Pełny tekst orzeczenia

35/1/B/2013

POSTANOWIENIE
z dnia 31 stycznia 2013 r.
Sygn. akt Ts 292/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Granat – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Stanisław Biernat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 listopada 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marianny P.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 10 listopada 2010 r. (data nadania) Marianna P. (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843, ze zm.; dalej: ustawa) z art. 45 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału z 8 maja 2012 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi, w szczególności przez dokładne określenie sposobu naruszenia przez zaskarżony art. 4 ust. 3 ustawy konstytucyjnych praw i wolności wynikających z art. 45 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji. Pismem z 4 czerwca 2012 r. (data nadania) skarżąca ustosunkowała się do zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego.
Postanowieniem z 15 listopada 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania badanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał wskazał, że zarzuty skarżącej są oczywiście bezzasadne. Trybunał Konstytucyjny zwrócił także uwagę, że art. 176 ust. 1 Konstytucji jest przepisem o charakterze ustrojowym i jako taki nie może stanowić samodzielnego wzorca kontroli w trybie skargi konstytucyjnej.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła w ustawowym terminie zażalenie, w którym zarzuca Trybunałowi, że „opierając się tylko na przedstawionym w skardze stanie faktycznym uznał, że skarga konstytucyjna Marianny P. jest oczywiście bezzasadna”, a przez to nie rozpoznał merytorycznie złożonej skargi. W ocenie skarżącej Trybunał nie zbadał, czy zaskarżony przepis narusza konstytucyjny porządek prawny.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał w składzie trzech sędziów rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności Trybunał postanowił odnieść się do zarzutów dotyczących braku merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Dowodem na zaniechanie oceny merytorycznej skargi – zdaniem skarżącej – jest fragment uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, w którym Trybunał wskazuje na bezzasadność zarzutów skarżącej w odniesieniu do istoty instancyjności i ukształtowania właściwości rzeczowej sądów. Skarżąca błędnie twierdzi, że wskazana oczywista bezzasadność zarzutów wynika jedynie z przyjęcia przez Trybunał, że wniesienie przez skarżącą skargi konstytucyjnej ma na celu stworzenie kolejnej instancji odwoławczej od orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie skargi na przewlekłość postępowania toczącego się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Takie wnioski skarżącej należy uznać za oczywiście bezzasadne i zmierzające jedynie do polemiki ze stanowiskiem sformułowanym w zaskarżonym postanowieniu. Trybunał w niniejszym składzie stwierdza, że w postanowieniu z 15 listopada 2012 r. prawidłowo wskazano przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podzielając w pełni motywy, które stanowiły podstawę tego postanowienia, Trybunał podkreśla, że były one wynikiem wszechstronnej analizy przedstawionych w skardze zarzutów dotyczących konstytucyjności art. 4 ust. 3 ustawy.
Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest kontrola prawidłowości podstaw postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Tymczasem skarżąca, wnosząc środek odwoławczy, nie wskazała żadnych argumentów merytorycznych, które podważyłyby prawidłowość postanowienia TK z 15 listopada 2012 r., a w konsekwencji mogłyby prowadzić do uwzględnienia zażalenia.
Za nieuzasadnione należy uznać twierdzenia skarżącej, w myśl których przedstawiony w skardze konstytucyjnej stan faktyczny wskazywał, że skarga na przewlekłość postępowania „skierowana przeciwko Prezesowi NSA została rozpoznana przez sędziów służbowo podległych Prezesowi, a tym samym ex lege wyłączonych na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy o ustroju sądów powszechnych”. Z załączonych do skargi konstytucyjnej orzeczeń oraz ze stanu faktycznego przedstawionego przez skarżącą w skardze konstytucyjnej jednoznacznie wynika, że wnosiła ona skargę na przewlekłość postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Ponadto w zaskarżonym przepisie art. 4 ust. 3 ustawy wskazano sąd właściwy do rozpoznania skargi dotyczącej przewlekłości postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym lub Naczelnym Sądem Administracyjnym. Skoro zatem skarżąca uczyniła art. 4 ust. 3 ustawy przedmiotem postępowania przed Trybunałem, to nie mogła nie dostrzec faktu, że nie reguluje on sytuacji, w której skargę skierowano na czynności Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Trybunał uznaje za nietrafny również postulat rozpoznania skargi na przewlekłość postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym przez Sąd Najwyższy. W polskim systemie prawnym sądami i trybunałami zajmującymi nadrzędną pozycję są Sąd Najwyższy, Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Konstytucyjny oraz Trybunał Stanu. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że niemożliwe jest kierowanie skarg na działalność jednego z tych sądów do innego z nich, gdyż podważałoby to ich konstytucyjnie gwarantowaną niezależną pozycję.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 15 listopada 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.