Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Krystyna Karolus –Franczyk (spr.)

Sędzia SA– Regina Owczarek-Jędrasik

Sędzia SA – Anna Orłowska

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Kędzierska

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w K.

przeciwko (...) spółce jawnej w G.

o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 10 sierpnia 2012 r.

sygn. akt XVII AmC 93/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie – Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI A Ca 1491/12

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z 10 sierpnia 2012 r. oddalił powództwo (...) przeciwko (...) Spółka jawna w G. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone.

Sąd Okręgowy ustalił, że pozwana prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży konsumentom towarów za pośrednictwem witryny internetowej. W obrocie z konsumentami pozwana posługiwała się wzorcem umowy – regulaminem, zawierającym postanowienie o treści: „Firma (...) Sp. J. nie ponosi odpowiedzialności za nieterminowe dostarczanie przesyłek przez pocztę oraz firmy kurierskie”.

Kwestia sporną było, czy pozwana – zgodnie ze swoim twierdzeniem - zaniechała stosowania tego wzorca umowy w okresie dłuższym, niż 6 miesięcy przed wniesieniem pozwu, to jest od dnia 26 czerwca 2010 r.

Powód przedłożył do akt wydruk, na którym widnieje data „16 listopada 2011 r”. Wydruk ten, jako nie posiadający walorów dokumentu urzędowego lub prywatnego lub innych, mogących podlegać weryfikacji, Sąd Okręgowy uznał nie mający znaczenia.

Sąd uznał, że zgodnie z przepisem art. 479 ³⁹ kpc można wystąpić z żądaniem uznania wzorca umowy za niedozwolony również wtedy, gdy pozwany zaniechał jego stosowania, ale do daty wniesienia pozwu nie upłynęło 6 miesięcy. Termin z tego przepisu ma charakter przepisu prawa materialnego, a jego upływ prowadzi do utraty uprawnienia do wystąpienia z żądaniem uznania postanowienia wzorca umowy za niedozwolony. Biorąc pod uwagę zasadę rozłożenia ciężaru dowodu powód winien wykazać, że pozwany nadal stosuje w obrocie z konsumentami zakwestionowane postanowienia, bo w przeciwnym razie nie wykazuje swojej legitymacji czynnej do wystąpienia z pozwem. Nie znajduje uzasadnienia racjonalnego i normatywnego twierdzenie, że to pozwany miałby wykazać prawdziwość twierdzenia o charakterze negatywnym.

Oddalając powództwo z powyższej przyczyny jednak Sąd Okręgowy ocenił kwestionowane postanowienie jako abuzywne.

Od wyroku wniósł apelację powód, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa, ewentualnie wnosił o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, w tym pominięcie wydruku ze strony internetowej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy uznał, że wydruk ze strony internetowej pozwanej, przedstawiony przez powoda, a opatrzony datą 16 listopada 2011 r. ( k. 32-33 akt ) nie stanowi dowodu na to, że regulamin w tej dacie, zatem później niż 6 miesięcy przed wniesieniem pozwu, był przez pozwaną stosowany. Ze względu na brak potwierdzenia tej informacji przyjął, że zgodnie z art. 6 kc ciężar dowodu spoczywa na powodzie, który winien wykazać stosowanie regulaminu w listopadzie 2011 r., bowiem w przeciwnym razie powód nie ma legitymacji czynnej do wystąpienia z powództwem.

Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić.

Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powoda, że regulamin był stosowany jeszcze jesienią 2011 r., a twierdzenia te były poparte niedoskonałym - jako dowód - wydrukiem ze strony internetowej W tej sytuacji ciężar wykazania faktu zaprzestania stosowania regulaminu wcześniej przeszedł na stronę pozwaną.

W odpowiedzi na pozew ( k. 18 – 19 ) pozwana powołała dowody, między innymi regulamin aktualnie ( czyli po 26 czerwca 2010 r. ) przez siebie stosowany. Ograniczyła się jednak do wskazania, ale regulaminu ( dokumentu przez siebie wytworzonego ) nie złożyła. Dokument ten oraz pozostałe dowody ( przesłuchanie oraz wydruk z rejestru domen ) mogłyby doprowadzić do prawidłowego ustalenia, czy jesienią 2011 r. regulamin w wersji przedstawionej przez powoda był nadal umieszczony na stronie internetowej pozwanej, a także czy był przez nią nadal stosowany. Być może figurował na stronie, ale pozwana zaprzestała jego stosowania.

Sąd Okręgowy dowodów nie przeprowadził, orzekając na posiedzeniu niejawnym. Błędnie przerzucił ciężar dowodu na powoda, chociaż to pozwana winna wykazać nieprawdziwość stanowiska powoda, popartego wydrukiem ze strony internetowej z datą 16 listopada 2011 r. To pozwana zaprzeczając jego twierdzeniom o stosowaniu regulaminu również po dacie 26 czerwca 2010 r. winna ten stan rzeczy udowodnić. O takim rozkładzie ciężaru dowodu świadczy treść art. 253 kpc.

Na marginesie należy zauważyć, że w uzasadnieniu wyroku ( k. 49 in fine ) Sąd zamieścił błędną datę zmiany regulaminu ( rok 2012 zamiast – jak twierdziła pozwana – rok 2010 ).

Wobec nierozpoznania istoty sprawy Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, orzekając w myśl art. 386 § 4 k.p.c. oraz art. 108 § 2 k.p.c.