Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2013 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku K. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek apelacji wnioskodawczyni K. W.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze z dnia 26 czerwca 2012 r. sygn. akt IV U 4471/11

oddala apelację

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 października 2011r., znak: (...), Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił K. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła K. W.. Odwołująca wskazała, że pierwszy wypadek przy pracy miała 14 stycznia 2009r. - uraz obydwu kolan i w związku z urazem przebywała na zwolnieniu w okresie od 21.01.2009r. do 22.03.2009r. Następnie dnia 14.11.2009r. doznała urazu łokcia prawej ręki i na zwolnieniach lekarskich z tego tytułu przebywała do 13.01.2011r. Otrzymywała również świadczenie rehabilitacyjne do 12.07.2011r. W dalszej części odwołania odwołująca wskazała, że jej stan zdrowia wymaga systematycznego leczenia oraz przyjmowania leków i nie jest w stanie podjąć żadnej pracy. Cały czas leczy się u internistów, ortopedy, ginekologa, okulisty, psychiatry i kardiologa. Pracowała jako pielęgniarka przez 28 lat i doszło schorzenie dermatologiczne , które było utrudnieniem w pracy i została zwolniona.

Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2012r., sygn. akt IV U 4471/11, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie K. W..

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

K. W. (urodzona (...)), posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest pielęgniarką. Od 1 września 1983 do 30.04.2011r pracowała jako pielęgniarka w Szpitalu (...) z Przychodnia w Ż..

W dniu 01.09.2002r doznała wypadku przy pracy w postaci złamania palców II i III stopy prawej z upośledzeniem funkcji tych palców. Dnia 06.05.2006r doznała wypadku przy pracy w postaci stłuczenia stopy lewej i stawu skokowego tej stopy.

W dniu 14.01.2009r -. będąc w pracy - odwołująca poślizgnęła się na mokrej podłodze i upadła na kolana. Początkowo zdarzenia tego nie zgłosiła pracodawcy. Do lekarza udała się w dniu 27.01.2009 i otrzymała zwolnienie lekarskie. Tego dnia wypadek zgłosiła pracodawcy, przy czym protokół ustalenia okoliczności wypadku i jego przyczyn - z uwagi na zwolnienie lekarskie odwołującej - sporządzono w dniu 6.03.2009 i zatwierdzono 22.04.2009. Zdarzenie z dnia 14.01.2009r zostało uznane za wypadek przy pracy i decyzją ZUS z dnia 20.07.2009r otrzymała jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy (orzeczono 2% uszczerbku na zdrowiu). W następstwie zdarzenia z dnia 14.01.2009r zdiagnozowano u odwołującej: stan po stłuczeniu kolan z ograniczeniem funkcji lewego stawu kolanowego.

W dniu 14.11.2009r. odwołująca doznała urazu stawu łokciowego prawego. Od 25.11.2009r do 25.05.2010r przebywała na zwolnieniach lekarskich. Była leczona przez ortopedę zastrzykami, blokadami i zabiegami usprawniającymi przy rozpoznaniu: zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramieniowej lewej. Następnie od 16.07.2010r do 13.01.2011r odwołująca ponownie przebywała na zwolnieniach lekarskich i poddawała się leczeniu ortopedycznemu i psychiatrycznemu z uwagi na zespół bólowy łokcia prawego - łokieć tenisisty z ograniczeniem funkcji ruchowej oraz zaburzenia adaptacyjne.

Wnioskiem z dnia 27.04.201Or odwołująca wystąpiła do organu rentowego o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z ogólnym stanem zdrowia przedkładając zaświadczenie o stanie zdrowia z rozpoznaniem: epizodu depresyjnego, torbieli okołostawowej łokcia prawego, przewlekłej anemii z niedoborem żelaza na tle zaburzeń ginekologicznych i choroby wrzodowej. W wyniku przeprowadzonych badań lekarze orzecznicy ZUS rozpoznali u odwołującej: reakcję adaptacyjną w postaci epizodu depresyjnego lekkiego, bóle wielostawowe bez upośledzenia funkcji ruchowej, niedokrwistość z niedoboru żelaza w trakcie leczenia oraz przebyty uraz kolana lewego i łokcia prawego - bez upośledzenia funkcji i uznali, że nie jest ona niezdolna do pracy w rozumieniu rentowym. Decyzją z dnia 10.06.2010r organ rentowy omówił odwołującej prawa do renty z tytułu ogólnego stanu zdrowia z uwagi na brak niezdolności do pracy. Od tej decyzji odwołująca wniosła odwołanie, które to odwołanie - prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 21.02.2011 (sygn. akt IV U 3465/11) - zostało oddalone.

Wnioskiem z dnia 13.01.2011r odwołująca wystąpiła do ZUS o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego w związku z niezdolnością spowodowaną chorobą zawodową. Z uwagi na brak jakichkolwiek dokumentów potwierdzających rozpoznanie choroby zawodowej wniosek ten został rozpoznany jako wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z ogólnego stanu zdrowia, o czym odwołująca została powiadomiona pismem z dnia 22.02.2011r. Lekarz orzecznik ZUS, rozpoznając przewlekłe zapalenie kłykcia bocznego kości ramieniowej prawej, zmiany zwyrodnieniowe obu stawów kolanowych - bez istotnego upośledzenia funkcji, zaburzenia adaptacyjne, mięśniaki macicy oraz arytmię i łuszczycę w wywiadzie - stwierdził celowość przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej w zakresie schorzeń narządu ruchu. W oparciu o powyższe orzeczenie, prawomocną decyzją z dnia 22.02.2011r, przyznano odwołującej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 14.01.2011r do 12.07.2011r. W okresie od 20.03.2011r do 12.4.2011r odwołująca przebyła rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS w NZOZ(...). Rozpoznano u niej zmiany zwyrodnieniowe kolan. W czasie pobytu w uzdrowisku doznała urazu kolana lewego.

Wnioskiem z dnia 11.07.2011r odwołująca wystąpiła do organu rentowego o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy - w związku z wypadkiem przy pracy. Do wniosku załączono zaświadczenie ortopedy o stanie zdrowia z rozpoznaniem: pourazowy łokieć tenisisty prawostronny, z przewlekłym zespołem bólowym, przebyte stłuczenia obu stawów kolanowych, przebyte złamanie paliczka podstawowego palca V-tego prawej ręki, włókniak korowy kości udowej prawej oraz zaświadczenie lekarza internisty wskazującego dodatkowo na anemię, mięśniaki macicy, łuszczycę, torbiel wątroby, chorobę wrzodową i zaburzenia depresyjne. Celem ustalenia, czy odwołująca jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 14.01.2009r., organ rentowy przeprowadził stosowne postępowanie i lekarz orzecznik ZUS (po uprzedniej konsultacji ortopedycznej), a następnie komisja lekarska ZUS ustaliły, że odwołująca jest zdolna do pracy i stan jej zdrowia nie uzasadnia uznania ją za niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 14 01.2009r. Zaskarżoną decyzją z dnia 14.10.2011r. organ rentowy odmówił K. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Stosunek pracy odwołującej został rozwiązany z dniem 30.04.2011r na podstawie art. 30 § 1 pkt. 2 k.p. Odwołująca wystąpiła z pozwem o uznanie tego wypowiedzenia za bezskuteczne.

Uraz łokcia, którego doznała 14 listopada 2009, nie został uznany za wypadek przy pracy. Po sporządzeniu protokołu powypadkowego odnośnie tego zdarzenia odwołująca nie wniosła do niego żadnych zastrzeżeń. Nie wystąpiła także ze stosownym powództwem. Dopiero pozwem z dnia 18.11.2011r odwołująca wystąpiła do Sądu Rejonowego w Żaganiu o ustalenie, że zdarzenie z dnia 14.11.2009r było wypadkiem przy pracy i sprawa ta jest na etapie zbierania dowodów w oparciu o zeznania świadków.

Mając na uwadze przedmiot sporu w sprawie oraz art. 278 k.p.c. Sąd I instancji powołał dowód z opinii biegłych sądowych.

Biegli lekarze sądowi ortopeda i internista - po przeprowadzeniu bezpośrednich badań odwołującej, zapoznaniu się całością zebranej dokumentacji medycznej, w tym przedłożonej przez odwołującą, jak też po zapoznaniu się ze zgłaszanymi przez odwołującą dolegliwościami – rozpoznali u odwołującej: stan po przebytym stłuczeniu stawów kolanowych (14.01.2009r.) ze wczesnymi zmianami zwyrodnieniowymi - bez znacznego ograniczenia funkcji, entezopatię nadkłykcia bocznego kości ramiennej prawej, jako następstwo zmian przeciążeniowych przyczepów mięśni i ścięgien do kości, chorobę wrzodową dwunastnicy, nadciśnienie tętnicze krwi I/II stopnia, niedokrwistość niedobarwliwą w przebiegu nadmiernych krwawień miesiączkowych - obecnie wyrównaną oraz łuszczycę.

Biegli stwierdzili, że odwołująca jest całkowicie zdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami i nie występuje u niej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Leczenie rozpoznanych schorzeń jest na tyle skuteczne, że nie można odwołującej uznać, za osobę co najmniej częściowo niezdolną do pracy w swoim zawodzie. Biegli wskazali, że upływ czasu był czynnikiem korzystnym powodującym zmniejszenie objawów bólowo-obrzękowych stawów kolanowych po przebytym stłuczeniu, a obecne zgłaszane dolegliwości stawu łokciowego prawego oraz stawów kolanowych są następstwem wczesnych zmian przeciążeniowo-zwyrodnieniowych stawów i występują dość powszechne w wieku badanej lecz nie powodują one znacznego ograniczenia funkcji narządu ruchu mogącego powodować utratę zdolności do pracy w zawodzie pielęgniarki. Biegli podzielili stanowisko lekarzy ZUS, wskazując przy tym, że ustalenie, iż „nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu " odpowiada rzeczywistemu stanowi odwołującej się.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentów zebranych w aktach ZUS oraz dokumentów przedłożonych do akt sprawy, w tym opinii biegłych sądowych.

Mając powyższe na uwadze oraz art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 02.199.1673 z późn. zm.), a także mające zastosowanie w tej kwestii przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 98.162.1118 z późn. zm.), Sąd I instancji stwierdził, że odwołanie jest bezzasadne. Schorzenia rozpoznane u K. W. na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie mogą skutkować uznaniem spełnienia przesłanki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, bowiem nie jest ona niezdolna do pracy w związku z tym wypadkiem. Sąd I instancji, wskazał, że o powyższym zadecydowało postępowanie dowodowe, w którym, w celu ustalenia okoliczności spornych, Sąd posiłkował się wiedzą specjalistyczną (art. 278 § 1 k.p.c.). Wobec jednoznaczności materiału dowodowego, orzeczenie Sądu nie mogło być inne.

Wskazując na powyższe, Sąd I instancji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie o czym orzekł w sentencji wydanego wyroku.

Powyższy wyrok w całości apelacją z dnia 17 września 2012r. zaskarżyła K. W.. Apelująca zarzuciła Sądowi I instancji:

1)  naruszenie przez sąd I instancji przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu w sprawie, że powódka nie jest osobą niezdolną do pracy,

2)  naruszenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów poprzez:

a)  m. in. zignorowanie twierdzeń powoda i wnioskowanych dowodów co do stanu zdrowia powódki z jednoczesnym faworyzowaniem, dokumentacji przestawionej przez stronę przeciwną,

b)  pominięcie dowodu z protokołu powypadkowego zdarzenia z dnia 14.11.2009 (uraz stawu łokciowego), w posiadaniu którego jest powódka a nikt przez całe postępowanie wymagał od niej jego przedłożenia,

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na:

a)  błędnym ustaleniu, że schorzenia powódki nie czynią z niej osoby niezdolnej do pracy,

b)  błędnym przyjęciu zdiagnozowanego schorzenia, zamiast upośledzenie funkcji lewego stanu kolanowego (orzeczenie komisji lekarskiej z dn. 8.07.2009) przyjęto stan po stłuczeniu kolana z ograniczeniem funkcji lewego stanu kolanowego. A w konsekwencji ustalenie 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 14.01.2009,co w mojej ocenie stanowi istotną różnicę.

c)  umniejszeniu znaczenia schorzenia dermatologicznego dla aktywności zawodowej powódki, które nie jak przyjął Sąd I instancji utrudniało wykonywanie pracy w rzeczywistości było głównym powodem rozwiązania z powódką umowy o pracę w charakterze pielęgniarki.

d)  błędnym przyjęciu kolejnego zdiagnozowanego schorzenia, zamiast urazu prawego stawy łokciowego przyjęto, że powódka leczona była przez ortopedę z rozpoznaniem nadkłykcia bocznego kości ramieniowej lewej.

e)  nie uznaniu przez Sąd, że powódka dochowała obowiązku i w terminie złożyła zastrzeżenia do protokołu komisji powypadkowej, w szczególności zeznań świadka J. C., co potwierdza fakt, ze od początku konsekwentnie dochodziłam prawdy.

f)  nie przyjęciu faktu, że dochodziłam powództwem swoich praw - pozew z dnia 18.07.2011 do Sądu Rejonowego w Żaganiu

g)  przyjęciu w oparciu, o opinię biegłego, że powódka jest osobą zdolna do pracy,

h)  nie uwzględnieniu przy ustalaniu zdolności do pracy zawodu i charakteru pracy powódki.

Powyższe nieścisłości zdaniem apelującej pozwalają uznać, że Sąd I instancji pobieżnie i bez wnikliwej analizy wyrokował w sprawie.

Wskazując na powyższe, apelująca wniosła o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy,

2)  z ostrożności gdyby Sąd nie dopatrzył się przesłanek do zmiany wyroku wnoszę o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

3)  dopuszczenie dowodu z przywołanych biegłych sądowych na okoliczność stanu zdrowia powódki,

4)  dopuszczenie dowodu z dołączonej dokumentacji medycznej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że zarzuty apelacji są bezzasadne, a zatem podlega ona oddaleniu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I Instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał, w brew twierdzeniom apelacji, poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne, które tutejszy Sąd w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

Rozważania własne rozpocząć należy od przytoczenia przepisów prawa materialnego mających zastosowanie w sprawie ze wskazaniem, że również Sąd I instancji miał ich brzmienie na uwadze.

Przepis art. 6 ust.1. pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2002r., Nr 199 póz. 1673) stanowi, że z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy (art. 17 ust. 1 ww. ustawy). Świadczenia te przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (art. 17 ust. 2 ). Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty (art. 17 ust. 4).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009r, Nr 153, póz. 1227 z późn. zm.) w zw. z art. 17 ust. 1 cyt. ustawy wypadkowej, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy - osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a nadto możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

Trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, a okresową niezdolność do pracy - jeżeli istnieją rokowania odzyskania zdolności do pracy (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

W świetle powyższego zarzuty apelacji, nie mogły prowadzić do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji powołując biegłych sądowych odpowiadających specjalizacją z zakresu schorzeń, na które cierpiała po doznanym wypadku odwołująca w pełni wypełnił obowiązek wynikający z art. 278 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny stwierdza, że biegli sądowi dysponowali niezbędną wiedzą i doświadczeniem zawodowym, a sporządzone przez nich opinie zostały wydane w oparciu o badania przedmiotowe, uwzględniały całość zgromadzonej dokumentacji lekarskiej, a nadto zawierały logiczne i rzeczowe uzasadnienia, co pozwalało na ich ocenę przez pryzmat art. 233 § 1 k.p.c. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie było żadnych przesłanek do kwestionowania wiarygodności opinii biegłych sądowych i ich przydatności do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Jednocześnie podkreślić należy, że twierdzenia odwołującej wobec opinii biegłych nie mogły wnieść nic nowego w zakresie przedmiotu sporu, bowiem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w których ocenia się stan zdrowia ubezpieczonych pod kątem zdolności do pracy, decydujące zdanie mają biegli sądowi. Subiektywna opinia ubezpieczonego nie może ich podważyć.

Przy jednoznaczności materiału dowodowego w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie był zobowiązany do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego tak długo, aż strona udowodni korzystną dla siebie tezę. W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, że sporządzona w toku postępowania przed Sądem I instancji opinia stanowiła wystarczającą podstawę ustaleń faktycznych. Sąd Apelacyjny podkreśla, że opinia biegłych podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonej w niej wniosków (postanowienie Sądu Najwyższego, z dnia 7 listopada 2000r., sygn. i CKN 1170/98 – publ. OSNC 2001/4/64).

W pozostałym zakresie, niezwiązanym z niezdolnością do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, Sąd Apelacyjny w pełni podziela rozważania i ustalenia Sądu I instancji. W zakresie zdarzenia z dnia 14 listopada 2009r., nie zostało ono protokolarnie uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy, a w tym zakresie toczy się postępowanie sądowe. Sąd nie mógł brać go zatem pod uwagę, bowiem niniejsze postępowanie dotyczyło stwierdzenia, czy odwołująca jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 14 stycznia 2009r. Decyzja z dnia 11 lipca 2011r. dotyczyła wyłącznie wypadku przy pracy z dnia 14 stycznia 2009r., a Sąd jako instytucja odwoławcza jest związany decyzją ZUS oraz odwołaniem od niej. Skoro zatem zaskarżona decyzja nie traktowała o zdarzeniu z dnia 14 listopada 2009r., bowiem nie został on uznany za wypadek przy pracy, to Sąd nie mógł rozstrzygać w tym zakresie. W zakresie schorzeń związanych z chorobą skóry Sąd Apelacyjny wskazuje za Sadem I instancji, że schorzenia te nie mogą mieć wpływu na rozstrzygnięcie w zakresie niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Nawet gdyby przyjąć twierdzenia odwołującej za prawidłowe, że schorzenia skórne powstały w związku z wykonywanymi czynnościami pracowniczymi, to ewentualnie mogło by to świadczyć o chorobie zawodowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny działając na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji niniejszego wyroku.

/SSA Hanna Hańczewska-Pawłowska/ /SSA Katarzyna Wołoszczak/ /SSA Iwona Niewiadowska-Patzer/