Ts 78/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
567/6/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 19 grudnia 2013 r.
Sygn. akt Ts 78/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 września 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej B.W.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 22 marca 2012 r. B.W. (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 234, poz. 1571; dalej: ustawa nowelizująca z 2008 r.) z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 78 Konstytucji.
Postanowieniem z 12 września 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ze względu na oczywistą bezzasadność sformułowanych w niej zarzutów. W szczególności Trybunał stwierdził, że zakwestionowany art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2008 r. (przepis intertemporalny) nie zamknął skarżącej drogi do wniesienia apelacji; również art. 1 pkt 3 lit. a tej ustawy (uchylający art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego [Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.]) nie pozbawił skarżącej możliwości wniesienia środka odwoławczego. Podstawą odrzucenia tego środka zaskarżenia był w rzeczywistości art. 1302 § 3 k.p.c. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2009 r. Trybunał stwierdził, że skarżąca kwestionuje de facto art. 1302 § 3 k.p.c. we wskazanym brzmieniu, w zakresie, w jakim przepis ten nie przewidywał możliwości wezwania do uzupełnienia braku formalnego apelacji wniesionej przez stronę korzystającą z pomocy fachowego pełnomocnika. Tymczasem przepis ten był już przedmiotem kontroli Trybunału, który stwierdził jego zgodność z Konstytucją (wyrok z 28 maja 2009 r., P 87/08, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 72).
W zażaleniu z 4 października 2013 r. skarżąca wskazała, że skarga jej nie jest oczywiście bezzasadna, ponieważ zakwestionowała „art. 8 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 3 lit. a” ustawy nowelizującej z 2008 r., nie zaś art. 1302 § 3 k.p.c. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2009 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał wskazuje, że trafnie w zaskarżonym postanowieniu stwierdzono, iż skarżąca zakwestionowała wyłącznie art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2008 r., a nie – jak twierdzi w zażaleniu – art. 8 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 3 lit. a ustawy nowelizującej z 2008 r. Wynika to wprost z petitum skargi. Zawarty w zażaleniu zarzut należy ocenić jako spóźnioną modyfikację skargi konstytucyjnej, dokonaną z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu wynikającego z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Nawet gdyby skarżąca zakwestionowała art. 8 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 3 lit. a ustawy nowelizującej z 2008 r., nie wpłynęłoby to na prawidłowość stwierdzenia oczywistej bezzasadności zarzutu skargi ze względu na fakt, że podstawą odrzucenia apelacji wniesionej przez skarżącą (jak i oddalenia zażalenia w jej sprawie) był art. 1302 § 3 k.p.c. Przepis ten stanowił, że sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego środki odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie, skargę kasacyjną, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skargę na orzeczenie referendarza sądowego) podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 19 grudnia 2013 r.
Sygn. akt Ts 78/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 września 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej B.W.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 22 marca 2012 r. B.W. (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 234, poz. 1571; dalej: ustawa nowelizująca z 2008 r.) z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 78 Konstytucji.
Postanowieniem z 12 września 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu ze względu na oczywistą bezzasadność sformułowanych w niej zarzutów. W szczególności Trybunał stwierdził, że zakwestionowany art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2008 r. (przepis intertemporalny) nie zamknął skarżącej drogi do wniesienia apelacji; również art. 1 pkt 3 lit. a tej ustawy (uchylający art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego [Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.]) nie pozbawił skarżącej możliwości wniesienia środka odwoławczego. Podstawą odrzucenia tego środka zaskarżenia był w rzeczywistości art. 1302 § 3 k.p.c. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2009 r. Trybunał stwierdził, że skarżąca kwestionuje de facto art. 1302 § 3 k.p.c. we wskazanym brzmieniu, w zakresie, w jakim przepis ten nie przewidywał możliwości wezwania do uzupełnienia braku formalnego apelacji wniesionej przez stronę korzystającą z pomocy fachowego pełnomocnika. Tymczasem przepis ten był już przedmiotem kontroli Trybunału, który stwierdził jego zgodność z Konstytucją (wyrok z 28 maja 2009 r., P 87/08, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 72).
W zażaleniu z 4 października 2013 r. skarżąca wskazała, że skarga jej nie jest oczywiście bezzasadna, ponieważ zakwestionowała „art. 8 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 3 lit. a” ustawy nowelizującej z 2008 r., nie zaś art. 1302 § 3 k.p.c. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2009 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał wskazuje, że trafnie w zaskarżonym postanowieniu stwierdzono, iż skarżąca zakwestionowała wyłącznie art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2008 r., a nie – jak twierdzi w zażaleniu – art. 8 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 3 lit. a ustawy nowelizującej z 2008 r. Wynika to wprost z petitum skargi. Zawarty w zażaleniu zarzut należy ocenić jako spóźnioną modyfikację skargi konstytucyjnej, dokonaną z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu wynikającego z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Nawet gdyby skarżąca zakwestionowała art. 8 ust. 1 w zw. z art. 1 pkt 3 lit. a ustawy nowelizującej z 2008 r., nie wpłynęłoby to na prawidłowość stwierdzenia oczywistej bezzasadności zarzutu skargi ze względu na fakt, że podstawą odrzucenia apelacji wniesionej przez skarżącą (jak i oddalenia zażalenia w jej sprawie) był art. 1302 § 3 k.p.c. Przepis ten stanowił, że sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego środki odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie, skargę kasacyjną, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skargę na orzeczenie referendarza sądowego) podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.