Pełny tekst orzeczenia

614/6/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 24 września 2013 r.
Sygn. akt Ts 137/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Wróbel,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zespołu Adwokackiego nr 1 w Kutnie,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 7 maja 2013 r. Zespół Adwokacki nr 1 w Kutnie (dalej: skarżący) wystąpił o stwierdzenie, że „wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie [o] sygn. akt: II GSK 1233/12 oparty na treści art. 188 i art. 58 §1 pkt. 2 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [(Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.)], naruszający prawo wykonywania zawodu w zespole adwokackim jest niezgodny z art. 2, [art.] 17 ust. 2 i art. 65 ust. 1 Konstytucji RP”. Wraz ze skargą konstytucyjną skarżący złożył wniosek o wydanie postanowienia tymczasowego o zawieszeniu wykonania zakwestionowanego wyroku.
Skarga konstytucyjna została wniesiona na podstawie następującego stanu faktycznego. Wyrokiem z 29 marca 2012 r. (sygn. akt VI SA/Wa 2105/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA w Warszawie) stwierdził nieważność uchwały Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie z 2 września 2010 r. (dalej: Prezydium NRA) w sprawie rozwiązania zespołu adwokackiego. Od tego orzeczenia Prezydium NRA wniosło skargę kasacyjną. Wyrokiem z 7 grudnia 2012 r. (sygn. akt II GSK 1233/12) Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) uwzględnił skargę kasacyjną Prezydium NRA, uchylił zaskarżony wyrok WSA w Warszawie z 29 marca 2012 r., odrzucił skargę, którą skarżący złożył na uchwałę Prezydium NRA oraz orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego. Zakwestionowany w skardze wyrok NSA (wraz z uzasadnieniem) został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 6 lutego 2013 r.
Skarżący podkreślił, że „wyczerpał drogę prawną i nie dysponuje już żadnym proceduralnym środkiem prawnym, który umożliwiłby uchylenie wyżej wymienionego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie”. Podniósł, że prawo do wykonywania zawodu „nie może być ograniczone wadliwym wyrokiem, jak ma to miejsce w sprawie niniejszej”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem służącym ochronie konstytucyjnych praw lub wolności. Jej wniesienie zostało uwarunkowane spełnieniem warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Merytoryczne rozpoznanie skargi jest możliwe tylko wtedy, gdy do naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności doszło na skutek wydania rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego, przy czym naruszenie to musi wynikać z zastosowania przez organy orzekające w sprawie przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją. W związku z tym – z woli ustrojodawcy – przedmiotem skargi konstytucyjnej może być „ustawa lub inny akt normatywny”, natomiast przedmiotem kontroli Trybunału w ramach procedury skargi konstytucyjnej – zgodność tejże ustawy lub tegoż aktu normatywnego z Konstytucją. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna nie jest skargą na stosowanie prawa, tylko skargą na przepis prawa. Trybunał Konstytucyjny, rozpatrując ten środek prawny, nie pełni tym samym funkcji kolejnej instancji odwoławczej, nie bada zgodności z prawem i słuszności rozstrzygnięć dokonanych przez orzekające organy.
Z treści analizowanej skargi konstytucyjnej jednoznacznie wynika, że skarżący kwestionuje zasadność rozstrzygnięcia dokonanego przez orzekający sąd. Tak sformułowanej skardze konstytucyjnej, jako niespełniającej podstawowego warunku określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji, należało – na podstawie art. 49 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o TK – odmówić nadania dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza także, że skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Zgodnie z tym przepisem, skarżący może wnieść skargę konstytucyjną po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia mu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Trybunał zwraca uwagę na to, że wyrok NSA z 7 grudnia 2012 r. został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 6 lutego 2013 r. Zatem, ostatnim dniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK był 6 maja 2013 r. (poniedziałek). Skarżący złożył skargę 7 maja 2013 r., a więc po terminie.
Okoliczność ta jest – na podstawie art. 49 w związku z art. 46 ust. 1 ustawy o TK – kolejną przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Ze względu na odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie można uwzględnić wniosku o wydanie postanowienia tymczasowego o zawieszeniu wykonania wyroku NSA z 7 grudnia 2012 r.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny orzekł jak na wstępie.