Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w I Wydziale Cywilnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Dalba

Protokolant: Piotr Jarosz

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko V. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt: I C 1360/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 kwietnia 2013 r. (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym na kwotę 7,049.64 zł (siedem tysięcy czterdzieści dziewięć złotych sześćdziesiąt cztery grosze), wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego V. K. na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych. (pozew i załączniki k. 1-6).

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 grudnia 2012 r. nabył od (...) Sp. z o.o. (cedent) przysługującą jej wierzytelność wobec strony pozwanej, wynikającą z łączącej ich umowy o świadczenie na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych.

Dnia 29 kwietnia 2013 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał zarządzenie o braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w niniejszej sprawie (k. 7). Następnie, Referendarz wydał postanowienie o przekazaniu rozpoznania sprawy do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia (k. 8), na podstawie art. 499 pkt 4 KPC w zw. z art. 505[28] KPC oraz art. 505 [33] § 1 KPC. (zarządzenie – k. 7, postanowienie – k. 8)

W piśmie procesowym z dnia 28 czerwca 2013 r. (k. 10), powód uzupełnił braki formalne pozwu oraz uszczegółowił żądanie pozwu. Powód wskazał, że pozwany był związany z pierwotnym wierzycielem (cedentem) umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Za świadczenie tych usług, pozwany winien był uiszczać na rzecz cedenta opłatę abonamentową oraz opłatę za wykorzystane impulsy i transfer danych. Powód załączył ponadto umowę łączącą cedenta i pozwanego oraz faktury/noty obciążeniowe, wystawione w związku z łączącą ich umową, które pomimo obowiązku pozwanego nie zostały zapłacone. (pismo – k. 10)

Dodatkowo, powód podtrzymał wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego zawarty w pozwie jedynie w przypadku kwestionowania przez pozwanego faktu zawarcia ww. umowy i braku zapłaty kwot wskazanych w fakturach/notach obciążeniowych. W przypadku kwestionowania przez pozwanego tego faktu, powód wniósł również o dopuszczenie dowodu z załącznika do umowy przelewu wierzytelności – nie została ona załączona do akt sprawy z uwagi na ochronę danych osobowych dłużników, których należności były przedmiotem tej samej umowy przelewu wierzytelności (k. 10 verte).

Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2013 r. Sąd, pod rygorem z art. 177 § 1 pkt 6 KPC (k. 42). zobowiązał powoda do złożenia poświadczonej za zgodność z oryginałem umowy przelewu wierzytelności z dnia 12 grudnia 2012 r., o której mowa w pozwie i wyciągu z ksiąg funduszu z dnia 27 marca 2013 r., gdyż załączone do pozwu umowy przelewu wierzytelności są datowane na 22 stycznia 2013 r. i 28 września 2012 r.

W odpowiedzi, w piśmie procesowym z dnia 23 stycznia 2014 r. (k. 44) powód załączył poświadczone za zgodność z oryginałem:

1.  Umowę ramową przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2012 r. zawartą pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowaną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a powodem

2.  Porozumienie z dnia 12 grudnia 2012 r. zawarte pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowaną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a powodem.

(pismo – k. 44)

Z § 13 umowy z dnia 28 grudnia 2012 r. wynika, iż załącznikiem nr 4 do tej umowy jest protokół przekazania wykazu wierzytelności. Załącznik ten nie został dołączony do akt sprawy ani też żaden inny dokument, z którego to bezpośrednio wynikałoby, iż przedmiotem zbycia wierzytelności na rzecz powoda – była wierzytelności wobec pozwanego przysługująca (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Na rozprawie w dniu 11 czerwca 2014 r. Sąd postanowił dopuścić dowód z dokumentów akt niniejszej sprawy na okoliczności przesłanek roszczenia objętego powództwem (protokół z rozprawy - k. 64).

Sąd Rejonowy ustalił w sprawie następujący stan fatyczny:

Na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (...) Sp. z o.o. wystawiała na pozwanego faktury VAT z tytułu opłaty abonamentowej oraz opłaty za impulsy i transfer danych, a także noty odsetkowe z tytułu niedokonania płatności za te usługi. Następnie, na podstawie umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 28 września 2012 r. (k. 46) oraz porozumienia z dnia 12 grudnia 2012 r. (k. 45), (...) Sp. z o.o. (cedent) przelało na rzecz powoda (cesjonariusz) określoną pulę wierzytelności.

Zgodnie z twierdzeniem powoda, w puli tej znajdowała się również wierzytelność cedenta wobec pozwanego wynikająca z ww. dokumentów księgowych w kwocie 7,049.64 zł (siedem tysięcy czterdzieści dziewięć złotych sześćdziesiąt cztery grosze). Zdaniem powoda, świadczyć o tym ma dokument o nazwie „Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego” z dnia 27 marca 2013 r. (k. 14), w którym stwierdzono, że w księdze rachunkowej powoda w dziale wierzytelności pod nr (...) ujawniona jest jako wierzytelność wobec pozwanego kwota 7,049.64 zł.

W konsekwencji, powód złożył żądanie jak w pozwie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy, a wskazane wyżej dokumenty. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważania zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Zgodnie z art. 509. § 1. KC, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast zgodnie z art. 194 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.

W ustępie 2 tego przepisu zastrzeżono, że moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Natomiast art. 244 § 1 KPC stanowi, że dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Przepis ten stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje pozarządowe w zakresie zleconych im przez ustawę spraw z dziedziny administracji publicznej.

W tym kontekście należy wskazać, że w przeszłości w doktrynie przyznawano (tak też Grzegorz Borowski [w]: Ustawa o funduszach inwestycyjnych. Komentarz., LEX 2014, Mroczkowski Rafał (red.), Borowski Grzegorz, Michór Andrzej, Nieborak Tomasz, Petasz Paweł, Stanisławiszyn Piotr, Zawadzka Patrycja) księgom rachunkowym funduszu sekurytyzacyjnego lub wyciągom z takich ksiąg status dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c., będącego podstawą wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, uznając, że potwierdzają one fakt nabycia wierzytelności w drodze przelewu przez fundusz (uchwała SN z dnia 7 października 2009 r., III CZP 65/09, OSNC 2010, nr 4, poz. 51), a nawet fakt jej istnienia (wyrok SA w Katowicach z dnia 16 stycznia 2009 r., V ACa 549/08, Biul. SAKa. 2009, nr 2, poz. 21).

Niemniej jednak, Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 11 lipca 2011 r., P 1/10, OTK-A 2011, nr 6, poz. 53, uznał, że art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji RP.

W wykonaniu obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku T. Konstytucyjnego, z dniem 20 lipca 2013 r. znowelizowano ustawę o funduszach inwestycyjnych poprzez dodanie w jej art. 194 ust. 2 przesądzającego, że moc prawna dokumentów urzędowych w postaci ksiąg rachunkowych, wyciągów z tych ksiąg oraz oświadczeń, o których mowa w ust. 1, nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym.

Tym samym, dokumenty wskazane w ust. 1 komentowanego przepisu nie korzystają w postępowaniu cywilnym z przywilejów właściwych dla dokumentów urzędowych.

W tym kontekście, należy również zauważyć, że powód, mimo wezwania Sądu (k. 42), nie złożył dokumentu, z którego to bezpośrednio wynikałoby, iż przedmiotem zbycia wierzytelności na rzecz powoda – była wierzytelność wobec pozwanego przysługująca (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Tym samym powód nie udowodnił swojej legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia, co uzasadnia oddalenie powództwa jako nieudowodnionego. Legitymacje bowiem procesową Sąd bierze pod uwagę z urzędu.

Należy zauważyć, że w obecnym stanie prawnym rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Wobec powyższego obowiązek przedstawienia dowodów na poparcie prezentowanych twierdzeń spoczywa na stronach. Nadto na uwadze należy mieć treść przepisów art. 227 k.p.c. w powiązaniu z art. 6 k.c.,

Mianowicie pierwszy przepis wskazuje, że „przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.” Oznacza to, że Każde twierdzenie strony oraz uczestnika postępowania powinno być poparte dowodami. Natomiast art. 6 k.c. nakłada ciężar udowodnienia faktu na osobę, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (por. K. Pietrzykowski [w:] "Kodeks cywilny Komentarz" K. Pietrzykowskiego, Warszawa 2002, tom 1, str. 52, teza 3a).

Sąd podziela także stanowisko Sądu Najwyższego, w którym wskazuje on, że zasada kontradyktoryjności uwalnia sąd orzekający od odpowiedzialności za rezultat postępowania dowodowego którego dysponentem są strony. Bierność strony w zakresie postępowania dowodowego nie zobowiązuje sądu - poza wyjątkowymi przypadkami - do prowadzenia dowodów z urzędu (wyrok SN – Izba Cywilna z dnia 15 grudnia 1998 roku, sygn. I CKN 944/97, Prok.i Pr. 1999/I l-12/38). Powyższe rozważanie dotyczą zwłaszcza sytuacji, gdy strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

W związku z powyższym, Sąd uznał, że na stronę pozwaną nie można przerzucać ciężaru dowodu okoliczności obciążających powoda.

W ocenie Sądu powód nie wywiązał się z tego obowiązku, wskutek czego roszczenie jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Z uwagi na bezczynność pozwanego – wyrok wydany w sprawie z mocy art. 339 kpc był wyrokiem zaocznym.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

Dnia 07.07.2014 r.