Pełny tekst orzeczenia

212/2/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 24 kwietnia 2013 r.

Sygn. akt Ts 130/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Kotlinowski – przewodniczący

Leon Kieres – sprawozdawca

Marek Zubik,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 listopada 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Kopalni Porfiru i Diabazu Sp. z o.o. w Krzeszowicach,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej, złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 1 czerwca 2012 r. (data nadania), Kopalnie Porfiru i Diabazu Spółka z o.o. w Krzeszowicach (dalej: skarżąca) wniosła o zbadanie zgodności art. 13g ust. 1b pkt 2 w związku z art. 13 g ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.; dalej: u.d.p.) z art. 20, art. 31 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 w związku z art. 20 i art. 41 ust. 1 Konstytucji w zakresie, w jakim nakłada na załadowcę karę pieniężną za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2012 r. skarżącą wezwano do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, m.in. przez dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności wyrażonych w art. 20, art. 31 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 w związku z art. 20 oraz art. 41 ust. 1 Konstytucji przez zakwestionowaną normę. Pismem z 16 lipca 2012 r. skarżąca odniosła się do powyższego zarządzenia.

Postanowieniem z 14 listopada 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z powodu braków formalnych wniesionego środka. W pierwszej kolejności Trybunał stwierdził, że w skardze konstytucyjnej nie wskazano adekwatnego wzorca kontroli ani nie określono precyzyjnie sposobu naruszenia wolności działalności gospodarczej. Formułując zarzut naruszenia wolności działalności gospodarczej skarżąca nie uczyniła bowiem wzorcem kontroli art. 22 Konstytucji, który to dotyczy kwestii dopuszczalności ograniczenia tejże wolności. W swoim orzecznictwie Trybunał wielokrotnie zawracał uwagę, że to z art. 22 ustawy zasadniczej wynika „prawo” do nieograniczania wolności działalności gospodarczej w sposób niezgodny z wymienionymi w nim warunkami. Zatem postawiwszy zarzut naruszenia wolności działalności gospodarczej, skarżąca zobowiązana była do wskazania i uprawdopodobnienia, że zaskarżona regulacja narusza dopuszczalne przez ustawę zasadniczą i wynikające z art. 22 Konstytucji ograniczenie tej wolności. Skarga nie zawierała wskazanych elementów, w związku z czym Trybunał stwierdził, że nie spełnia w tym zakresie wymogów wynikających z art. 47 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), co przesądziło o konieczności odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 20 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, Trybunał podkreślił, że sfera dopuszczalnej ingerencji w wolność działalności gospodarczej wyznaczona została przez przesłanki wynikające z art. 22 Konstytucji. Przepis ten stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji i wyłącza jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej.

Trybunał stwierdził również, że w skardze nie uprawdopodobniono zarzutu naruszenia art. 20 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Skarżąca ograniczyła się bowiem do wskazania jako jednej kategorii przedsiębiorców, nie przedstawiła zaś żadnej argumentacji, która uzasadniałaby zarzut niekonstytucyjnego zróżnicowania podmiotów w ramach tej kategorii. Niewłaściwe określenie cechy prawnie relewantnej oznacza, że skarga nie spełnia warunków formalnych wynikających z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.

Ponadto Trybunał uznał, że zarzut naruszenia przez zaskarżoną normę art. 41 ust. 1 Konstytucji i wyrażonego w nim prawa do nietykalności osobistej i wolności osobistej, oraz zarzut naruszenia art. 31 ust. 2 w związku z art. 20 Konstytucji są oczywiście bezzasadne.

W dniu 27 listopada 2012 r. skarżąca wniosła zażalenie na postanowienie Trybunału. Zauważyła w nim, że w piśmie z 16 lipca 2012 r., będącym odpowiedzią na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające do usunięcia braków formalnych skargi, określiła sposób naruszenia praw i wolności wynikających z art. 20, art. 31 ust. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 w związku z art. 20 i art. 41 ust. 1 Konstytucji przez zakwestionowany art. 13g ust. 1b pkt 2 w związku z art. 13 g ust. 1 u.d.p. Zdaniem skarżącej w postanowieniu z 14 listopada 2012 r. Trybunał dokonał merytorycznej oceny zaskarżonej normy, o czym świadczy przywołanie ratio legis tej regulacji. W takiej sytuacji odmowa nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, narusza jej prawa. W dniu 28 listopada 2012 r. skarżąca ponownie wniosła zażalenie o tożsamej treści.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy – wydając zaskarżone postanowienie – prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których opierała się odmowa. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że we wniesionym środku zaskarżenia skarżąca nie odniosła się w jakikolwiek sposób do wskazanych w postanowieniu z 14 listopada 2012 r. braków formalnych skargi – niepowołania adekwatnego wzorca kontroli zakwestionowanej normy w zakresie zarzutu naruszenia wolności działalności gospodarczej, nieuprawdopodobnienia naruszenia art. 20 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz oczywistej bezzasadności części zarzutów. Oznacza to, że zażalenie nie zawiera argumentów podważających przesłanki odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, co przesądza o konieczności nieuwzględnienia zażalenia.

Niezależnie od powyższego – aprobując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu – Trybunał zauważa, że podniesiony w zażaleniu zarzut, iż dokonał merytorycznej kontroli zakwestionowanej normy, jest bezzasadny. Przede wszystkim należy podkreślić, że przywołanie tez dotyczących ratio legis zakwestionowanego przepisu, nie oznacza, że Trybunał dokonał merytorycznej oceny zarzutów sformułowanych w skardze. Trybunał oceniał wniesioną skargę pod względem formalnym i to niespełnienie warunków formalnych było podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.



Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.