Pełny tekst orzeczenia

182/2/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 11 marca 2013 r.
Sygn. akt Ts 272/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Zubik – przewodniczący
Piotr Tuleja – sprawozdawca
Mirosław Granat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława J.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 15 września 2011 r. Jarosław J. (dalej: skarżący) wystąpił o zbadanie zgodności art. 357 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji w zakresie, w jakim przepis ten zwalnia sąd z obowiązku uzasadniania wydanych na posiedzeniu niejawnym orzeczeń niepodlegających zaskarżeniu.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 kwietnia 2012 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze. W ocenie Trybunału zaskarżony przepis nie był podstawą wydanego w sprawie skarżącego orzeczenia, co stanowiło – w świetle art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – samodzielną i wystarczającą przyczynę odmowy nadania dalszego biegu złożonej skardze.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie, w którym podnosi, że kwestionowany przepis odnosi się zarówno do postanowień wydanych na posiedzeniu jawnym, jak i niejawnym. Skarżący podkreśla też, że gdyby – z uwagi na działanie bez profesjonalnego pełnomocnika – został przez sąd pouczony o prawach przysługujących mu na skutek wydania postanowienia niepodlegającego zaskarżeniu, to mógłby określić właściwy przepis, na podstawie którego rozstrzygał sąd. Mógłby wtedy wskazać podstawę prawną, która umożliwiła sądowi pominięcie uzasadnienia postanowienia wydanego w jego sprawie. Skarżący twierdzi nadto, że brak stosownego pouczenia doprowadził do naruszenia przysługującego mu prawa do sądu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo ustalił istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
W niniejszej sprawie Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu, dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał ponownie podkreśla, że w sprawie skarżącego postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku – Wydział I Cywilny z 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt I ACa 918/10) o odrzuceniu wniosków skarżącego o zwolnienie go od kosztów sądowych oraz o ustanowienie pełnomocnika z urzędu zostało wydane na posiedzeniu niejawnym. Kwestię uzasadniania postanowień wydanych na posiedzeniu niejawnym reguluje – jak wskazał Trybunał w zaskarżonym postanowieniu – art. 357 § 2 k.p.c., a nie zaskarżony art. 357 § 1 k.p.c. Przepis ten nie mógł zatem stanowić podstawy wydanego przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowienia. Zaproponowana przez skarżącego interpretacja art. 357 § 1 k.p.c. jest sprzeczna z literalnym brzmieniem tego przepisu.
Skarżący podnosi w zażaleniu, że błędnie wskazał podstawę prawną postanowienia Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 22 grudnia 2010 r., gdyż nie został o niej przez sąd poinformowany.

Trybunał podkreśla, że skarżący – zgodnie z art. 48 ustawy o TK – korzysta z pomocy profesjonalnego pełnomocnika, który sporządził w jego imieniu skargę konstytucyjną. Obowiązkiem pełnomocnika jest poprawne sformułowanie skargi konstytucyjnej, odpowiadającej w szczególności wymaganiom zawartym w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. W myśl tego przepisu skarga poza wymaganiami dotyczącymi pisma procesowego powinna zawierać dokładne określenie aktu normatywnego, na podstawie którego sąd orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją. Trybunał trafnie wskazał w kwestionowanym postanowieniu, że pełnomocnik skarżącego nieprawidłowo określił przepis, na podstawie którego zostało wydane postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku. Okoliczność ta – jak zasadnie stwierdził Trybunał – uniemożliwiła nadanie złożonej skardze dalszego biegu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.