Pełny tekst orzeczenia

352/4/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 11 lipca 2013 r.

Sygn. akt Ts 333/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Mirosław Granat – przewodniczący

Piotr Tuleja – sprawozdawca

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 kwietnia 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej T.P.,



p o s t a n a w i a:



pozostawić zażalenie bez rozpoznania.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 30 listopada 2011 r. (data nadania) T.P. (dalej: skarżący), reprezentowany przez adwokata z wyboru, wniósł o stwierdzenie niezgodności ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843, ze zm.; dalej: ustawa o skardze na przewlekłość) z art. 45 ust. 1, art. 77, art. 78 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Postanowieniem z 30 sierpnia 2011 r. (sygn. akt II S 17/11) Sąd Apelacyjny w Krakowie – II Wydział Karny oddalił skargę skarżącego na przewlekłość postępowania sądowego prowadzonego przed Sądem Okręgowym w Nowym Sączu. Zarządzeniem z 7 września 2011 r. (sygn. akt jw.) Zastępca Przewodniczącego Wydziału II Karnego Sądu Apelacyjnego w Krakowie odmówił przyjęcia zażalenia skarżącego na powyższe postanowienie, jako niedopuszczalnego z mocy ustawy. W uzasadnieniu sąd wskazał, że „przepisy ustawy (…) [o skardze na przewlekłość] nie przewidują zaskarżania rozstrzygnięć w sprawach z wymienionej ustawy, a postępowanie toczy się w jednej instancji”. Zarządzeniem z 6 października 2011 r. (sygn. akt jw.) Przewodniczący Wydziału II Karnego Sądu Apelacyjnego w Krakowie zarządził w trybie administracyjno-porządkowym pozostawić zażalenie skarżącego na zarządzenie z 7 września 2011 r. bez podejmowania czynności procesowych.

Sędzia Trybunału Konstytucyjnego w zarządzeniu z 25 stycznia 2012 r. wezwał pełnomocnika skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi przez: określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej (wskazanie przepisów, na podstawie których zapadło ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji), wskazanie tego orzeczenia, jak również wyjaśnienie, jakie konstytucyjne wolności i prawa skarżącego wyrażone w art. 45 ust. 1, art. 77, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji i w jaki sposób zostały naruszone. Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, 31 stycznia 2012 r. zarządzenie odebrał pracownik kancelarii upoważniony do odbioru korespondencji (pełnomocnik Halina M.

W piśmie z 2 lutego 2012 r. (doręczonym 6 lutego 2012 r.) skarżący poinformował Trybunał, że 28 grudnia 2011 r. zmarł adwokat reprezentujący go w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym (mec. Tadeusz P.). W dniu 10 lutego 2012 r. do akt sprawy wpłynęło pismo, w którym mec. Paulina P.-Z., ustanowiona decyzją Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie z 2 stycznia 2012 r. (L.dz. 13202/11) zastępcą zmarłego, oświadczyła, że jako likwidator jego kancelarii, nie jest uprawniona do wykonania zarządzenia sędziego Trybunału z 25 stycznia 2012 r. Jak wyjaśniła, w wyniku śmierci mec. Tadeusza P. wygasło udzielone mu przez skarżącego pełnomocnictwo.

W toku wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej, działający z upoważnienia sędziego Trybunału Dyrektor Zespołu Wstępnej Kontroli Skarg Konstytucyjnych i Wniosków, kilkakrotnie bezskutecznie zwracał się do skarżącego o wskazanie pełnomocnika w sprawie (pisma z 15 lutego, 30 sierpnia i 25 września 2012 r.). O konieczności ustanowienia zastępcy procesowego informowała skarżącego także mec. Paulina P.-Z.

Postanowieniem z 4 grudnia 2012 r. (doręczonym skarżącemu 10 grudnia 2012 r.) Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w związku z art. 1751 zdanie pierwsze ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.), zawiesił postępowanie na okres 30 dni w celu wskazania nowego pełnomocnika. Po upływie tego terminu, postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2013 r. (doręczonym skarżącemu 29 kwietnia 2013 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał, że w wyznaczonym w postanowieniu terminie nie wpłynęło ani pełnomocnictwo, ani żadne inne pismo procesowe sporządzone przez podmiot określony w art. 48 ust. 1 ustawy o TK. W tym stanie rzeczy Trybunał uznał, że niemożliwe stało się wykonanie zarządzenia sędziego Trybunału z 25 stycznia 2012 r., a tym samym dalsze procedowanie w sprawie wniesionej skargi konstytucyjnej.

W piśmie procesowym z 6 maja 2013 r. (data nadania), zatytułowanym „zażalenie”, skarżący przedstawił swoją sytuację osobistą, która „znacznie utrudnia” mu możliwość ustanowienia pełnomocnika. Odniósł się również do postępowania poprzedzającego wniesienie skargi konstytucyjnej oraz do wydanych w jego sprawie orzeczeń. W konkluzji wniósł o uwzględnienie „zażalenia”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy o TK skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżący jest sędzią, prokuratorem, notariuszem, profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych. Z treści pisma z 6 maja 2013 r., określonego jako „zażalenie” na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 kwietnia 2013 r., jednoznacznie wynika, że zostało ono sporządzone przez samego skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym – w świetle wskazanego przepisu ustawy o TK – do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należało wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.