Tw 21/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
479/6/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 5 grudnia 2012 r.
Sygn. akt Tw 21/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 września 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Samorządnego Związku Zawodowego Taksówkarzy Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
1. W dniu 24 kwietnia 2012 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Samorządnego Związku Zawodowego Taksówkarzy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: SZZT RP albo Związek) o zbadanie zgodności § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338; dalej: rozporządzenie z 2008 r.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji oraz art. 111 ust. 6a i art. 111 ust. 9 pkt 1 w zw. z art. 111 ust. 6a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054; dalej: ustawa o podatku).
2. Postanowieniem z 12 września 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi SZZT RP.
2.1. Zdaniem Trybunału żądanie od sądu konstytucyjnego, po pierwsze, dokonania oceny zaskarżonych przepisów w aspekcie ich celowości (racjonalności), po drugie, stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zaniechania prawodawczego, uzasadniło niedopuszczalność wydania orzeczenia w odniesieniu do badania zgodności § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. z powołanymi wzorcami kontroli (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]).
2.2. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że doręczonych przez Związek uchwał nie można uznać za podstawę prawną wniosku, który wpłynął do Trybunału 24 kwietnia 2012 r. (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
2.3. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego wniosek podpisany przez prezesa – bez wyraźnego umocowania wynikającego z uchwały – pochodził od podmiotu nieuprawnionego (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
3. W zażaleniu z 26 września 2012 r. wnioskodawca wnosi o „rozpoznanie wniosku wniesionego 24 kwietnia 2012 r. przez Samorządny Związek Zawodowy Taksówkarzy RP”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
2. Wnioskodawca zauważa w zażaleniu, że „uzasadniając postanowienie Trybunał Konstytucyjny wyraźnie podkreślił, że § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. był już czterokrotnie przedmiotem wstępnego rozpoznania inicjowanego przez SZZT RP”. Związek twierdzi, że w żadnym z dotychczasowych wniosków „wnioskodawca nie żądał kognicji przepisu ust. 1 Załącznika nr 7 do Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 3, poz. 27 [dalej: rozporządzenie z 2006 r.]) ze skarżonym przepisem”.
2.1. Związek zarzuca, że „uzasadnienie Postanowienia nie zawiera kognicji wskazanego, przez wnioskodawcę, przepisu ust. 1 Załącznika nr 7 do rozporządzenia (…) z (…) 2006 r. (…), co doprowadziło do odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu i stanowi obrazę art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym”.
Odnosząc się do przytoczonego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że ust. 1 załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2006 r. nie został wskazany w żadnej z doręczonych uchwał ani w petitum wniosku jako przedmiot kontroli. Wobec powyższego przedstawiony w zażaleniu zarzut nie znajduje podstaw i w konsekwencji nie zasługuje na uwzględnienie.
2.2. Związek twierdzi, że „skoro »zasadnicze wymagania dla przyrządów pomiarowych określone w rozporządzeniu wraz z zasadniczymi wymaganiami określonymi w (…) załączniku stosuje się tylko do taksometrów [ust. 1 załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2006 r.]«, to zdaniem SZZT RP zasadnicze wymagania dla przyrządów pomiarowych, w tym: informacje o opłatach za kurs: opłacie całkowitej, opłacie, obliczaniu opłaty, dopłacie [ust. 3.2 pkt 2 lit. d załącznika nr 7] nie mogą być stosowane w kasie o zastosowaniu specjalnym przeznaczonej do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług przewozu osób i ładunków taksówkami, tym samym kasa nie może odpowiadać następującym kryteriom: być połączona z taksometrem w sposób nierozłączny lub przez system złącza zabezpieczonego przed ingerencją użytkownika kasy lub osób trzecich, zapewniający transmisję danych rejestrowanych przez taksometr do kasy, a odłączenie lub uszkodzenie kasy uniemożliwiające jej działanie musi powodować blokadę działania taksometru najpóźniej po wykonaniu operacji kończących kurs [§ 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r.]”.
Powyższa argumentacja potwierdza, że Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził, że Związek domaga się od Trybunału – wykraczającej poza kompetencje sądu konstytucyjnego – oceny § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. w aspekcie celowości. W konsekwencji, przesłanka niedopuszczalności wydania orzeczenia została prawidłowo wskazana jako podstawa odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu.
2.3. W ocenie Związku „Trybunał Konstytucyjny (…) błędnie interpretuje, że wnioskodawca domaga się, aby Trybunał dokonał oceny § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. w aspekcie celowości (racjonalności) przyjęcia (…) »kryterium« zapewniania przez kasę transmisji »danych rejestrowanych przez taksometr do kasy, tzn. informacji o obliczonych przez taksometr opłatach za kurs«, podczas gdy wnioskodawca domaga się »sądu prawa«, nie zaś »sądu faktu«”. Wnioskodawca wyraża przekonanie, iż „SZZT RP wykazał, że w związku z wyżej wskazanym przepisem [tzn. ust. 1 załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2006 r.], Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określili [w § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r.] niedopuszczalne kryterium”.
Przytoczona argumentacja świadczy o tym, że wnioskodawca domaga się, ażeby Trybunał dokonał poziomej (nie zaś hierarchicznej) kontroli zgodności § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. z ust. 1 (ewentualnie w zw. z ust. 3.2 pkt 2 lit. d) załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2008 r. Co oczywiste, rozstrzygnięcie o żądaniu wnioskodawcy wykracza poza kompetencje sądu konstytucyjnego.
3. Zdaniem Związku „z uzasadnienia Postanowienia w sprawie sygn. akt Tw 21/12 wynika, że Trybunał Konstytucyjny nie zbadał wszystkich dowodów znajdujących się w aktach sprawy (Protokołu nr 01/03/12), co doprowadziło do odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w sprawie sygn. akt Tw 21/12 i stanowi obrazę art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 i art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji”.
3.1. Związek twierdzi, że „z protokołu nr 01/03/12 wynika (…), że Prezes Zarządu Krajowego przedstawił porządek zebrania”, a w nim przygotowanie wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że z zawartej w protokole informacji, że „Prezes Związku przedstawił porządek zebrania”, którego przedmiotem miało być „przygotowanie wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o uznanie niezgodności [po pierwsze] § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a Rozporządzenia (…) z (…) 2008 r. z art. 111 ust. 6a ustawy o podatku (…) z art. 92 ust. 1 Konstytucji [po drugie] § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a Rozporządzenia (…) z (…) 2008 r. (…) z art. 111 ust. 9 pkt 1 w związku z art. 111 ust. 6a Ustawy (…) o podatku (…) z art. 92 ust. 1 Konstytucji”, wynika zaledwie zapowiedź sporządzenia – przez nieokreśloną osobę – wniosku, co nie jest równoznaczne z wyrażeniem przez Zarząd woli w kwestii dokonania przez sąd konstytucyjny hierarchicznej kontroli zgodności norm.
3.2. Zdaniem Związku „nie może (…) budzić wątpliwości, że Uchwałą nr 1/03/12 Zarząd Krajowy SZZT RP wyraził wolę wyeliminowania (…) przepisu z porządku prawnego”.
W ocenie Trybunału jest oczywiste, że z uchwały nr 1/03/12 w brzmieniu: „w dniu 06 marca 2012 r. Zarząd Krajowy przyjął jednogłośnie proponowany porządek obrad”, nie wynika wola wyeliminowania jakiegokolwiek przepisu z porządku prawnego.
3.3. Wnioskodawca twierdzi, że „w Protokole nr 01/03/12, po uchwale nr 2/03/12, jest napisane, że Zarząd Krajowy SZZT RP przystąpił do sporządzenia projektu wniosku do Trybunału Konstytucyjnego (…). Nie może więc budzić wątpliwości, że wniosek został przygotowany przez Zarząd SZZT RP i pochodzi od Zarządu SZZT RP, a nie od osoby, która go podpisała”.
Odnosząc się do przytoczonej argumentacji, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że z zawartego w protokole sformułowania „przystąpiono do sporządzenia wniosku” (nota bene w protokole jest mowa o wniosku, nie zaś – jak twierdzi wnioskodawca – o projekcie) nie wynika, kto ten wniosek sporządził. Zdaniem Trybunału nie można skutecznie przekonywać, że uczynił to Zarząd, skoro nie jest on osobą fizyczną, lecz organem Związku. W konsekwencji należało przyjąć, że wniosek został sporządzony przez osobę, która go podpisała, tzn. przez prezesa. W kwestionowanym przez wnioskodawcę postanowieniu Trybunał Konstytucyjny trafnie zauważył, że na wstępie wniosku wskazano prezesa jako osobę uprawnioną do występowania w postępowaniu sądowokonstytucyjnym, które, co oczywiste, nie obejmuje etapu poprzedzającego złożenie wniosku do Trybunału.
Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie podtrzymuje zajęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko, zgodnie z którym wniosek podpisany przez prezesa – bez wyraźnego umocowania wynikającego z uchwały – pochodził od podmiotu nieuprawnionego.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 5 grudnia 2012 r.
Sygn. akt Tw 21/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stanisław Rymar – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 września 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Samorządnego Związku Zawodowego Taksówkarzy Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
1. W dniu 24 kwietnia 2012 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Samorządnego Związku Zawodowego Taksówkarzy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: SZZT RP albo Związek) o zbadanie zgodności § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338; dalej: rozporządzenie z 2008 r.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji oraz art. 111 ust. 6a i art. 111 ust. 9 pkt 1 w zw. z art. 111 ust. 6a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054; dalej: ustawa o podatku).
2. Postanowieniem z 12 września 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi SZZT RP.
2.1. Zdaniem Trybunału żądanie od sądu konstytucyjnego, po pierwsze, dokonania oceny zaskarżonych przepisów w aspekcie ich celowości (racjonalności), po drugie, stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zaniechania prawodawczego, uzasadniło niedopuszczalność wydania orzeczenia w odniesieniu do badania zgodności § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. z powołanymi wzorcami kontroli (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]).
2.2. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że doręczonych przez Związek uchwał nie można uznać za podstawę prawną wniosku, który wpłynął do Trybunału 24 kwietnia 2012 r. (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
2.3. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego wniosek podpisany przez prezesa – bez wyraźnego umocowania wynikającego z uchwały – pochodził od podmiotu nieuprawnionego (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
3. W zażaleniu z 26 września 2012 r. wnioskodawca wnosi o „rozpoznanie wniosku wniesionego 24 kwietnia 2012 r. przez Samorządny Związek Zawodowy Taksówkarzy RP”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
2. Wnioskodawca zauważa w zażaleniu, że „uzasadniając postanowienie Trybunał Konstytucyjny wyraźnie podkreślił, że § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. był już czterokrotnie przedmiotem wstępnego rozpoznania inicjowanego przez SZZT RP”. Związek twierdzi, że w żadnym z dotychczasowych wniosków „wnioskodawca nie żądał kognicji przepisu ust. 1 Załącznika nr 7 do Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 3, poz. 27 [dalej: rozporządzenie z 2006 r.]) ze skarżonym przepisem”.
2.1. Związek zarzuca, że „uzasadnienie Postanowienia nie zawiera kognicji wskazanego, przez wnioskodawcę, przepisu ust. 1 Załącznika nr 7 do rozporządzenia (…) z (…) 2006 r. (…), co doprowadziło do odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu i stanowi obrazę art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym”.
Odnosząc się do przytoczonego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że ust. 1 załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2006 r. nie został wskazany w żadnej z doręczonych uchwał ani w petitum wniosku jako przedmiot kontroli. Wobec powyższego przedstawiony w zażaleniu zarzut nie znajduje podstaw i w konsekwencji nie zasługuje na uwzględnienie.
2.2. Związek twierdzi, że „skoro »zasadnicze wymagania dla przyrządów pomiarowych określone w rozporządzeniu wraz z zasadniczymi wymaganiami określonymi w (…) załączniku stosuje się tylko do taksometrów [ust. 1 załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2006 r.]«, to zdaniem SZZT RP zasadnicze wymagania dla przyrządów pomiarowych, w tym: informacje o opłatach za kurs: opłacie całkowitej, opłacie, obliczaniu opłaty, dopłacie [ust. 3.2 pkt 2 lit. d załącznika nr 7] nie mogą być stosowane w kasie o zastosowaniu specjalnym przeznaczonej do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług przewozu osób i ładunków taksówkami, tym samym kasa nie może odpowiadać następującym kryteriom: być połączona z taksometrem w sposób nierozłączny lub przez system złącza zabezpieczonego przed ingerencją użytkownika kasy lub osób trzecich, zapewniający transmisję danych rejestrowanych przez taksometr do kasy, a odłączenie lub uszkodzenie kasy uniemożliwiające jej działanie musi powodować blokadę działania taksometru najpóźniej po wykonaniu operacji kończących kurs [§ 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r.]”.
Powyższa argumentacja potwierdza, że Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził, że Związek domaga się od Trybunału – wykraczającej poza kompetencje sądu konstytucyjnego – oceny § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. w aspekcie celowości. W konsekwencji, przesłanka niedopuszczalności wydania orzeczenia została prawidłowo wskazana jako podstawa odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu.
2.3. W ocenie Związku „Trybunał Konstytucyjny (…) błędnie interpretuje, że wnioskodawca domaga się, aby Trybunał dokonał oceny § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. w aspekcie celowości (racjonalności) przyjęcia (…) »kryterium« zapewniania przez kasę transmisji »danych rejestrowanych przez taksometr do kasy, tzn. informacji o obliczonych przez taksometr opłatach za kurs«, podczas gdy wnioskodawca domaga się »sądu prawa«, nie zaś »sądu faktu«”. Wnioskodawca wyraża przekonanie, iż „SZZT RP wykazał, że w związku z wyżej wskazanym przepisem [tzn. ust. 1 załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2006 r.], Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określili [w § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r.] niedopuszczalne kryterium”.
Przytoczona argumentacja świadczy o tym, że wnioskodawca domaga się, ażeby Trybunał dokonał poziomej (nie zaś hierarchicznej) kontroli zgodności § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a rozporządzenia z 2008 r. z ust. 1 (ewentualnie w zw. z ust. 3.2 pkt 2 lit. d) załącznika nr 7 do rozporządzenia z 2008 r. Co oczywiste, rozstrzygnięcie o żądaniu wnioskodawcy wykracza poza kompetencje sądu konstytucyjnego.
3. Zdaniem Związku „z uzasadnienia Postanowienia w sprawie sygn. akt Tw 21/12 wynika, że Trybunał Konstytucyjny nie zbadał wszystkich dowodów znajdujących się w aktach sprawy (Protokołu nr 01/03/12), co doprowadziło do odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w sprawie sygn. akt Tw 21/12 i stanowi obrazę art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 i art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji”.
3.1. Związek twierdzi, że „z protokołu nr 01/03/12 wynika (…), że Prezes Zarządu Krajowego przedstawił porządek zebrania”, a w nim przygotowanie wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że z zawartej w protokole informacji, że „Prezes Związku przedstawił porządek zebrania”, którego przedmiotem miało być „przygotowanie wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o uznanie niezgodności [po pierwsze] § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a Rozporządzenia (…) z (…) 2008 r. z art. 111 ust. 6a ustawy o podatku (…) z art. 92 ust. 1 Konstytucji [po drugie] § 4 ust. 2 pkt 3 lit. a Rozporządzenia (…) z (…) 2008 r. (…) z art. 111 ust. 9 pkt 1 w związku z art. 111 ust. 6a Ustawy (…) o podatku (…) z art. 92 ust. 1 Konstytucji”, wynika zaledwie zapowiedź sporządzenia – przez nieokreśloną osobę – wniosku, co nie jest równoznaczne z wyrażeniem przez Zarząd woli w kwestii dokonania przez sąd konstytucyjny hierarchicznej kontroli zgodności norm.
3.2. Zdaniem Związku „nie może (…) budzić wątpliwości, że Uchwałą nr 1/03/12 Zarząd Krajowy SZZT RP wyraził wolę wyeliminowania (…) przepisu z porządku prawnego”.
W ocenie Trybunału jest oczywiste, że z uchwały nr 1/03/12 w brzmieniu: „w dniu 06 marca 2012 r. Zarząd Krajowy przyjął jednogłośnie proponowany porządek obrad”, nie wynika wola wyeliminowania jakiegokolwiek przepisu z porządku prawnego.
3.3. Wnioskodawca twierdzi, że „w Protokole nr 01/03/12, po uchwale nr 2/03/12, jest napisane, że Zarząd Krajowy SZZT RP przystąpił do sporządzenia projektu wniosku do Trybunału Konstytucyjnego (…). Nie może więc budzić wątpliwości, że wniosek został przygotowany przez Zarząd SZZT RP i pochodzi od Zarządu SZZT RP, a nie od osoby, która go podpisała”.
Odnosząc się do przytoczonej argumentacji, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że z zawartego w protokole sformułowania „przystąpiono do sporządzenia wniosku” (nota bene w protokole jest mowa o wniosku, nie zaś – jak twierdzi wnioskodawca – o projekcie) nie wynika, kto ten wniosek sporządził. Zdaniem Trybunału nie można skutecznie przekonywać, że uczynił to Zarząd, skoro nie jest on osobą fizyczną, lecz organem Związku. W konsekwencji należało przyjąć, że wniosek został sporządzony przez osobę, która go podpisała, tzn. przez prezesa. W kwestionowanym przez wnioskodawcę postanowieniu Trybunał Konstytucyjny trafnie zauważył, że na wstępie wniosku wskazano prezesa jako osobę uprawnioną do występowania w postępowaniu sądowokonstytucyjnym, które, co oczywiste, nie obejmuje etapu poprzedzającego złożenie wniosku do Trybunału.
Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie podtrzymuje zajęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko, zgodnie z którym wniosek podpisany przez prezesa – bez wyraźnego umocowania wynikającego z uchwały – pochodził od podmiotu nieuprawnionego.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.