Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczy: Sędzia SO Wojciech Wójcik

Sędzia SO Patrycja Gruszczyńska-Michurska

Sędzia SR del. Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk (spr.)

Protokolant: Anna Matuszek

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) położonej we W. przy ul. (...)

przeciwko Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddział (...) we W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków

z dnia 20 marca 2014r.

sygn. akt VI C 348/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej 300 zł zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 750/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Krzyków we Wrocławiu wyrokiem z dnia 20 marca 2014r. zasądził od strony pozwanej Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddział (...) we W. na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położnej przy ul. (...) we W. kwotę 4.052,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonym od dnia 25 lipca 2012r. do dnia zapłaty (pkt I) oraz zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 820 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Rozstrzygnięcie swoje Sąd I instancji wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

W skład Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) wchodzą m.in. 4 samodzielne lokale mieszkalne należące do Skarbu Państwa, pozostające w zasobach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. Oddział (...) we W..

Zarząd Wspólnotą położoną we W. przy ul. (...) sprawują mieszkańcy. Od dnia 1 maja 2007 r. na podstawie zawartej z Zarządem Wspólnoty umowy zlecenia – czynności zarządu wykonuje F. (...) sp z o.o. z/s we W.. W dniu 31 maja 2007 r. F. (...) Sp z o.o. przejęła od poprzedniego zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) we W. – Przedsiębiorstwa (...) sp z o.o. z/s we W. m in. dokumenty księgowe Wspólnoty dotyczące lat 2004 - do kwietnia 2007, dokumenty bankowe dot. Wspólnoty za lata 2003 do 30.04.2007 r. oraz pozostałą dokumentację Wspólnoty.

Wysokość zaliczek na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej, zaliczek na poczet funduszy celowych – tj. funduszu remontowego oraz fundusz legalizacji wodomierzy za rok 2010 określały uchwały nr 4/2010 z dnia 23.02.2010 r. oraz (...) z dnia 23.02.2010 r., za rok 2011- uchwały 4/2011 z 22.02.2011 i (...) z dnia 22.02.2011 r. a za rok 2012 – uchwały z dnia 16.02.2012, oznaczone numerami (...) i (...)

Na podstawie powyższych uchwał Wojskowa Agencja Mieszkaniowa zobowiązana była do uiszczania miesięcznych zaliczek w następujących wysokościach:

- od 1.03.2010 r. – 2.507,98 zł miesięcznie, w tym 665,03 zł na fundusz remontowy

- od 1.12.2010 r. – 2.026,24 zł miesięcznie, w tym 585,80 zł na fundusz remontowy

- od 1.03.2011 r. – 2.105,68 zł miesięcznie, w tym 585,80 zł na fundusz remontowy

- od 1.01.2012 r. – 2081,68 zł miesięcznie, w tym 585,80 zł na fundusz remontowy

Za rok 2009 istniała nadpłata w wysokości 1.251,64 zł, lecz zaliczki za rok 2010 były wpłacane nieregularnie i w niepełnej wysokości, w wyniku czego na koniec roku 2010 powstało zadłużenie z tytułu kosztów eksploatacyjnych na kwotę 3.473,37 zł.

Zaliczki za rok 2011 również były wpłacane nieregularnie i w niepełnej wysokości, w wyniku czego na koniec roku 2011 istniało zadłużenie z tytułu kosztów eksploatacyjnych na kwotę 3.312,43 zł

Na dzień 31.03.2012 zadłużenie wynosiło 3.006,71 zł

Wpłaty na fundusz remontowy wg stanu na 31.03.2012 wykazywały nadpłatę 121,90 zł.

Obecnie WAM nadal posiada zadłużenie względem Wspólnoty z tytułu kosztów eksploatacji.

Wpłaty na poczet zaliczek powinny być dokonywane do 10 dnia każdego miesiąca kalendarzowego. Za okres opóźnienia Wspólnota nalicza odsetki ustawowe. Odsetki za okres od 1.01.2010 do 31.03.2012 wyniosły łącznie 1.045,46 zł.

Wojskowa Agencja Mieszkaniowa, nie kwestionując samego obowiązku uiszczania comiesięcznych zaliczek na poczet kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej, kwestionuje fakt istnienia zadłużenia, gdyż wedle jej obrachunków cały czas posiada nadpłatę względem Wspólnoty, powstałą w wyniku nadpłaty za lata 2006-2007 wynoszącej 4.194,09 zł.

Obecny Zarządca Wspólnoty przedkłada WAM kompletną dokumentację na poczet rozliczeń mediów i odrębnymi pismami zawiadamia o wynikach głosowania nad podejmowanymi przez Wspólnotę uchwałami. Wszystkie wpłaty dokonane przez stronę pozwaną są przez Wspólnotę zaksięgowane.

W roku 2006 nastąpiła wymiana wodomierzy w lokalach WAM wchodzących w skład (...), w związku z upływem okresu legalizacji poprzednio funkcjonujących wodomierzy. Na chwilę zdjęcia starych wodomierzy – według stanu na 30.06.2006 rzeczywista nadpłata strony pozwanej wynosiła 6.857,91 zł, a już po wymianie liczników – na dzień 31.12.2006 - za okres od 1.07.2006 do 31.12.2006 – 4.190,64 zł. Rzeczywisty stan rozliczeń za wodę wymaga uwzględnienia rozliczeń tak, na „starych”, jak i „nowych” licznikach. Nadpłat za wodę za 2006 r. wynosiła zatem łącznie 6.857,91 zł, nie zaś 8.767,27 zł, jak liczyła strona pozwana.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w całości.

Sąd wskazał, iż ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się w pierwszej kolejności na przedłożonych przez strony dokumentach, następnie zaś na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków. Szczególnie istotne w ocenie Sądu Rejonowego, okazały się zeznania świadka D. P., który szczegółowo wyjaśnił mechanizm dokonywania rozliczeń Wspólnoty oraz w sposób w pełni korespondujący z przedstawioną przez stronę powodową dokumentacją księgową - zobrazowaną w zestawieniu zbiorczym na k.380-382, wyliczył wysokość zaległości obciążających stronę pozwaną i wskazał, w jakich okresach czasu i z tytułu jakich naliczeń – nie pokrytych przez stronę pozwaną – ona powstała. Co więcej, w oparciu o dokumentację dotyczącą rozliczeń za wodę za rok 2006 i zeznania świadka D. P. strona powodowa wykazała także, skąd wzięła się rzekoma nadpłata, na którą powoływała się cały czas strona pozwana – wykazując, że wynikała ona z niezaksięgowania przez stronę pozwaną rozliczeń za wodę naliczonych na podstawie wodomierzy zdjętych w czerwcu 2006 r., z uwagi na upływ terminu ich legalizacji, następnie zastąpionych kolejnymi licznikami. Strona pozwana, dokonując rozliczenia za wodę za rok 2006 uwzględniła zaś jedynie rozliczenia wykazane „nowymi” licznikami, pomijając zupełnie „licznik stare”.

Sąd Rejonowy wskazał, iż w procesie cywilnym strony zobowiązane są do przedstawiania okoliczności związanych z toczącym się postępowaniem oraz dowodów na ich poparcie (art. 232 k.p.c). Strona powodowa w ocenie Sądu I instancji wykazała źródło powstania naliczonej zaległości. Przedstawiona dokumentacja finansowa Wspólnoty jednoznacznie wskazuje, że wszystkie wpłaty dokonane przez stronę pozwaną zostały przez wspólnotę w należyty sposób zaksięgowane i ujęte w dokonanym rozliczeniu. Z kolei dokumenty przedstawione przez stronę pozwaną w ocenie Sądu I instancji, nie wykazały nadpłaty, na jaką powołuje się strona pozwana. Świadkowie T. T. i K. Z. przedstawiły mechanizm księgowania – w oparciu o wewnętrzny obieg dokumentów i własne naliczenia – przy czym przyznali, że nie mogą wykluczyć, że nie wszystkie dokumenty do nich trafiają. Tym samym przedstawione przez stronę pozwaną wyliczenia Sąd uznał za niewiarygodne – w zestawieniu zwłaszcza ze szczegółową dokumentacją rozliczeniową przedłożoną przez stronę powodową.

Dalej Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 481§1 kc, za czas opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego – liczony od dnia wymagalności poszczególnych, wskazanych wyżej zaliczek – strona powodowa mogła żądać odsetek. Wymagalność poszczególnych świadczeń cząstkowych została prawidłowo określona, a zatem i w tym zakresie Sąd powództwo uwzględnił.

Orzekając o żądanych przez stronę powodową skapitalizowanych odsetkach Sąd kierował się treścią art. 482 § 1 kc, zgodnie, z którym od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie od daty wytoczenia o nie powództwa. Sąd zauważył, że odsetki zostały przez stronę pozwaną wyliczone wg stanu na okres o kilka miesięcy poprzedzający wytoczenie powództwa- skoro jednak data początkowa każdej z kwot cząstkowych, od których zostały naliczone odsetki została prawidłowo wskazana – jako dzień następujący po dniu wymagalności świadczenia –to w ocenie Sądu strona powodowa, będąc uprawnioną do skapitalizowania odsetek na dzień bezpośrednio poprzedzający wytoczenie powództwa – mogła w ten sposób swoje żądanie ograniczyć, nie naruszając przy tym zasady żądania odsetek od zaległych odsetek poczynając od dnia wytoczenia o nie powództwa.

Także podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia Sąd I instancji nie uznał za skuteczny– bowiem roszczenia, za które strona powodowa dochodziła zapłaty dotyczyły okresu nie przekraczającego trzech lat przed wytoczeniem powództwa ( lata 2010 i 2011), zaś zgodnie z regułą wyrażoną w art. 123 § 1 kc na skutek wytoczenia powództwa jego bieg uległ przerwaniu.

Tym samym, wobec należytego wykazania przez stronę powodową tak wysokości roszczenia, jak i podstawy jego wyliczenia, Sąd powództwo uwzględnił, obciążając jednocześnie stronę pozwaną jako przegrywającą obowiązkiem zwrotu na rzecz strony powodowej kosztów procesu – zgodnie z dyspozycją art. 98 § 1 i § 3 kpc.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona pozwana zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a nadto zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przypisanych za obie instancje.

W apelacji strona pozwana zarzuciła:

- naruszenie prawa procesowego tj. art. 233§1 kpc w zw. z art. 227 kpc poprzez dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów i bez wszechstronnego rozważenia całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji, czego błędne przyjęcie, iż pozwana zobowiązana jest do zapłaty na rzecz powoda kwoty 4.052,17 zł.;

- naruszenie prawa procesowego tj. art. 328§2 kpc poprzez niewyjaśnienie w treści uzasadnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, podstawy zasądzonych odsetek jak i niewyjaśnienie stanowiska Sądu w zakresie oceny przeprowadzonych dowodów, sąd nie wskazał dlaczego dowodom wnioskowanym przez pozwaną odmówił wiarygodności ;

- naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędne zastosowanie art. 481 kc i przyjęcie, iż powód prawidłowo skapitalizował odsetki w sytuacji, gdy pozwany kwestionował w toku postępowania prawidłowość owego naliczenia,

- naruszenie art. 482 kc poprzez błędne jego zastosowanie i zasądzenie odsetek przed dniem wytoczenia o odsetki powództwa.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana podniosła, iż niezrozumiałym jest, dlaczego dokumenty złożone przez powoda Sąd uznał za istotne dla rozstrzygnięcia a te złożone przez pozwaną nie, w sytuacji, gdy obie strony przedłożyły swoje wewnętrzne rozliczenia dokonywanych wpłat. Sąd oparł się na świadkach i dokumentach przedłożonych przez powoda, przyjmując w sposób niezrozumiały, iż dokumenty przedłożone przez pozwaną nie wykazują nadpłaty, mimo iż wynika ona wprost z przedłożonych rozliczeń. Zdaniem apelującego rażąco niesłuszne jest pominięcie materiału dowodowego zgłoszonego przez stronę pozwaną a przyłożenie większej wagi dla dowodów zawnioskowanych przez powoda. Przedłożone przez strony dowody nie zostały skonfrontowane a ich ocena uznana zostać musi za nieobiektywną. Nadto sąd nie wskazał, jakie dokumenty uznał za niewiarygodne, nie wskazał też, które dokumenty przedłożone przez powoda tak naprawdę stanowiły podstawę orzeczenia. Co więcej Sąd nie wskazał materialno prawnej podstawy rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów. Dalej apelujący podniósł, iż Sąd zasądził odsetki od odsetek od dnia 25 lipca 2012r. gdy pozew wpłynął do Sądu 26 lipca 2012r. (vide prezentata).

Co więcej błędnie Sąd uznał, iż powód może dochodzić skapitalizowanych odsetek w sytuacji, gdy pozwany w toku całego postępowania kwestionował ich naliczanie.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjął za własne, jak też dokonał prawidłowej oceny prawnej żądań z jakimi wystąpił powód. Sąd ten przeprowadził niewadliwie analizę i ocenę zebranych dowodów, nie wykraczając poza uprawnienia wynikające z art. 233 § 1 k.p.c. Brak było zatem podstaw do zakwestionowania wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 328 § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd Rejonowy wskazał podstawę faktyczną rozstrzygnięcia, wskazał też dowody, na których się oparł oraz przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. To, iż Sąd Rejonowy nie podał podstawy prawnej swojego orzeczenia choć stanowiło uchybienie powyższemu przepisowi to nie uniemożliwiało w przedmiotowej sprawie dokonanie kontroli instancyjnej. ( por. wyrok SN z dnia 7.02.2001 r. V CKN 606/00, wyrok SN z dnia 22.02.2010 r. (...) 233/09, wyrok SA w Warszawie z dnia 20.11.2012 r. I A Ca 599/12 ) . Nie budziło bowiem żadnych wątpliwości, iż podstawę tak żądania pozwu jak i rozstrzygnięcia Sądu I instancji, stanowiły przede wszystkim, przepisy ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. ( Dz.U. z 2004b r. nr 141, poz. 1492 ) w szczególności przepisy dotyczące obowiązków właścicieli lokali w zakresie ponoszenia kosztów utrzymania lokali i nieruchomości wspólnej, w tym kosztów zarządu nieruchomością wspólną tj. art. 12 zgodnie z którym właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem ust. ( 1 ) pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. ( ust. 2 ), art. 13 ust. 1 zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra , art. 14 , który stanowi , iż na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: 1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację, 2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, 3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, 4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości, 5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy i art. 15 zgodnie z którym na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Co się zaś tyczy rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek, to w uzasadnieniu Sądu Rejonowego została wyraźnie przywołana jego podstawa prawna, tj. art. 481 kc oraz 482 kc. Zarzuty zatem strony pozwanej w powyższym zakresie uznać należało za chybione, zważywszy także i to, iż strona pozwana od początku postępowania nie kwestionowała swojego obowiązku partycypowania w powyższych kosztach ani nawet ich wysokości, a także dat i wysokości faktycznie uiszczanych zaliczek, wywodząc jedynie niezmiennie, iż posiada nadpłatę, a nie zaległość z tytułu zaliczek na poczet utrzymania lokalu i nieruchomości wspólnej.

Nie zasługiwał także na uwzględnienie zarzut strony pozwanej naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów prawa procesowego tj. art. 233 par. 1 kpc w zw. z art. 227 kpc. Ocena mocy i wiarygodności dowodów, przeprowadzona w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia, mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas, gdyby wykazano, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności czy jest niepełna. Tylko więc w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Uchybień takich nie sposób było dopatrzeć się w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczają wymagania prawa procesowego, zasady doświadczenia życiowego, reguły logicznego rozumowania, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych, a rozważając ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN z 2005.06.24 V CK 806/04 LEX nr 152459). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać. Wskazać należało, iż dla skuteczności podnoszonego zarzutu wbrew oczekiwaniom apelującego nie wystarcza, stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien był wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd I instancji przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając i jaki to miało wpływ na treść rozstrzygnięcie (wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99 - nie publ, wyrok SN z dnia 29 września 2002 r., II CKN 817/00 - nie publ., wyrok SN z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/96 - OSNC 2000/7-8/139, wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01 -nie publ.).

Strona pozwana w swej apelacji nie wskazała żadnego konkretnego uzasadnienia tego zarzutu, w szczególności nie określiła, które dokładnie z dowodów przeprowadzonych w sprawie zostały ocenione z naruszeniem reguł wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. i nadto jakich uchybień przy ich ocenie dopuścił się Sąd I instancji. Zdaniem Sądu Okręgowego, zarzuty strony pozwanej miały jedynie charakter ogólnikowy i polemiczny w stosunku do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego , dokonanej przez tenże Sąd oceny dowodów i jako takie nie mogły zasługiwać na uwzględnienie. W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy poczynił w niniejszej sprawie szczegółowe ustalenia faktyczne, dokonał analizy poszczególnych dowodów przeprowadzonych w sprawie i wskazał, które konkretnie dowody były podstawą poczynionych ustaleń. W ocenie Sądu Okręgowego konfrontacja argumentacji przytoczonej w apelacji z treścią uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, a także materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, prowadziła do wniosku, że stawiane zarzuty oparte były w rzeczywistości na konstruowaniu przez skarżącego własnej, a jednak niepopartej stosownymi dowodami wersji stanu faktycznego mającego stanowić podstawę rozstrzygnięcia, a nadto, przypisywaniu mocy dowodowej tylko dokumentom, przemawiającym za twierdzeniami strony pozwanej.

W niniejszej sprawie strona powodowa Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położnej przy ul. (...) we W., wniosła o zasądzenie od strony pozwanej Wojskowej Agencji Mieszkaniowej we W. kwoty 4.042,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi, liczonymi od dnia wytoczenia powództwa tj. 25 lipca 2012 r. do dnia zapłaty. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota 3.006,71 zł z tytułu niedopłaty należności na poczet kosztów utrzymania lokali oraz nieruchomości wspólnej oraz kwota 1045,46 zł z tytułu skapitalizowanych zgodnie z art. 482 kc odsetek wg stanu na dzień 30.04.2012r.

Roszczenie to Sąd Rejonowy trafnie uznał za uzasadnione, nie uchybiając przy tym powołanym w apelacji regulacjom prawnym. Ogólnym i dominującym celem procesu cywilnego jest poznanie prawdy, co w zdecydowanym stopniu zależne jest jednak od stanowisk i postawy samych stron. Ustalenia sądu orzekającego o stanie faktycznym i prawnym w sprawie mają być zgodne z rzeczywistym stanem stosunków faktycznych i prawnych istniejących między stronami. Wskazać przy tym należało, iż ustalenia faktyczne sądu to zespół faktów, a nie twierdzeń stron, które składają się na podstawę orzeczenia. Nadto w sądowym postępowaniu cywilnym ustalenie faktu następuje w zasadzie przez udowodnienie każdego z nich. Z art. 6 k.c. wynika ogólna reguła, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sąd jest organem, który dopuszcza i przeprowadza dowody w toczącym się procesie, lecz inicjatywa w tym zakresie niewątpliwie obciąża strony (art. 3 i 232 k.p.c.). W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Wynika z tego, iż to na stronie powodowej spoczywał ciężar dowodu tj. wykazanie okoliczności świadczących o zasadności dochodzonego roszczenia, czemu niewątpliwie uczynił zadość. Strona pozwana bowiem nie dowiodła faktów tamujących oraz niweczących skierowanego przeciwko niemu żądania.

Wspólnota Mieszkaniowa by wykazać zasadność dochodzonego roszczenia przedłożyła szereg dokumentów. Były to między innymi określające wysokość miesięcznych zaliczek na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz utrzymania lokali, zaliczek na fundusz remontowy oraz fundusz legalizacji wodomierzy za rok 2010 - uchwały: nr 4/2010 z dnia 23.02.2010 r. oraz (...) z dnia 23.02.2010 r., za rok 2011- uchwały 4/2011 z 22.02.2011 i (...) z dnia 22.02.2011 r. a za rok 2012 – uchwały z dnia 16.02.2012, oznaczone numerami (...) i (...). Jeśli chodzi o powołane uchwały to oczywiście dokumentują one jedynie wysokość obciążeń członków powodowej Wspólnoty z tytułu należności w nich wykazanych. Stanowią więc one w istocie źródło zobowiązań właścicieli lokali, w tym i strony pozwanej. Uchwały te mogą jedynie stanowić podstawę do wyprowadzenia skonkretyzowanego roszczenia Wspólnoty wobec właściciela lokalu – jednakże tylko i wyłącznie w przypadku wykazania, że dany właściciel nie realizuje nałożonego na niego tymi uchwałami obowiązku. Strona powodowa okoliczność tą wykazała przedkładając rozliczenia kont lokali Wojskowej Agencji Mieszkaniowe za poszczególne lata z wyraźnym wyszczególnieniem rodzaju należności (jej tytułu), jej wysokości jak i uiszczonej w tym zakresie zaliczki przez stronę pozwaną. Strona powodowa przedłożyła kartoteki finansowe, które stanowią tabelaryczny sposób odzwierciedlenia tego w jakiej wysokości (kwotowej) członkowie Wspólnoty winni są uiszczać zaliczki, określone w przywołanych wyżej uchwałach w stawce za metr kwadratowy. Wynika z nich również, jakie faktycznie kwoty wpłynęły na konto powodowej Wspólnoty i kiedy, co niewątpliwie wynika również z wpływów na rachunki bankowe. Wszystkie te dane w skomasowanej formie znalazły się w kartotekach, przy czym zawsze podstawą ich były dokumenty źródłowe. Analiza przedłożonych przez stronę powodową dokumentów dawała jasny i co ważne pełny obraz tego jak wyglądała realizacja przez stronę pozwaną obciążającego ją obowiązku pokrywania zaliczek na poczet kosztów utrzymania lokalu, nieruchomości wspólnej oraz na fundusz remontowy. Wynika z nich przy tym, iż powstała po stronie pozwanej zaległość w kwocie określonej w pozwie z tytułu nieuiszczonych zaliczek na poczet kosztów utrzymania lokali i nieruchomości wspólnej. O ile bowiem za rok 2009 istniała nadpłata, to zaliczki za rok 2010 były wpłacane nieregularnie i w niepełnej wysokości, w wyniku czego na koniec roku 2010 powstało zadłużenie z tytułu kosztów eksploatacyjnych na kwotę 3.473,37 zł. Zaliczki za rok 2011 również były wpłacane nieregularnie i w niepełnej wysokości, w wyniku czego na koniec roku 2011 istniało zadłużenie z tytułu kosztów eksploatacyjnych na kwotę 3.312,43 zł. Na dzień 31.03.2012 zadłużenie wynosiło 3006,71 zł. Z przedłożonych dokumentów , naliczeń odsetek , wynika również jasno za jaki okres i od jakich kwot strona powodowa naliczała odsetki za opóźnienia, których to odsetek po skapitalizowaniu strona powodowa dochodziła również w pozwie i które wg stanu na dzień 30 kwietnia 2012r. wyniosły 1.045,46 zł. Rozliczenie to należało uznać także za prawidłowe, a tym samym miarodajne dla poczynienia ustaleń w tym zakresie. Niekwestionowanym przy tym było, iż zaliczki powinny być uiszczane do 10 dnia każdego miesiąca kalendarzowego, za okres zaś opóźnienia powód miał prawo naliczenia odsetek ustawowych zgodnie z art. 481 kc, któremu Sąd Rejonowy nie uchybił. Pozwany nie podważał przedziałów czasowych za jaki naliczane były przez stronę powodową odsetki ani podstawy od jakiej były naliczane, ani tego, że poszczególne zaliczki, od których powód naliczał odsetki uiszczane były z opóźnieniem. W konsekwencji trudno było uznać za przekonywujący zarzut uchybienia przez Sąd Rejonowy przywołanej regulacji prawnej.

Sąd Odwoławczy za bezzasadny uznał tu również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy regulacji art. 482 kc przy określaniu daty początkowej naliczania odsetek od odsetek. Zgodnie z art. 482 § 1 kc od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba, że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Nie zasługiwało tu na podzielenie stanowisko skarżącego dotyczące przyjmowania, że datą złożenia pozwu jest data jego wpływu do sądu, jeśli pozew, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie - został oddany w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego. Jednolicie na gruncie art. 165 § 2 k.p.c. określane są konsekwencje wypełniania obowiązków procesowych za pośrednictwem tego operatora.

Wskazać nadto należało, iż złożone przez stronę powodową dokumenty są dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.p.c. Nie korzystają one z domniemania zgodności z prawdą oświadczeń w nich zawartych, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1982 r., III CRN 65/82, niepublikowane; wyrok SN z 2007.02.28 V CSK 441/06LEX nr 253445). Jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Temu obowiązkowi nie sprostała strona pozwana. Strona powodowa w sposób precyzyjny, odzwierciedlony w zaoferowanej dokumentacji, korespondującej z zeznaniami świadka D. P., wskazała źródło różnic w rozliczeniach stron. Strona pozwana nie odniosła się do tego w taki sposób, iż nie wskazała, które dokładnie rozliczenia w jej ocenie są nieprawidłowe, które pozycje, które wpłaty i w jakiej wysokości nie zostały jej zdaniem odnotowane przez stronę powodową. Strona pozwana nie podniosła też, że nie zgadza się z wysokością zaliczek, które obligowana była uiszczać z tytułu utrzymania lokali i nieruchomości wspólnej. Przekonanie apelującego o niepoliczeniu mu nadpłaty z poprzedniego okresu winno natomiast znaleźć potwierdzenie w zaoferowanym materiale dowodowym, co nie nastąpiło. Strona pozwana podnosząc brak zadłużenia po swojej stronie ograniczyła się w istocie do ogólnikowego stanowiska, iż tylko jej rozliczenia wewnętrzne są prawidłowe. Nie mogło jednak odnieść zamierzonego skutku, powoływanie się na swoje wyliczenia bez poparcia ich dodatkowymi dokumentami, dowodami, z których można by było wywieść, iż zaistniały jakieś nieprawidłowości w dokonywaniu rozliczeń przez powoda. Nawet świadkowie T. T. i K. Z. zajmujące się księgowością u strony pozwanej nie potwierdziły jasno stanowiska apelującego wobec przyznania przez nie, iż nie można wykluczyć, iż nie wszystkie dokumenty (mające stanowić podstawę księgowań) do nich trafiały. W świetle stanowiska strony pozwanej trudno było ustalić, jakich dokładnie uchybień w wyliczeniach dopuściła się Wspólnota Mieszkaniowa i co istotne jak one przełożyły się na dochodzoną pozwem kwotę. Strona pozwana podnosiła wady w wyliczeniach, niemniej stwierdzenia te były nie tylko bardzo ogólne i nieprecyzyjne ale co więcej nie znalazły żadnego odzwierciedlenia w zaoferowanych dowodach. W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż strona powodowa wykazała zasadność dochodzonej pozwem kwoty, a strona pozwana w istocie zasadności tego żądania nie podważyła. Wywody apelującego jawią się zatem jako zarzut bezzasadny w świetle nie zaoferowania przez niego stosownego materiału dowodowego uzasadniającego zasadność podnoszonych zarzutów.

Mając powyższe na uwadze, uznając apelację za bezzasadną, Sąd II instancji na podstawie art. 385 kpc, orzekł jak w punkcie I sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i na podstawie par. 6 pkt 3 w związku z par. 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. ( DZ. U. nr 163, poz. 490 ).