Pełny tekst orzeczenia

533/5/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 30 października 2013 r.
Sygn. akt Ts 288/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Wróbel – przewodniczący
Piotr Tuleja – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej W.L.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 23 listopada 2012 r. (data nadania) W.L. (dalej: skarżący) wystąpił o zbadanie zgodności art. 840 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Postanowieniem z 12 marca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wniesionej skardze, stwierdziwszy, że nie spełnia ona przesłanki, o której mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem Trybunału skarżący nie wykazał bowiem związku między zaskarżonym przepisem, wydanym w jego sprawie orzeczeniem a konstytucyjnymi prawami, których ochrony domagał się w postępowaniu skargowym. Ponadto – w ocenie Trybunału – zarzuty postawione w skardze dotyczyły art. 7781 k.p.c., który nie był podstawą orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego, a który mógłby być przedmiotem kontroli w postępowaniu zainicjowanym wniesieniem skargi, gdyby skarżący skorzystał z przysługujących mu środków ochrony i wniósł zażalenie na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności wyrokowi zaocznemu Sądu Rejonowego w Koninie – Wydział V Gospodarczy z 27 października 2007 r. (sygn. akt V GC 180/07).
Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, w którym podniósł, że „w swojej skardze w żadnej mierze nie odnosił się do przepisu art. 7781 k.p.c.”. Dodał przy tym, że za niekonstytucyjny uważa „brak możliwości zakwestionowania przez wspólników nieistniejącej spółki obciążenia ich odpowiedzialnością za jej długi w sytuacji, gdy nie brali oni udziału w postępowaniu”. Zaznaczył też, że naruszenia nie wiąże z przepisem umożliwiającym nadanie klauzuli wykonalności przeciwko wspólnikom spółki osobowej, tj. z art. 7781 k.p.c. Stwierdził więc, że art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. narusza przysługujące mu prawo do sądu w zakresie, w jakim w powyżej opisanej sytuacji wyklucza powództwo przeciwegzekucyjne. Podkreślił również, że „stwierdzenia Trybunału, iż skarżący nie uprawdopodobnił nieproporcjonalnego naruszenia prawa do sądu, nie mogą mieć znaczenia dla sprawy, gdyż jak wynika z zaskarżonego postanowienia podstawą odmowy nadania sprawie biegu było niespełnienie wymogów formalnych a nie oczywista bezzasadność skargi”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego kwestionowane postanowienie jest prawidłowe, a argumenty przytoczone w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał podkreśla, że zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej powinny uprawdopodabniać naruszenie konstytucyjnych praw, których ochrony skarżący dochodzi w postępowaniu zainicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej (art. 79 ust. 1 Konstytucji). W tym celu skarżący powinien – co wynika z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK – wskazać przepis, na podstawie którego sąd ostatecznie orzekł o jego prawach lub wolnościach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i wobec którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją. Jeśli tego nie zrobił, to należy uznać, że nie uprawdopodobnił naruszenia przysługujących mu praw, a więc skarga nie zasługuje na uwzględnienie – nie jest bowiem spełniona przesłanka, o której stanowi art. 79 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
Skarżący połączył naruszenie swojego prawa do sądu (art. 45 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji) z art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c., na podstawie którego sądy oddaliły jego powództwo przeciwegzekucyjne. Jak jednak słusznie stwierdził Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, skarżący nie uprawdopodobnił, że zachodzi związek między zaskarżonym przepisem, wydanym w jego sprawie orzeczeniem a konstytucyjnymi prawami, których ochrony domagał się w postępowaniu skargowym. Klauzulę wykonalności przeciwko skarżącemu nadano wyrokowi wydanemu w stosunku do nieistniejącej spółki jawnej, której skarżący był niegdyś wspólnikiem. Do skarżącego należało zatem zadbanie o swoje interesy przez wniesienie zażalenia na postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności. Zaniechanie tego doprowadziło do uprawomocnienia się wspomnianego postanowienia. Odwołując się do możliwych podstaw takiego zażalenia, skarżący nie bierze pod uwagę tego, że skoro wyrok zapadł wobec nieistniejącej spółki jawnej, to nie zachodziły przesłanki określone w art. 7781 k.p.c., umożliwiające nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności przeciwko byłemu wspólnikowi. Przedstawione w skardze argumenty dotyczące „braku możności pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego wydanego przeciwko nieistniejącej osobie, który wywiera skutki prawne wobec innej osoby” nie są więc w odniesieniu do art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. uzasadnione i można je rozumieć wyłącznie w kontekście art. 7781 k.p.c. Ten przepis jednak nie był podstawą orzeczeń wydanych w sprawie skarżącego, do czego przyczynił się sam skarżący, który zrezygnował z wniesienia wspomnianego już zażalenia.

Wobec powyższego Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.