Pełny tekst orzeczenia

523/6/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 20 grudnia 2012 r.
Sygn. akt Ts 150/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Rymar – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Rafała K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 7 maja 2011 r. (data nadania) Rafał K. (dalej: skarżący) wystąpił o stwierdzenie niezgodności art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010 r. Nr 90, poz. 594, ze zm.; dalej: ustawa o kosztach sądowych) oraz art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 7, poz. 45; dalej: ustawa z 2009 r.) z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Postanowieniem z 4 czerwca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze na podstawie art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał stwierdził, że zarzuty naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych cechuje oczywista bezzasadność. Ponadto, zdaniem Trybunału argumentacja skarżącego dotycząca nieuzasadnionego zróżnicowania pełnomocników w art. 112 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych nie mogła uprawdopodobnić naruszenia praw skarżącego, skoro skarżący nie jest adwokatem, radcą prawnym czy rzecznikiem patentowym. Okoliczność ta uzasadniała odmowę nadania dalszego biegu skardze ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, w którym – poza powtórzeniem stanowiska sformułowanego w skardze – podnosi, że zmiany normatywne prowadzące do podwyższenia wymogów formalnych względem pełnomocników profesjonalnych w rzeczywistości oddziałują niekorzystnie na stronę przez nich reprezentowaną. Osoba, za którą działa profesjonalny pełnomocnik, jest więc – zdaniem skarżącego – w gorszej sytuacji niż osoba, która działa samodzielnie (naruszenie art. 32 ust. 1 Konstytucji). Skarżący, nawiązując do praktyki sądowej, zwraca uwagę, że strona działająca samodzielnie ma więcej czasu na zebranie odpowiednich środków pieniężnych w celu opłacenia kosztów postępowania aniżeli strona reprezentowana przez pełnomocnika profesjonalnego. Jak podkreśla skarżący – „granicą, której nie wolno przekraczać w procesie nieustannego zwiększania wymagań i nakładania coraz to nowych obowiązków na profesjonalnych pełnomocników jest sytuacja prawna strony przez nich reprezentowanej”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny uznaje, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.

2. W zażaleniu skarżący ponownie odwołuje się do zasady równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji) i twierdzi, że zaskarżone przepisy naruszają tę zasadę przez nierówne traktowanie stron postępowania cywilnego w zależności od tego, czy strony są reprezentowane przez pełnomocników profesjonalnych, czy też działają samodzielnie.

2.1. Trybunał zwraca uwagę, że argumenty zażalenia abstrahują od podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu, co uniemożliwia ich uwzględnienie i skierowanie skargi do rozpoznania merytorycznego. Zdaniem Trybunału skarżący w rozpatrywanym środku zaskarżenia nie podjął próby powiązania naruszenia zasady równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji) z naruszeniem konkretnie wskazanych konstytucyjnych praw lub wolności o charakterze podmiotowym. Tym samym nie podważył stanowiska Trybunału, zgodnie z którym treść skargi nie uprawdopodobniła naruszenia przysługującego skarżącemu prawa do sądu, a w konsekwencji zasady równości.

2.2. Skarżący dowodzi w zażaleniu, że zakwestionowane przepisy – z uwagi na praktykę sądową – uniemożliwiają stronom reprezentowanym zgromadzenie odpowiednich środków na prowadzenie postępowania sądowego. Trybunał ustalił, że skarżący ogranicza się do krytycznej oceny stosowania prawa, pozostawiając poza zakresem swoich rozważań treść normatywną poddanych kontroli unormowań. Trybunał przypomina, że jako „sąd nad prawem” nie został wyposażony w kompetencje, które przysługują „sądowi nad faktem”. Zarzut skarżącego pozostaje zatem poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego i nie jest dopuszczalne jego uwzględnienie w toku postępowania zainicjowanego skargą konstytucyjną, określoną w art. 79 ust. 1 Konstytucji.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.