Pełny tekst orzeczenia

508/5/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 26 kwietnia 2013 r.
Sygn. akt Ts 238/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Wróbel,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej T.W. w sprawie zgodności:
art. 158 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) w związku z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 60, art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 2012 r. (data nadania) T.W. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 158 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.; dalej: p.u.s.p.) w związku z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) z art. 45 ust. 1, art. 60, art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Uchwałą z 26 sierpnia 2010 r. (nr LXXXVIII/2594/2010) Rada Miasta Stołecznego Warszawy odrzuciła kandydaturę skarżącego na ławnika w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Wyrokiem z 29 września 2011 r. (sygn. akt VI SA/Wa 2217/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że uchwała została wydana z naruszeniem prawa i nie podlega wykonaniu. Jednak wyrokiem z 29 maja 2012 r. (sygn. akt II OSK 677/12) Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu I instancji. W uzasadnieniu orzeczenia NSA podniósł, że WSA w Warszawie dopuścił się błędnej wykładni art. 163 § 2 p.u.s.p. stanowiącego, że przed przystąpieniem do wyborów ławników rada gminy powołuje zespół, który na sesji rady gminy przedstawia swoją opinię o zgłoszonych kandydatach, w szczególności zaś ustala, czy osoby te spełniają przesłanki określone w ustawie. Zdaniem NSA niewłaściwe było przyjęcie, że merytoryczna zawartość opinii, o której mowa w art. 163 § 2 p.u.s.p., jest objęta zakresem kontroli sądowej.
Zdaniem skarżącego zakwestionowany art. 158 § 1 pkt 2 p.u.s.p. w związku z art. 3 p.p.s.a. narusza prawa podmiotowe wynikające z art. 45 ust. 1, art. 60 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Skarżący nie uzasadnił jednak tego zarzutu.
W zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 2012 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych rozpatrywanej skargi konstytucyjnej, m.in. wykazania, że art. 158 § 1 pkt 2 p.u.s.p. w związku z art. 3 p.p.s.a. był podstawą ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, oraz wyjaśnienia, w jaki sposób przepisy te prowadzą do naruszenia praw podmiotowych wynikających z art. 45 ust. 1, art. 60 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
W piśmie procesowym z 7 listopada 2012 r. skarżący ustosunkował się do przedmiotowego zarządzenia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz precyzujących go art. 46 i 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi konstytucyjnej jest każdy, czyje wolności lub prawa zostały naruszone przez wydanie przez sąd lub organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia, którego podstawą prawną jest kwestionowany przepis aktu normatywnego. Skargę konstytucyjną można więc wnieść po spełnieniu łącznie następujących warunków. Po pierwsze, zaskarżony przepis powinien być podstawą prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego w indywidualnej sprawie skarżącego. Po drugie, źródłem naruszenia ma być normatywna treść kwestionowanych przepisów, na podstawie których sąd bądź organ władzy publicznej orzekł o prawach i wolnościach skarżącego. Po trzecie, sposób naruszenia tych praw i wolności musi wskazać sam skarżący w uzasadnieniu wnoszonej skargi (art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga konstytucyjna powyższych warunków nie spełnia.
Trybunał zauważa przede wszystkim, że – jak wynika z treści wyroków załączonych do rozpatrywanej skargi konstytucyjnej – przedmiotem rozważań sądów był przede wszystkim zakres kontroli sądów administracyjnych w odniesieniu do uchwały rady miasta o wyborze ławników. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wyrażana w toku procedury wyboru ławników opinia o kandydacie nie podlega ocenie sądu. Podniesiony w postępowaniu problem odnosił się zatem nie do przesłanki nieskazitelności charakteru kandydata na ławnika (art. 158 § 1 pkt 2 p.u.s.p), choć prima facie może na to wskazywać treść wyroku sądu administracyjnego I instancji, lecz do zakresu kognicji sądownictwa administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił orzeczenie WSA w Warszawie, który to – zdaniem NSA – dokonał wadliwej wykładni art. 163 § 2 p.u.s.p. Błąd sądu administracyjnego I instancji miał polegać na niewłaściwym przyjęciu, że opinia o kandydatach na ławników, przygotowywana przez zespół, podlega kontroli sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do takiego wniosku wziąwszy pod uwagę, że opinia zespołu nie ma dla rady miasta charakteru wiążącego. Sąd ten nie rozważał, czy w zakresie art. 3 p.p.s.a. mieści się wyrażanie opinii o kandydacie na ławnika. Jak więc wynika z materiału procesowego sprawy, ani art. 158 ust. 1 pkt 2 p.u.s.p., ani też art. 3 p.p.s.a. nie były podstawą prawną orzeczenia organu władzy publicznej wskazanego przez skarżącego jako ostateczne (wyrok NSA).
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że jedną z cech skargi konstytucyjnej jest jej zindywidualizowany charakter. Wyraża się on zarówno w tożsamości podmiotowej, jak i przedmiotowej rozpatrywanej sprawy. W postępowaniu skargowym zasadnicze znaczenie ma więc sformułowany zarzut niekonstytucyjności. Skarżący może uczynić przedmiotem zaskarżenia wyłącznie te przepisy zastosowane w jego sprawie, które były podstawą ostatecznego jej rozstrzygnięcia przez sąd lub organ administracji publicznej. Warunek ten jest spełniony wtedy, gdy kwestionowany w skardze akt normatywny determinuje, w sensie normatywnym, treść orzeczenia przyjętego za podstawę skargi w tym jego aspekcie, w którym skarżący upatruje naruszenie przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym (zob. np. postanowienia TK z 22 lutego 2001 r., Ts 193/00, OTK ZU nr 3/2001, poz. 77; 2 kwietnia 2003 r., Ts 193/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 145). Aby ustalić, czy ten warunek został spełniony, trzeba odwołać się do sporu, w związku z którym wydano orzeczenie, i odnieść podstawę prawną orzeczenia do przedmiotu zaskarżenia (zob. postanowienie TK z 6 lipca 2005 r., SK 27/04, OTK ZU nr 7/A/2005, poz. 84). Rozpoznawana skarga konstytucyjna go nie spełnia, gdyż nie zachodzi wymagana zależność między podstawą prawną orzeczenia organu władzy publicznej, wskazanego przez skarżącego jako ostateczne, a tym orzeczeniem. Skarga nie odpowiada więc wymaganiom, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

Wziąwszy pod uwagę powyższe względy, Trybunał Konstytucyjny uznał, że skarga konstytucyjna nie spełnia warunków wynikających z art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK, i postanowił jak w sentencji.