Pełny tekst orzeczenia

535/5/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 10 października 2013 r.

Sygn. akt Ts 295/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Piotr Tuleja – przewodniczący

Andrzej Rzepliński – sprawozdawca

Stanisław Rymar,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 lutego 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej I.P.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



1. W skardze konstytucyjnej z 26 listopada 2012 r. I.P. (dalej skarżąca) wniosła o zbadanie zgodności art. 123 w zw. z art. 120 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594, ze zm.; dalej: u.k.s.c.) z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji.



2. Postanowieniem z 26 lutego 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W zakresie dotyczącym art. 120 ust. 2 oraz art. 123 zdanie drugie u.k.s.c. podstawą odmowy było nieuzyskanie ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu (niespełnienie przesłanki formalnej wynikającej z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Niezależną podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było ustalenie, że zarzut naruszenia prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji) skarżąca wiąże z błędnym – w jej ocenie – zastosowaniem przez sąd w jej sprawie art. 123 w zw. z art. 120 u.k.s.c., nie zaś z treścią tych przepisów. Ponadto sformułowany w skardze zarzut naruszenia zasady dwuinstancyjności nie dotyczy treści art. 120 u.k.s.c. W odniesieniu zaś do art. 123 u.k.s.c. Trybunał ustalił, że skoro skarżąca nie wniosła zażalenia na rozstrzygnięcie, to nie uzyskała orzeczenia, z którego treści wynikałoby, że doszło do naruszenia prawa do zaskarżenia orzeczenia wydanego w I instancji.



3. Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 18 marca 2013 r. W ocenie skarżącej ostatecznym rozstrzygnięciem w jej sprawie jest zarządzenie Prezesa Sądu Rejonowego w Choszcznie z 16 października 2012 r. (sygn. akt I Ns 5/11), ponieważ w tym orzeczeniu została pouczona, że nie przysługuje jej żaden środek zaskarżenia. Ponadto skarżąca podkreśliła, że w złożonej skardze nie twierdziła, iż to art. 120 u.k.s.c. narusza art. 78 Konstytucji ani nie wnosiła o „cofnięcie decyzji dotyczącej rozłożenia [spłaty należności] na raty”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.



2. Trybunał stwierdza, że nietrafne jest przedstawione w zażaleniu stanowisko skarżącej, w myśl którego uzyskanie zarządzenia Prezesa Sądu Rejonowego w Choszcznie z 16 października 2012 r. (sygn. akt I Ns 5/11) było wystarczające, aby skutecznie podnieść zarzut naruszenia prawa do zaskarżenia orzeczenia wydanego w I instancji (art. 78 Konstytucji). Z treści tego zarządzenia nie wynika bowiem – jak słusznie wskazał Trybunał w zakwestionowanym postanowieniu – że zażalenie wniesione przez skarżącą zostało odrzucone. Wspomniane zarządzenie dotyczy jedynie rozłożenia należności na raty i zostało wydane na skutek wniosku skarżącej o umorzenie należności sądowych. Trafnie zatem Trybunał wskazał w zakwestionowanym postanowieniu, że skarżąca nie uzyskała ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów, w którym sąd odmówiłby jej dokonania kontroli instancyjnej.



3. W zażaleniu skarżąca podkreśliła, że nie kwestionowała zgodności art. 120 u.k.s.c. z art. 78 Konstytucji. Z petitum skargi i jej uzasadnienia wynika jednak, że zaskarżone zostały art. 123 w zw. z art. 120 u.k.s.c. Skoro skarżąca zakwestionowała zgodność art. 123 w zw. z art. 120 u.k.s.c. z Konstytucją, Trybunał obowiązany był zbadać, czy przepisy te w całości znalazły zastosowanie w sprawie zakończonej zarządzeniem Prezesa Sądu Rejonowego w Choszcznie z 16 października 2012 r. (sygn. akt I Ns 5/11). Zasadnie Trybunał w zakwestionowanym postanowieniu ustalił, że ani art. 120 ust. 2 u.k.s.c. (dotyczący możliwości cofnięcia uprzedniej decyzji o rozłożeniu na raty lub odroczeniu terminu zapłaty w razie stwierdzenia, że nie istnieją już okoliczności, które je uzasadniały), ani art. 123 zdanie drugie u.k.s.c. (dający prawo do rozłożenia na raty lub umorzenia należności także innym niż prezes sądu organom, tj. kierownikowi ośrodka zamiejscowego sądu lub przewodniczącemu wydziału zamiejscowego sądu) nie były podstawą tego orzeczenia.



4. W zażaleniu nie zostały zakwestionowane pozostałe przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, co zwalnia Trybunał z kontroli zakwestionowanego postanowienia w tym zakresie i przesądza o konieczności nieuwzględnienia zażalenia w niniejszej sprawie.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.