Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSO Agata Regulska (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale T. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013r.

sprawy M. D.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków

z dnia 7 stycznia 2013 roku sygn. akt VII K 533/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę warunkowego zawieszenia wykonania oskarżonemu M. D. kary pozbawienia wolności przyjmuje przepisy art. 69 § 1 ,2 i 4 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k.;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IVKa 217/13

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa W. oskarżyła M. D. o to, że:

w dniu 09 kwietnia 2012 r. w miejscowości W., na ulicy (...) kierował samochodem osobowym m-ki F. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości tj. mając 0,84 mg/ l alkoholu w wydychanym powietrzu, jednocześnie nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia Sygn. akt V K 1068/11 z dnia 03.01.2012 r. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat, tj. o czyn z art. 178 a § 1 i 4 kk

Wyrokiem z dnia 7 stycznia 2013 roku (sygnatura akt: VIIK 533/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Krzyków, II Wydział Karny:

I.  uznał oskarżonego M. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 178 a § 1 i 4 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk i art. 33 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 20 (dwudziestu) stawek dziennych przy czym wysokość jednej stawki dziennej w oparciu o art. 33 § 3 kk określa na 10 (dziesięć) złotych;

IV.  na podstawie art. 42 § 2 kk i art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

V.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny, okres zatrzymania od dnia 9 do dnia 10 kwietnia 2012 r.

VI.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów procesu ponad kwotę100 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny, zaskarżając orzeczenie na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej kary.

Oskarżyciel publiczny zarzucił Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na niesłusznym uznaniu, iż w stosunku do oskarżonego M. B. zachodzą przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, podczas gdy analiza zgromadzonego materiału dowodowego jak i uzasadnienia wyroku VIIK 533/12 Sądu Rejonowego, nie wskazuje szczególnego wypadku zastosowania art. 69§4 kk względem oskarżonego.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przy pozostawieniu wymiaru pozostałych środków karnych..

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Zarzut oskarżyciela publicznego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż analiza akt przedmiotowej sprawy pozwala na stwierdzenie, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy, zgodny z obowiązującymi przepisami i rzetelny przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie. W toku postępowania jurysdykcyjnego zgromadzono wszelki dostępny materiał dowodowy, a jego całokształt w ocenie końcowej dał wystarczające podstawy do uznania oskarżonego M. B. winnym popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. Sąd Rejonowy poddał analizie logicznej zebrane dowody, przedstawiając na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o wiarygodności tych, które włączył do faktycznej podstawy wyroku. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny odnośnie prowadzenia samochodu przez oskarżonego oparł się w głównej mierze na zeznaniach świadków R. R. i M. P., słusznie podnosząc, że są one spójne, potwierdzają się wzajemnie odnośnie kwestii istotnych z punktu widzenia przedmiotu niniejszego postępowania (kierowania samochodem na drodze publicznej, a nie jedynie w obrębie posesji – jak utrzymywał oskarżony), a w powiązaniu z dowodami z dokumentów (protokołem użycia alkometru oraz danymi o karalności ) pozwalają na wykazanie oskarżonemu sprawstwa czynu z art.178a§1i 4 kk.

Wina i sprawstwo oskarżonego zostały wykazane w sposób niewątpliwy, a prawidłowość tych ustaleń nie była przedmiotem zarzutów apelacji.

Sąd Odwoławczy, akceptując w pełni ustalenia Sądu Rejonowego w odniesieniu do winy i sprawstwa oskarżonego, uznał jednocześnie, że również wymierzając M. D. karę 1 roku pozbawienia wolności Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie i należycie uzasadnił swoje stanowisko. Wymierzona kara jest wynikiem wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu (w szczególności stężenia alkoholu we krwi oskarżonego) i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art.53 k.k. uznana musi być za karę słuszną, adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Z pewnością kara ta nie może być uznana za rażąco łagodną.

Jakkolwiek M. D. jest osobą uprzednio karaną sądownie, to przekonanie Sądu Rejonowego o celowości orzeczenia wobec niego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest nadal uzasadnione, w szczególności przy określeniu długiego (trzyletniego) okresu próby, w połączeniu z orzeczonym zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. M. D. jest młodym człowiekiem, który poprawnie funkcjonuje w społeczeństwie. W przeszłości pracował zarobkowo jako zbrojarz, a obecnie po krótkiej przerwie ponownie podjął pracę w takim charakterze. Z pewnością w odniesieniu do oskarżonego nie sposób stwierdzić, że jest on osobą zdemoralizowaną, której resocjalizacja może odbywać się jedynie w warunkach izolacyjnych. Sąd Odwoławczy podziela w pełni twierdzenia Sądu Rejonowego o tym, że orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności w bezwzględnej postaci byłoby dlań dolegliwością nadmierną i przyniosłoby niekorzystne skutki.

Uznając zatem orzeczenie w tym zakresie za słuszne, Sąd Odwoławczy uzupełnił jedynie jego podstawę prawną o § 4 art. 69§1 kk umożliwiający w wyjątkowych wypadkach orzeczenie warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec sprawcy, który prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości w okresie obowiązywania uprzednio orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów (jak miało to miejsce w niniejszej sprawie).

Zdaniem Sądu Odwoławczego orzeczona wobec niego, na podstawie art. 71§1 kk, kara grzywny będzie dla oskarżonego realną i odczuwalną dolegliwością, która w sposób właściwy uzmysłowi mu nieopłacalność popełniania przestępstw.

Sąd Odwoławczy uznał również wymiar środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym za prawidłowy.

W ocenie Sądu Okręgowego z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że oskarżony wykazał się krytycznego dnia całkowitą nieodpowiedzialnością. Wytworzył konkretny stan zagrożenia na drodze, którego stopień należy ocenić jako wysoki, mając na uwadze stopień upojenia alkoholowego oskarżonego oraz brak uprawnień do kierowania. Oskarżony (nie po raz pierwszy) zlekceważył zupełnie obowiązujące przepisy prawa i orzeczony uprzednio przez Sąd zakaz prowadzenia pojazdów, pokazując w ten sposób, że jest osobą lekkomyślną i nieodpowiedzialną, której udział w ruchu stanowi zagrożenie, a co za tym idzie orzeczenie wobec niego środka karnego na trzyletni okres znalazło pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Nie kwestionując również pozostałych rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym orzeczeniu Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 627 §1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierzył mu opłatę za w kwocie 180 złotych za II instancję.