Pełny tekst orzeczenia

469/5/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 9 października 2013 r.

Sygn. akt Ts 51/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Wojciech Hermeliński – przewodniczący

Stanisław Rymar – sprawozdawca

Stanisław Biernat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej A.P.,



p o s t a n a w i a:



pozostawić zażalenie bez rozpoznania.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 2 marca 2012 r. (data nadania) A.P. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 9 ust. 1 pkt 3 i 4, art. 12 ust. 4, art. 13 ust. 2, art. 19 ust. 4, art. 37 ust. 5 pkt 2, art. 39 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 1 pkt 5, art. 41 ust. 2 i 3, art. 42 ust. 1-3b, art. 51 ust. 2 oraz art. 53 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154, ze zm.; dalej: ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym) są niezgodne z art. 9, art. 15, art. 20 i art. 87 Konstytucji oraz dyrektywą 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (Dz. Urz. UE L 9 z 15.01.2003).

Względem wskazanych przepisów skarżący sformułował szereg zarzutów, których istota sprowadza się do stwierdzenia, że przepisy te tworzą ustawę, która jest „bublem legislacyjnym”. Do skargi konstytucyjnej skarżący nie dołączył żadnego orzeczenia organu władzy publicznej.

Postanowieniem z 24 czerwca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, ustaliwszy, że nie spełnia ona podstawowych warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W uzasadnieniu Trybunał m.in. wskazał, że w sprawie, w związku z którą skarżący wniósł skargę konstytucyjną, nie wydano żadnej decyzji ani orzeczenia sądowego legitymującego skarżącego do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony wolności i praw.

Odpis postanowienia Trybunału z 24 czerwca 2013 r. wysłano – zgodnie z art. 133 § 3 zdanie pierwsze ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy o TK – na adres kancelarii radcy prawnego, który sporządził skargę. Pełnomocnik skarżącego dwukrotnie nie podjął adresowanych do niego i awizowanych (1 i 9 lipca 2013 r. oraz 24 lipca i 1 sierpnia 2013 r.) przesyłek pocztowych. W związku z tym Trybunał Konstytucyjny pozostawił obie przesyłki w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia w dniu 12 sierpnia 2013 r. (tzw. doręczenie zastępcze).

W dniu 10 września 2013 r. skarżący osobiście odebrał kopię postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 24 czerwca 2013 r.

W sporządzonym samodzielnie zażaleniu z 16 września 2013 r. (data nadania) skarżący oświadczył, że nie ma kontaktu ze swoim pełnomocnikiem, a o tym, że nie odebrał on przesyłek, skarżący dowiedział się, przeglądając akta sprawy w Trybunale Konstytucyjnym. Zdaniem skarżącego powyższa okoliczność nie może działać na jego niekorzyść, tj. pozbawiać go możliwości dochodzenia praw określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Odnosząc się do podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, skarżący podniósł, że w jego sprawie nie ma już innej drogi prawnej, którą mógłby wykorzystać dla ochrony swych praw. Podkreślił przy tym, że art. 79 ust. 1 Konstytucji przyznaje prawo do wniesienia skargi „każdemu”, art. 8 Konstytucji statuuje zaś zasadę bezpośredniego stosowania jej postanowień. W związku z tym, skarżący wniósł o uwzględnienie zażalenia i merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej. Do zażalenia dołączył trzy pisma, które – jak wyjaśnił – są ostatecznymi rozstrzygnięciami w jego sprawie.

W dniu 25 września 2013 r. skarżący osobiście złożył w Trybunale plik dokumentów, w tym postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa – XIV Wydział Karny z 16 października 2008 r. (sygn. akt XIV Kp 2183/08).



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Ustrojodawca, przyznając „każdemu” prawo wniesienia do Trybunału skargi konstytucyjnej, uzależnił je od spełnienia warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji, doprecyzowanych w ustawie o TK, do której przepis ten expressis verbis odsyła (verba legis: „na zasadach określonych w ustawie”). W sformułowanych w zażaleniu zarzutach skarżący nie uwzględnił powyższej okoliczności.



2. W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o TK skargę konstytucyjną i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania jej dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny. Od tej zasady ustawa przewiduje tylko jeden wyjątek. Samodzielnie we własnej sprawie skargę i zażalenie mogą sporządzić: sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych (art. 48 ust. 1 in fine ustawy o TK).

Treść pisma z 16 września 2013 r. oraz opatrzenie go wyłącznie podpisem skarżącego wskazują jednoznacznie, że zostało ono samodzielnie sporządzone przez skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle art. 48 ust. 1 ustawy o TK, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesiony przez niego środek odwoławczy pozostawić bez rozpoznania.



3. Na marginesie Trybunał stwierdza, że gdyby nawet zażalenie sporządził adwokat lub radca prawny, to i tak nie mogłoby ono podważyć podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Zarówno z materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy, jak i treści wniesionego do Trybunału pisma z 16 września 2013 r. jednoznacznie wynika, że na podstawie zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, w sprawie skarżącego nie wydano żadnej decyzji ani orzeczenia. Dołączone do zażalenia pisma m.in. Biura Rzecznika Praw Obywatelskich i Urzędu Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych, a także postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa – XIV Wydział Karny z 16 października 2008 r. (sygn. akt XIV Kp 2183/08) nie są orzeczeniami, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji.



W związku z tym, Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – orzekł jak w sentencji.