Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 sierpnia 2014 r., 23 października 2014 r., 30 października 2014 r. i 19 listopada 2014 r. sprawy, przeciwko D. K. c. K. i M. z domu J. ur. (...) w P.

obwinionej o to, że:

W dniu 17 lipca 2013 r. około godz. 18:00 w W. na ulicy (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki T. (...) nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy w wyniku czego doprowadziła do zdarzenia z pojazdem marki R. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. ,,Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późniejszymi zmianami).

orzeka

1)  Obwinioną D. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2)  Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 5488/13

UZASADNIENIE

D. K. została obwiniona o to, że w dniu 17 lipca 2013 r. około godz. 18:00 w W. na ulicy (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki T. (...) nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy w wyniku czego doprowadziła do zdarzenia z pojazdem marki R. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. ,,Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późniejszymi zmianami).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lipca 2013 r. około godz. 18:00 D. K. jechała ulicą (...) w kierunku skrzyżowania z ulicą (...) w W. kierując samochodem marki T. (...) o nr rej. (...). Tuż za nią jechała K. B. kierując samochodem marki R. o nr rej. (...). Gdy D. K. znalazła się w pobliżu posesji o nr (...), rozpoczęła wykonywanie manewru skrętu w kierunku bramy wjazdowej prowadzącej na posesję, na której mieszka. Wykonany przez nią manewr zmiany kierunku jazdy nie został prawidłowo zasygnalizowany, w wyniku czego zaskoczył on K. B., przez co kierowany przez nią samochód marki R. uderzył w pojazd kierowany przez D. K..

W wyniku kolizji uszkodzeniu uległy oba pojazdy. W samochodzie marki T. (...) o nr rej. (...) otarta została powłoka lakiernicza błotnika tylnego prawego pomiędzy kołem tylnym prawym a drzwiami tylnymi prawymi, odkształcony został próg prawy w tylnej części, wgniecione i zarysowane zostały drzwi tylne prawe, uszkodzeniu uległa powierzchnia lakiernicza drzwi przednich prawych. Na drzwiach tylnych prawych i błotniku tylnym prawym stwierdzono naniesienie substancji koloru zielonego. Z kolei w samochodzie marki R. o nr rej. (...) uszkodzona została powłoka lakiernicza zderzaka przedniego z lewej strony – narożnik, odkształcony i zarysowany został błotnik przedni lewy, pęknięty został kołpak koła przedniego lewego, uszkodzeniu uległ również reflektor przedni lewy.

Wyrokiem nakazowym z dnia 28 marca 2014 r. K. B. została uznana za winną tego, iż w czasie zdarzenia naruszyła zasady przewidziane w art. 24 ust. 1 pkt. 3 w ten sposób, że kierując samochodem marki R. nr rej. (...) podczas manewru wyprzedzania nie upewniła się, że kierująca pojazdem marki T. nr rej. (...) nie zasygnalizowała zamiaru zmiany kierunku jazdy w skutek czego doprowadziła do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. popełnienia czynu określonego z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 24 ust. 1 pkt. 3 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późniejszymi zmianami). Została ona ukarana karą grzywny w wysokości 500 złotych. Orzeczono wobec niej również koszty postępowania w kwocie 50 złotych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej D. K. /k. 97, 112, 128/, zeznań świadka K. B. /k. 111-112, 9v/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 112, 127-128, 101-108/, a także notatek urzędowych /k. 6-7, 40/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, szkicu /k. 11/, protokołów oględzin /k. 12, 14/, oświadczeń /k. 13, 16/ oraz informacji o karalności /k. 26-29/.

Obwiniona D. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach potwierdziła ona, iż w dniu zdarzenia jechała ul. (...), skręcając na swoją posesję. Gdy przód jej pojazdu znalazł się na wjeździe na posesję, zamierzała otworzyć drzwi. W tym momencie w prawe drzwi jej samochodu uderzył przodem samochód kierowany przez K. B.. Kierująca tym samochodem kobieta wysiadła ze swojego pojazdu i zaczęła płakać, prosząc obwinioną, aby nie wzywała ona policji. Zaproponowała ona jednocześnie spisanie oświadczenia. Obwiniona nie wiedziała jak zachować się w tej sytuacji, dlatego też wyraziła zgodę na jej propozycję i nie wezwała ona na miejsce zdarzenia policji. K. B. następnie z telefonu obwinionej zadzwoniła do swojego ojca. Gdy na miejsce zdarzenia przyjechali jej brat, mama i tata, wskazali oni obwinionej, iż musi zapłacić ona 10.000 zł. /k. 97, 112, 128 wyjaśnienia obwinionej D. K. /

D. K. ma 43 lata. Jest rozwiedziona, posiada na swoim utrzymaniu dzieci. Z zawodu jest asystentką stomatologiczną, ekonomistką. Osiąga miesięczny dochód w wysokości około 850 złotych. Nie była karana. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 96 wyjaśnienia obwinionej D. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę D. K. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na osobowym materiale dowodowym w postaci opinii pisemnej oraz ustnych opinii uzupełniających biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także notatki urzędowe, protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, szkic, protokoły oględzin, oświadczenia oraz informacje o karalności.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej D. K., dając im wiarę jedynie w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła swoją obecność na miejscu zdarzenia. Twierdzenia obwinionej w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez nią linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym.

Analizując pozostałe osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał również wiarę zeznaniom świadka K. B.. Choć świadek ta została wyrokiem nakazowym wydanym w niniejszej sprawie ukarana za spowodowanie kolizji z udziałem obwinionej, Sąd nie znalazł powodów, aby odmówić wiarygodności jej zeznań. Złożone przez nią zeznania były logiczne, spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

W złożonych zeznaniach K. B. przedstawiła dość szczegółowo przebieg zdarzenia, opisując zachowania poszczególnych jego uczestników. Z jej zeznań wynika, iż w dniu zdarzenia około godz. 18:00 jechała ul. (...) w W. od ul. (...) w kierunku ul. (...) kierując samochodem marki R. nr rej. (...). Przed jej samochodem jechał w odległości około 20 metrów samochód marki T. kierowany przez obwinioną. Na ul. (...) prowadzone były prace drogowe, w wyniku czego rozkopany został chodnik na całej długości. W pewnym momencie kierująca samochodem marki T. zaczęła zjeżdżać na lewy pas ruchu. Świadek niewłaściwie oceniła jej zamiar, uznając, iż chce ona zaparkować po lewej stronie. Zjeżdżając na lewą stronę obwiniona nie włączyła kierunkowskazu. W tym czasie świadek kontynuowała jazdę na wprost. W pewnym momencie obwiniona zmieniła kierunek jazdy kierowanego przez nią pojazdu, gwałtownie skręcając w prawą stronę, w bramę do posesji. Doszło wówczas do zderzenia obu pojazdów. Po zdarzeniu obwiniona napisała oświadczenie o spowodowaniu kolizji drogowej. /k. 111-112, 9v zeznania świadka K. B. /

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie przyczyn powstania kolizji biegły sądowy do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków dokonał analizy obu wersji przebiegu zdarzenia, tj. wersji prezentowanej przez obwinioną oraz przez kierującą samochodem marki R. nr rej. (...).

W sporządzonej opinii biegły wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w środę 17 lipca 2013 roku około godz. 18:00 w W., na ulicy (...) w pobliżu posesji o nr (...). Tego dnia temperatura wynosiła 23°C i było pogodnie. Brak jest przesłanek wskazujących, że wystąpienie przedmiotowego zdarzenia mogło mieć związek z panującymi warunkami atmosferycznymi. Na podstawie przeprowadzonych oględzin miejsca zdarzenia biegły ustalił, iż miejsce to znajduje się w relatywnie małej odległości od skrzyżowań ulicy (...) z ulicą (...) i ulicą (...). Na ulicy (...) obowiązuje ograniczenie prędkości do 30 km/godz. Biegły wskazał również, iż podczas zdarzenia obie kierujące poruszały się po jezdni ulicy (...) w kierunku skrzyżowania z ulicą (...). Analizowana kolizja wystąpiła podczas wykonywania przez obwinioną skrętu w prawo, w kierunku bramy wjazdowej na posesję, na której obwiniona mieszka.

W opinii biegłego występujące w sprawie dowody materialne w postaci opisu uszkodzeń wskazują że podczas kolizji wzajemne zorientowanie pojazdów było bliskie równoległemu. Na tej podstawie należy wykluczyć, aby podczas kolizji samochody były ustawione względem siebie pod kątem zbliżonym do prostego.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy biegły wykluczył, aby do kolizji mogło dojść w warunkach wskazanych przez obwinioną. Wskazał on bowiem, iż gdyby kolizja wystąpiła na skutek zbyt dużej prędkości samochodu T. (tak jak twierdzi obwiniona), wówczas należałoby oczekiwać uszkodzeń na powierzchni czołowej tego samochodu. Tymczasem w obu pojazdach, uszkodzenia zlokalizowane są na powierzchniach bocznych. Jest również skrajnie mało prawdopodobne, aby w chwili kolizji przód samochodu marki T. znajdował się (w szczególności zatrzymany) na wjeździe na posesję. W przypadku zaistnienia takiego zdarzenia (zgodnie z wyjaśnieniami obwinionej) samochód R. wjeżdżałby na chodnik. Tymczasem takiego specyficznego położenia samochodu T. nie relacjonuje żadna z kierujących. Oceniając skutki kolizji biegły wskazał również, iż niewielkie uszkodzenia uczestniczących w niej pojazdów nie potwierdzają by wystąpiła ona przy dużej prędkości względnej samochodu R..

Oceniając zachowanie uczestników zdarzenia w świetle przepisów Prawa o ruchu drogowym, biegły wskazał, iż przed wystąpieniem przedmiotowego zdarzenia kierująca samochodem R. (w przeciwieństwie do obwinionej) nie wykonywała i nie planowała żadnych działań wymagających zachowywania szczególnej ostrożności. Dopiero po zjeździe samochodu T. ku lewej krawędzi jezdni, kierująca samochodem R. znalazła się w roli kierującego wykonującego wyprzedzanie. Powyższa okoliczność spowodowana była nierozpoznaniem przez nią zamiarów obwinionej. Biegły podkreślił przy tym, iż to właśnie obwiniona była zobowiązana do wykonania zawczasu wyraźnego sygnalizowania zamiaru zmiany kierunku jazdy.

Wymienione okoliczności wskazują, iż obwiniona podczas przedmiotowego zdarzenia nie wypełniła obowiązków określonych w art. 22 ust. 5 ustawy Prawa o Ruchu Drogowym.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika również, iż podczas zdarzenia obwiniona wykonywała zmianę kierunku jazdy. Przepisy dotyczące prawidłowego wykonywania tego manewru zostały określone w art. 22 ustawy Prawa o Ruchu Drogowym. Ust. 1 powołanego artykułu nakładał na nią obowiązek zachowywanie szczególnej ostrożności. Art. 22 ustawy Prawa o Ruchu Drogowym wymaga również, aby skręcając w prawo zbliżyć się do prawej krawędzi jezdni. Wykonywany przez obwinioną skręt w prawo wymagał od niej takiej obserwacji sytuacji na drodze, aby mogła ona właściwie na nią reagować. Oddalenie się obwinionej od prawej krawędzi ku lewej krawędzi jezdni umożliwiło znalezienie się samochodu drugiej uczestniczki zdarzenia obok samochodu obwinionej. Wykonywanie w taki sposób manewru skrętu w prawo, jest trudne do zinterpretowania i wymaga, aby kierujący wykonujący ten manewr rozpoczynając ruch w kierunku prawej krawędzi miał pewność, że nie wywoła swoim zachowaniem sytuacji prowadzącej do kolizji drogowej. Wymienione obowiązki ciążyły na obwinionej bez względu na to, czy druga uczestniczka zdarzenia poruszała się z prędkością 50 km/h, czy też z prędkością dopuszczalną.

Mając na uwadze powyższe biegły stwierdził, iż obwiniona w zaistniałej sytuacji powinna była tak obserwować sytuację na drodze (w tym samochód R.), aby móc swoje działania odpowiednio dostosowywać do zmieniającej się sytuacji. Wystąpienie kolizji wskazuje, że obwiniona nie zastosowała się do wymagań określonych w art.22 ust. 1 Prawa o Ruchu Drogowym.

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących pojazdami biegły podkreślił, iż podczas przedmiotowego zdarzenia kierująca samochodem marki R. nie rozpoznała rzeczywistych zamiarów obwinionej. W przypadku, gdyby obwiniona prawidłowo sygnalizowała i wykonywała ten manewr, powyższe zachowanie należałoby kwalifikować jako specyficzny błąd taktyki jazdy kierującej samochodem marki R.. Jest to jednak mało prawdopodobne, a w przypadku, gdyby rzeczywiście miało ono miejsce, to, poza szczególnymi przypadkami, nie zwalniałoby obwinionej z obowiązku zachowywania szczególnej ostrożności z dalszymi tego konsekwencjami. Tym samym, nawet przy prawidłowej sygnalizacji zamiaru skrętu w prawo obwiniona zobowiązana była do uzależnienia realizacji tego zamiaru od obserwowanej, zmieniającej się, sytuacji drogowej.

Zdaniem biegłego zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że analizowane zdarzenie drogowe wystąpiło na skutek błędnych działań obwinionej. W jego opinii nie jest jednak możliwa jednoznaczna kwalifikacja tych błędów. Nie można bowiem jednoznacznie stwierdzić, czy były to błędy natury taktycznej czy wynikały z niedoskonałości techniki jazdy obwinionej. /k. 112, 127-128, 101-108 opinia pisemna oraz ustne opinie uzupełniające biegłego sądowego J. K. /

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się w jego rozumowaniu błędów logicznych. Wydając opinie bazował on na całym zgromadzonym materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski z opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 6-7, 40/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, szkicu /k. 11/, protokołów oględzin /k. 12, 14/, oświadczeń /k. 13, 16/ oraz informacji o karalności /k. 26-29/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionej D. K. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 5 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem jest obowiązany zawczasu i wyraźnie sygnalizować zamiar zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po wykonaniu manewru. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniona manewr zmiany pasa ruchu wykonała nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że obwiniona D. K. w dniu 17 lipca 2013 r. około godz. 18:00 w W. na ulicy (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki T. (...) nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany kierunku jazdy w wyniku czego doprowadziła do zdarzenia z pojazdem marki R. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. ,,Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późniejszymi zmianami).

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionej. D. K. podczas zmiany pasa ruchu nie upewniła się czy wykona ten manewr bezpiecznie, nie zachowała wymaganej w zaistniałej sytuacji szczególnej ostrożności, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z pojazdem marki R. nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie. Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniona realizując przedmiotowy manewr zmiany pasa ruchu nie chciała doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności musiała godzić się z możliwością jego powstania. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe marki R..

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 300 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn D. K.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinioną od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.