Pełny tekst orzeczenia

248/3/B/2013



POSTANOWIENIE

z dnia 23 maja 2013 r.

Sygn. akt Ts 356/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Kotlinowski – przewodniczący

Stanisław Biernat – sprawozdawca

Wojciech Hermeliński,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra P.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 23 grudnia 2011 r. Piotr P. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność: po pierwsze, art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 199a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.; dalej: ordynacja podatkowa) z art. 2, art. 10, art. 65 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji; po drugie, art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 sierpnia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50; dalej: ustawa o VAT) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 18 września 2001 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 122, poz. 1334; dalej: ustawa zmieniająca z 2001 r.) z art. 2, art. 65 oraz art. 217 Konstytucji; po trzecie, załącznika nr 6 do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.; dalej: załącznik nr 6) w części dotyczącej pozycji 1 rubryki drugiej, w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 95, poz. 1100; dalej: ustawa zmieniająca z 1999 r.) z art. 2, art. 65 oraz art. 217 Konstytucji.

Zdaniem wnoszącego skargę konstytucyjną art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 199a ordynacji podatkowej – w zakresie, w jakim upoważniają organy podatkowe do samodzielnego ustalania istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym są związane skutki podatkowe – narusza zasadę demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), zasadę trójpodziału władz (art. 10 Konstytucji), swobodę wykonywania działalności gospodarczej (art. 65 Konstytucji) oraz prawo do co najmniej dwuinstancyjnego postępowania sądowego (art. 176 ust. 1 Konstytucji). W ocenie skarżącego art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT naruszają zasadę demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), swobodę wykonywania działalności gospodarczej (art. 65 Konstytucji) oraz zasadę wolności od ponoszenia wszelkich ciężarów publicznych niewprowadzonych na podstawie ustawy (art. 217 Konstytucji).

Jak podnosi skarżący, ustawodawca, wprowadzając kwestionowane regulacje, nie przewidział jednocześnie żadnych mechanizmów umożliwiających kontrolę kontrahentów w zakresie wywiązywania się z regulowania zobowiązań podatkowych. W związku z powyższym obarczył odpowiedzialnością za niezgodne z prawem działania inne podmioty niż bezpośredni importerzy lub producenci wyrobów akcyzowych. W przekonaniu skarżącego załącznik nr 6 w kwestionowanym zakresie narusza zasadę demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), swobodę wykonywania działalności gospodarczej (art. 65 Konstytucji) oraz zasadę wolności od ponoszenia wszelkich ciężarów publicznoprawnych niewprowadzonych na podstawie ustawy (art. 217 Konstytucji).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2012 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Powyższe zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 21 marca 2012 r., natomiast 3 kwietnia 2012 r. (data nadania) wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego – wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej – pismo uzupełniające braki formalne skargi.

Postanowieniem z 10 lipca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że pismo procesowe nadesłane w wykonaniu zarządzenia, o którym mowa wyżej, zostało nadane 3 kwietnia 2012 r., a zatem z sześciodniowym przekroczeniem ustawowego terminu. Wprawdzie do pisma procesowego został doręczony wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, ale podana w nim argumentacja nie uprawdopodobniła, że uchybienie terminowi nastąpiło bez winy wnioskodawcy.

Pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Zarzucił w nim błędne przyjęcie przez Trybunał, że nie zostały spełnione przesłanki uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu a w szczególności nie zostały uprawdopodobnione okoliczności uzasadniające wniosek o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego.

W ocenie Trybunału treść zażalenia wniesionego w niniejszej sprawie nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w zaskarżonym postanowieniu. Wydane w niniejszej sprawie postanowienie z 10 lipca 2012 r. jest prawidłowe, a podniesione w zażaleniu zarzuty nie zasługują na uwzględnienie.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarzuty skarżącego stanowią powtórzenie argumentacji zawartej w skardze konstytucyjnej, nie dotyczą natomiast podstawy zaskarżonego postanowienia, tj. ustalenia, że pismo uzupełniające braki formalne skargi konstytucyjnej zostało wniesione z naruszeniem ustawowego terminu do jego wniesienia. Jak słusznie podkreślił Trybunał Konstytucyjny w zakwestionowanym postanowieniu, zgodnie z art. 168 i art. 169 k.p.c. warunkami uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu są: wystąpienie z wnioskiem o przywrócenie terminu, wniesienie wniosku w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi, jednoczesne z wniesieniem wniosku dopełnienie czynności, dla której określony był termin, jak również uprawdopodobnienie, że uchybienie terminowi nastąpiło bez winy wnioskodawcy. Spełnienie tych przesłanek jest obowiązkiem skarżącego.

Zarówno we wniosku o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej jak i w zażaleniu skarżący stwierdził jedynie, że powodem niedochowania terminu była konieczność uczestnictwa jego pełnomocnika w rozprawie prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Katowicach oraz okoliczność, że rozprawa zakończyła się po godzinie 18:00. Tak przedstawiona argumentacja nie stanowi uprawdopodobnienia okoliczności, o którym mowa wyżej.



Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK zażalenia nie uwzględnił.