniesioną skargą konstytucyjną przepisu (zob. art. 365 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.).
W świetle przedstawionych uwag orzeczeniem, z którym skarżący mógłby ewentualnie wiązać naruszenie swoich praw lub wolności określonych w Konstytucji, a wydanym na podstawie art. 5 pkt 3 prawa autorskiego z 1952 r., mógłby być wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 21 maja 2008 r. (sygn. akt I C 1103/07).
Orzeczeniem takim nie jest jednak – jak trafnie uznał Trybunał w zaskarżonym postanowieniu – wyrok Sądu Okręgowego z 4 listopada 2008 r. (sygn. akt II Ca 1359/08). Wobec powyższego należy stwierdzić, że prawidłowo Trybunał odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.