Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Żelazny

Sędziowie SSO Krzysztof Głowacki (spr.)

SSR del do SO Sławomir Pałka

Protokolant Bernadetta Kuśnierz

przy udziale B. M. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013r.

sprawy M. W.

oskarżonego z art.280§1 kk. w zw. z art.283 kk., art.245 kk. i art.157§2 kk. w zw. z art.11§2 kk.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt II K 620/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Fabrycznej) na rzecz adwokata T. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej oskarżył M. W. o to, że:

I.  w dniu 6 grudnia 2011 r. we W. działając wspólnie i w porozumieniu z D. U. użył przemocy w postaci kopania w klatkę piersiową oraz uderzając pięścią w twarz K. P. (1) a następnie zabrał mu w celu przywłaszczenia piwo marki P. o wartości 2,95 zł; tj. o czyn z art.280§1 kk.;

II.  w dniu 21 marca 2012 r. we W. na ul. (...) użył przemocy w postaci bicia po głowie i tułowiu, uciskania szyi łokciem wobec świadka w sprawie 4 Ds.2242/11 K. P. (1) celem wywarcia na niego wpływu , przy czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych oczodołu z wylewem krwawym podspojówkowym, pęknięcie śluzówki ust, podbiegnięć krwawych na małżowinie usznej prawej i barku lewym, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności ciała na czas nie dłuższy niż dni siedem, tj. o czyn z art.245 kk. i art.157§2 kk. w zw. z art. 11§2 kk.

Wyrokiem z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt II K 620/12 Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej, w punkcie:

I.  oskarżonych M. W. i D. U. uznał za winnych tego, że w dniu 6 grudnia 2011r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, uderzając pięścią w twarz i kopiąc w klatkę piersiową oraz przewracając na ziemię i szarpiąc za ubranie K. P. (1), zabrali mu w celu przywłaszczenia piwo marki P. o wartości 2,95 zł tj. za winnych popełnienia przestępstwa z art.280§1 kk. w zw. z art.283 kk. i za to, na podstawie art.283 kk., wymierzył im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. W. uznał za winnego tego, że w dniu 21 marca 2012r. we W., w związku z faktem złożenia przez K. P. (1) zeznań w sprawie dokonanego na jego osobie w dniu 6 grudnia 2011r przez M. W. i D. U. przestępstwa, prowadzonej w Prokuraturze Rejonowej dla Wrocławia - Fabrycznej pod sygn. 4 Ds.2141/11, przytknął swoje czoło do czoła K. P. (1), a następnie objął go ręką za szyję i przyciągnął do siebie, powodując upadek próbującego wyswobodzić się z uścisku pokrzywdzonego na podłoże, po czym uderzał go pięściami, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięcia krwawego oczodołu lewego z wylewem krwawym podspojówkowym, pęknięcia śluzówki ust, podbiegnięć krwawych na małżowinie usznej prawej i barku lewym, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwające nie dłużej niż siedem dni, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art.245 kk. i art.157§2 kk. w zw. z art.11§2 kk. i za to, na podstawie art.245 kk. w zw. z art.11§3 kk. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art.85 kk. i art.86§1 kk. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego M. W. i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art.63§1 kk., zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okresy jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 09.01.2012r do dnia 09.03.2012r oraz od dnia 30.03.2012r do dnia 13.07.2012r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VIII.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. K. kwotę 723,24 zł (w tym podatek VAT) tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu M. W. z urzędu;

IX.  zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym od opłaty.

Wyżej wskazany wyrok Sądu I instancji w części dotyczącej czynu II i wymiaru kary za oba przestępstwa zaskarżył obrońca oskarżonego M. W..

Apelujący zarzucił:

- naruszenie przepisu prawa materialnego poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, a to art.245 kodeksu karnego do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego;

- rażącą niewspółmierność (surowość) kary pozbawienia wolności przy stosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru, objawiającą się w nieorzeczeniu warunkowego zawieszenia kary jednego roku pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu za czyn I.

Obrońca oskarżonego M. W. wniósł o:

- zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia pod nr II i zawieszenie wykonania bezwzględnej kary pozbawienia wolności wymierzonej za czyn opisany w akcie oskarżenia pod nr I;

- zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów udzielonej i nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako oczywiście bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska apelującego, jakoby w rozpoznawanej sprawie doszło do naruszenia przepisu prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji art.245 kk. do prawidłowych ustaleń faktycznych. Powołany wyżej artykuł 245 kk. penalizuje bowiem również zachowania polegające na naruszeniu nietykalności cielesnej osób wymienionych w tym przepisie, jednak zachowanie sprawcy musi być związane z czynnościami świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela lub oskarżonego.

W rozpoznawanej sprawie zgromadzony w trakcie postępowania materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, iż napaść M. W. na pokrzywdzonego w dniu 21 marca 2012 r. miała miejsce w związku z czynnością K. P. (1) jako świadka, tj. złożeniem przez tego niego obciążających oskarżonego zeznań, a skutkujących zastosowaniem środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, oraz przed złożeniem przez K. P. (2) zeznań w toku postępowania sądowego, które nastąpiło na rozprawie w dniu 13 lipca 2012r. /k.243-246/.

Odnosząc się do drugiego z podniesionych w apelacji zarzutów, stwierdzić należy, iż wymierzone oskarżonemu kary zarówno jednostkowe jak i kara łączna nie noszą cech rażącej niewspółmierności. Podkreślić przy tym należy, iż jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, Sąd I instancji wnikliwie i kompleksowo rozważył przesłanki wymiaru kary wobec M. W., uwzględniając wszelkie okoliczności przemawiające zarówno na jego niekorzyść, jak i na korzyść oskarżonego, w tym żal i skruchę wyrażoną w trakcie postępowania jurysdykcyjnego oraz przyznanie się do winy. Jakkolwiek istotnie M. W. jest sprawcą młodym i wiodącym celem jego karania jest wychowanie, to zgodzić należy się z sądem meriti, że znaczny stopień winy oskarżonego w odniesieniu do obu przypisanych mu występków, uprzednia karalność oraz krótki upływ czasu jaki minął między opuszczeniem przez oskarżonego Aresztu Śledczego uzasadnia wymiar orzeczonych mu kar jednostkowych. Znaczny związek przedmiotowo – podmiotowy oby czynów stanowi natomiast podstawę do trafnie zastosowanej w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do kary łącznej zasady asperacji.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, kara wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego nie jest rażąco niewspółmierna, również w kontekście braku zastosowania wobec M. W. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Podkreślenia wymaga, iż instytucja zawieszenia wykonania kary jest środkiem polityki karnej umożliwiającym osiągnięcie określonych celów, w szczególności zapobieżenie ponownemu popełnieniu przestępstwa przez danego sprawcę. Cel ten można osiągnąć często nie tylko poprzez karanie za popełnione przestępstwo, a więc zadawanie dolegliwości, ale też poprzez dawanie sprawcy szansy, polegającej na tym, że wyrządzone przez niego zło może być mu darowane w całości lub w części pod warunkiem przestrzegania porządku prawnego i wykonania nałożonych na sprawcę zobowiązań. Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 12 czerwca 2002 r., II Aka 182/2002, OSA 2002, z. 11, poz.77).

Obrońca oskarżonego kwestionując niezastosowanie przez Sąd I instancji instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec M. W. kary pozbawienia wolności, podniósł, że Sąd Rejonowy orzekając w zakresie wymiaru kary pominął fakt, iż oskarżony pojednał się z pokrzywdzonym oraz po opuszczeniu Aresztu Śledczego zarejestrował się w PUP we W. jako bezrobotny i podnosi swoje kwalifikacje zawodowe i kontynuuje naukę w trybie zaocznym. Nadto Sąd I instancji w ocenie obrońcy oskarżonego nie uwzględnił młodego wieku oskarżonego i prymatu wychowawczego oddziaływania kary wobec sprawców młodocianych.

W świetle wyżej wskazanych argumentów apelującego wskazać należy, iż M. W. mimo istotnie młodego wieku był już karany za przestępstwo z art.158§1 kk. Zawiódł jednak zaufanie, jakim wówczas obdarzył go Sąd, wymierzając karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Nadto jego aktualne zachowanie polegające na uczestnictwie w kwalifikowanym kursie zawodowym w (...) – Policealna Szkoła (...) dla Dorosłych oraz zawarcie umowy o pracę z dnia 21 lutego 2013 r. na czas określony od dnia 4 marca 2013 r. do dnia 3 czerwca 2013 r. na stanowisku elektromonter – pracownik ogólnobudowlany uznać należy za postawę zmierzającą do uzyskania korzystnego dla siebie wyniku niniejszego postępowania karnego, nie zaś za wyraz trwałej i szczerej zmiany postępowania oskarżonego, mogącej uzasadniać pozytywną prognozę kryminologiczną. Fakt pojednania się z pokrzywdzonym znajduje zaś odzwierciedlenie w wymiarze kar jednostkowych.

Uwzględniając zatem powyższe, a zwłaszcza poprzednią karalność oskarżonego za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, a także nieskuteczność stosowanego uprzednio środka probacyjnego, brak podstaw do przyjęcia, by względem M. W. istniała pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Podstawą orzeczenia zawartego w pkt II wyroku Sądu Okręgowego jest art.29 ust.1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze oraz §14 ust.2 pkt.4 oraz §2 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto natomiast o przepisy art.634 kpk w zw. z art.624§1 kpk uwzględniając sytuację majątkową oskarżonego.