Pełny tekst orzeczenia

468/5/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 24 czerwca 2013 r.

Sygn. akt Ts 51/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Mirosław Granat,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej A.P. w sprawie zgodności:

art. 9 ust. 1 pkt 3 i 4, art. 12 ust. 4, art. 13 ust. 2, art. 19 ust. 4, art. 37 ust. 5 pkt 2, art. 39 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 1 pkt 5, art. 41 ust. 2 i 3, art. 42 ust. 1-3b, art. 51 ust. 2 oraz art. 53 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154, ze zm.) z art. 9, art. 15, art. 20 i art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz dyrektywą 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (Dz. Urz. UE L 9 z 15.01.2003),



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 2 marca 2012 r. (data nadania) A.P. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 9 ust. 1 pkt 3 i 4, art. 12 ust. 4, art. 13 ust. 2, art. 19 ust. 4, art. 37 ust. 5 pkt 2, art. 39 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 1 pkt 5, art. 41 ust. 2 i 3, art. 42 ust. 1-3b, art. 51 ust. 2 oraz art. 53 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154, ze zm.) są niezgodne z art. 9, art. 15, art. 20 i art. 87 Konstytucji oraz dyrektywą 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (Dz. Urz. UE L 9 z 15.01.2003).

Względem wskazanych przepisów skarżący sformułował szereg zarzutów, których istota sprowadza się do stwierdzenia, że przepisy te tworzą ustawę, która jest „bublem legislacyjnym”.

Do skargi konstytucyjnej skarżący nie dołączył żadnego orzeczenia organu władzy publicznej. Wskazał jedynie, że złożony przez niego wniosek o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez „inicjatorów i konstruktorów wprowadzonej ustawy, otwierającej możliwości występowania korupcji” został w 2007 r. odrzucony, a sąd oddalił zażalenie na to rozstrzygnięcie. Do pisma nie dołączono pełnomocnictwa ani nie wskazano adresu radcy prawnego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 11 kwietnia 2012 r., doręczonym 18 kwietnia 2012 r. (adres ustalony z urzędu), pełnomocnik skarżącego został wezwany do doręczenia pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania skarżącego w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Wraz z pismem procesowym z 25 kwietnia 2012 r. (data nadania) radca prawny nadesłał pełnomocnictwo.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie uzależnione zostało od spełnienia przez skarżącego szeregu przesłanek wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).

Trybunał podkreśla, że w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 ustawy o TK, warunkiem rozpoznania przez Trybunał skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Wprawdzie przedmiotem kontroli w postępowaniu skargowym jest problem zgodności z Konstytucją objętego skargą aktu normatywnego, niemniej, wcześniejsze podjęcie „ostatecznego orzeczenia” przez sąd bądź organ administracji publicznej stanowi warunek sine qua non zainicjowania tej formy kontroli przed Trybunałem Konstytucyjnym. Wynika to z przyjętej przez polskiego ustrojodawcę konstrukcji skargi konstytucyjnej, zgodnie z którą instytucja ta służy uruchomieniu postępowania o charakterze nadzwyczajnym i subsydiarnym w stosunku do innych środków i procedur ochrony konstytucyjnych praw i wolności skarżącego. Niedochowanie powyższego warunku powoduje, że rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej staje się niedopuszczalne.

Jak wynika z treści sformułowanych w skardze zarzutów, w sprawie skarżącego nie została wydana decyzja ani orzeczenie sądowe, legitymujące go do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Orzeczenie sądu oddalające zażalenie skarżącego na rozstrzygnięcie prokuratora w sprawie odmowy wszczęcia śledztwa, nie jest ostatecznym orzeczeniem, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie zostało ono bowiem wydane na podstawie przepisów kwestionowanej ustawy.

W niniejszej sprawie nie została zatem spełniona podstawowa przesłanka dopuszczenia skargi do merytorycznego rozpoznania, co uzasadnia odmowę nadania jej dalszego biegu.

Trybunał zwraca również uwagę, że w świetle wyraźnego brzmienia art. 79 ust. 1 Konstytucji wzorcami kontroli w trybie skargi konstytucyjnej mogą być jedynie te postanowienia Konstytucji, które są źródłem praw lub wolności przysługujących skarżącemu. Badanie przez Trybunał w trybie skargi konstytucyjnej zgodności aktów normatywnych z aktami prawa międzynarodowego jest zatem niedopuszczalne (zob. wyroki TK z: 10 lipca 2000 r., SK 21/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 144; 6 lutego 2002 r., SK 11/01, OTK ZU nr 1/A/2002, poz. 2).

Na marginesie Trybunał Konstytucyjny nadmienia, że złożona skarga konstytucyjna nie spełnia także innych – określonych w art. 47 ustawy o TK – przesłanek przekazania jej do merytorycznego rozpoznania. Jednak ze względu na niedopełnienie wskazanych powyżej wymogów – stanowiących samoistną podstawę odmowy nadania skardze dalszego biegu – szczegółowe uzasadnienie pozostałych podstaw stało się zbędne.



Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o TK postanowił jak na wstępie.