Pełny tekst orzeczenia

562/6/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 23 września 2013 r.
Sygn. akt Ts 34/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej K.H. w sprawie zgodności:
załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001 r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1817, ze zm.) z art. 9 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734, ze zm.) oraz z art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 14 lutego 2012 r. K.H. (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001 r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1817, ze zm.; dalej: załącznik nr 1) z art. 9 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734, ze zm.; dalej: u.d.m.) oraz art. 92 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została sformułowana w związku z następującą sprawą. Prezydent Miasta Ostrowa Wielkopolskiego decyzją z 12 sierpnia 2010 r. (znak MOPS 71433-2/1698/3593/10) przyznał skarżącej dodatek mieszkaniowy w wysokości 107,80 zł. Po rozpatrzeniu odwołania skarżącej, która zakwestionowała ustalenie wysokości dodatku mieszkaniowego wyłącznie na podstawie wydatków za miesiąc poprzedzający złożenie wniosku, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kaliszu decyzją z 29 września 2010 r. (znak SKO-4200/41/10) utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Skarga na to orzeczenie została oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 8 marca 2011 r. (sygn. akt II SA/Po 836/10). Skargę kasacyjną oddalił Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 30 listopada 2011 r. (sygn. akt I OSK 971/11).
Skarżąca wskazała, że zakwestionowany załącznik nr 1 ogranicza możliwość podania wydatków przez osobę ubiegającą się o dodatek mieszkaniowy wyłącznie do wydatków za miesiąc poprzedzający złożenie wniosku, co przekracza delegację ustawową zawartą w art. 9 ust. 2 pkt 3 u.d.m., a przez to jest niezgodne z art. 92 Konstytucji, który dotyczy charakteru wykonawczego rozporządzenia, będącego aktem realizującym delegację ustawową.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga konstytucyjna inicjuje procedurę, której celem jest zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Treść art. 79 ust. 1 Konstytucji wyznacza w sposób jednoznaczny zakres jurysdykcji Trybunału w sprawach ze skargi konstytucyjnej – Trybunał jest władny orzekać w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach skarżącego albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji.
Skarżąca zakwestionowała załącznik nr 1, który określa wzór wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego, a dokładnie warunek, by osoba ubiegająca się o przyznanie dodatku mieszkaniowego podała swoje wydatki jedynie za ostatni miesiąc, poprzedzający złożenie wniosku.
Wskazane przez skarżącą wzorce kontroli są niedopuszczalne w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną. Skarżąca uczyniła przepis ustawy – art. 9 u.d.m., zawierający delegację ustawową – wzorcem kontroli aktu podustawowego. Tymczasem na podstawie art. 79 Konstytucji Trybunał może orzekać jedynie o zgodności z Konstytucją ustaw lub innych aktów normatywnych, które były podstawą rozstrzygnięcia w sprawie skarżącej.
Jako jedyny konstytucyjny wzorzec kontroli skarżąca powołała art. 92 Konstytucji, który stanowi: „rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. Organ upoważniony do wydania rozporządzenia nie może przekazać swoich kompetencji, o których mowa w ust. 1, innemu organowi”. Jak więc wynika jednoznacznie z treści wskazanego przepisu, nie określa on żadnych praw i wolności konstytucyjnych. Przepis art. 92 Konstytucji, zawarty w rozdziale III Konstytucji „Źródła prawa”, określa jedynie charakter wykonawczy rozporządzenia, a więc aktu prawnego mającego na celu realizację delegacji ustawowej. Tymczasem, zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, skargę konstytucyjną może wnieść „każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone”. Przesłanką dopuszczalności złożenia skargi konstytucyjnej nie jest więc każde naruszenie Konstytucji, ale tylko naruszenie wyrażonych w niej norm regulujących wolności lub prawa człowieka i obywatela. Skarga konstytucyjna musi zatem zawierać zarówno wskazanie konkretnej osoby, której wolności lub prawa naruszono, jak i wskazanie, które z określonych (poręczonych, zapewnionych, gwarantowanych, chronionych) w Konstytucji wolności lub praw zostały naruszone, a także określać sposób tego naruszenia. Wymogu tego skarżąca nie dopełniła, a powołanie wzorca kontroli z art. 92 Konstytucji uniemożliwia nadanie biegu skardze konstytucyjnej.

Z przedstawionych wyżej powodów, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.