Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Maciej Skórniak

Protokolant: Jolanta Dutczak - Gołdyn

bez udziału prokuratora

na skutek skargi oskarżycieli: K. S., E. K. (1), T. K. (1) i M. W.

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2014r., 15 września 2014r., 29 września 2014r., 6 października 2014r., 20 października 2014r., 27 października 2014r. i 14 listopada 2014r. sprawy:

K. K. (1) ( (...)), syna M. i A. z domu Z., urodzonego (...) w T.,

oskarżonego o to, że:

I.  w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził w skutek swoich działań w okresie od 2002r. do 9 marca 2011r. we W. i Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 450.000 zł E. K. (1) i T. K. (1), a w konsekwencji w wyniku umowy darowizny K. S. (z domu K.) przez to, że jako inwestor wprowadził ich w błąd przy sprzedaży mieszkań w domach w Ś. przy ul. (...) co do ilości lokali jakie będą w poszczególnych sprzedawanych budynkach oraz co do części wspólnych, zapewniając, że zgodnie z pozwoleniem na budowę – decyzją nr (...) kupują lokal mieszkalny przy ul. (...) w Ś. w budynku jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej z 4 mieszkaniami w każdym budynku, ponadto, że poddasze będzie stanowić część wspólną nieruchomości i będą z niej wspólnie korzystać właściciele 4 lokali mieszkalnych ze względu na fakt, że w budynku nie ma piwnic, ani innych pomieszczeń magazynowych czy gospodarczych, tymczasem wbrew ww. pozwoleniu na budowę stworzył budynek wielorodzinny przez zaadaptowanie poddasza na kolejne dwa lokale mieszkalne w każdym budynku, uniemożliwiając z nich korzystanie, a następnie je sprzedał

tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

II.  w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził w skutek swoich działań w okresie od 2002r. do 9 marca 2011r. we W. i Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 350.000 zł M. W. przez to, że jako inwestor wprowadził go i wyzyskał błąd przy zakupie lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w Św. K. co do ilości lokali jakie będą w poszczególnych budynkach przy ul. (...) w Ś. albowiem przed dokonywania zakupu ww. lokalu pokrzywdzony M. W. zapoznawała się z treścią ksiąg wieczystych jak i pozwolenia na budowę – decyzją nr (...), z których jasno wynikało, że kupuje lokal mieszkalny realizowany przez inwestora K. K. (1) w budynku jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej z 4 mieszkaniami w każdym budynku, ponadto był zapewniany przez sprzedającego, jak i pozostałych właścicieli o korzystaniu z poddasza jako części wspólnej użytkowej, gdyż w chwili nabycia przez pokrzywdzonego lokalu mieszkalnego pozostali właściciele także pozostawali w błędzie, nie wiedząc o zamiarach oskarżonego, który wbrew ww. pozwoleniu na budowę stworzył budynek wielorodzinny przez zaadaptowanie poddasza na kolejne dwa lokale mieszkalne w każdym budynku, uniemożliwiając z nich korzystanie, a następnie je sprzedał

tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

* * * * *

I.  oskarżonego K. K. (1) uniewinnia od zarzutu popełnienia czynów opisanych w pkt. I i II części wstępnej wyroku;

II.  zasądza od oskarżycieli: K. S., E. K. (1), T. K. (1) i M. W. na rzecz oskarżonego K. K. (1) kwotę po 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od oskarżycieli: K. S., E. K. (1), T. K. (1) i M. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz wymierza im opłatę w kwocie po 100 (sto) złotych.

Sygn. akt III K 58/14

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

Oskarżony K. K. (1) od 10 lutego 1986 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą ,,Zakład (...) przy ul. (...) we W., zarejestrowaną w Urzędzie Miejskim we W. pod numerem (...), NIP: (...), REGON: (...).

W dniu 31 marca 2001 roku Urząd Miejski W. wydał zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez K. K. (1) stwierdzając zmiany w zakresie pkt 1, 3, 4 pierwotnego wpisu.

Dowód:

- kopia zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, k. 163 t. I;

- kopia zaświadczenia Urzędu Miejskiego W. z dnia 31 marca 2001 roku, k. 163 t. I.

Oskarżony był właścicielem nieruchomości położonej w Ś. przy ul. (...), stanowiącej działkę budowlaną nr (...) o powierzchni 16 arów objętej Księgą Wieczystą KW nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Oławie. Działkę tę oskarżony nabył w dniu 20 maja 1998 roku od R. O. za kwotę 27.000,00 złotych w drodze umowy sprzedaży.

Dowód:

- kopia aktu notarialnego (repertorium A nr 6179/1998) z dnia 20 maja 1998 roku, k. 152- 154 t. I.

Po rozpatrzeniu wniosku J. P. (1) (córki oskarżonego) z dnia 31 października 2002 roku, decyzją z dnia 29 listopada 2002 roku, Wójt Gminy Ś. ustalił dla wyżej wymienionej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie, na powyższej działce, budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej z czterema mieszkaniami w każdym budynku. Decyzja ta została wydana w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wsi Ś. K. (Uchwała Rady Gminy Ś. K. N. XLIV/236/97 z dnia 16 grudnia 1997 roku).

Dowód:

- kopia decyzji Wójta Gminy Ś. nr (...) z dnia 29 listopada 2002 roku, k. 5 t. I.

Po rozpatrzeniu wniosku inwestora z dnia 10 grudnia 2002 roku Wójt Gminy Ś., decyzją z dnia 12 grudnia 2002 roku, zatwierdził przedłożony przez J. P. (1) projekt budowlany i wydał dla K. K. (1) pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej z czterema mieszkaniami w każdym budynku w miejscowości Ś. na wspomnianej działce nr (...).

Dowód:

- kopia decyzji Wójta Gminy Ś. nr (...) z dnia 12 grudnia 2002 roku, k. 7, 161-162 t. I.

Decyzją z dnia 10 lutego 2004 roku Starosta Powiatu (...) zatwierdził projekt budowlany i udzielił oskarżonemu pozwolenia na budowę wewnętrznej instalacji gazowej do celów bytowych i grzewczych w budynku w zabudowie bliźniaczej zlokalizowanym na działce nr (...) w Ś..

Dowód:

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

W marcu 2003 roku, oskarżony przystąpił do wznoszenia budynku zgodnie z powyższym pozwoleniem na budowę. Zakończenie budowy nastąpiło pod koniec 2004 roku. Odbiór końcowy robót ustalono na dzień 4 stycznia 2005 roku.

W toku budowy, oskarżony spodziewając się zmiany planu zagospodarowania przestrzennego gminy Ś., przez dopuszczalność w tym obszarze budownictwa wielorodzinnego zdecydował o wykorzystaniu poddasza na cele mieszkalne. W tym celu podniesiona została konstrukcja poddasza o ok. 1,2 metra wysokość, w miejsce planowanych naświetli strychowych wstawiono okna dachowe, wstawiono okna w szczycie budynku, podniesiono wysokość wykuszy klatki schodowej do krawędzi dachu oraz wykonano adaptację pomieszczeń na poddaszu wraz ze wszystkimi pionowymi instalacjami (woda, kanalizacja, gaz, energia elektryczna).

Pomimo zakończenia budowy, zmiana planu zagospodarowania przestrzennego nie nastąpiła i wydzielenie mieszkań na poddaszu nie było możliwe. Stąd oskarżony rozpoczął sprzedaż mieszkań na I i II kondygnacji. Oferował on także nabycie powierzchni mieszkalnej na poddaszu nabywcom mieszkań na pierwszym piętrze i aranżację tych mieszkań jako dwupoziomowe (w projekcie budowlanym przewidziano wewnętrzne schody), ale ci nie byli zainteresowani z powodu ceny. Oskarżony oczekiwał za powierzchnię na poddaszu ceny zbliżonej do tej, za jaką oferowane były mieszkania na niższych kondygnacjach.

Taką propozycję nabycia powierzchni mieszkalnej na poddaszu otrzymali także pokrzywdzeni E. i T. K. (2).

Dowód:

- zawiadomienie o zakończeniu budowy z dnia 1 lutego 2005 roku (data wpływu), k. 307 t. II;

- kopie zawiadomień Państwowej Straży Pożarnej, Państwowej Inspekcji Pracy oraz Państwowej Inspekcji Sanitarnej o zakończeniu budowy z dnia 21 grudnia 2004 roku, k. 334-336 t. II;

- akta sprawy cywilnej o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej w Ś. przy ul. (...), sygn. akt IC 617/06;

- opinia biegłego z zakresu budownictwa, k. 13-24;

- protokół przesłuchania świadka C. S., k. 773 t. IV, k. 141-142;

- protokół przesłuchania świadka W. K. (1), k. 466- 468 t. III, k. 158-159;

- protokół przesłuchania świadka M. F. (1), k. 161-162;

- protokół przesłuchania świadka M. K., k. 501 t. III;

- protokół przesłuchania świadka K. K. (4), k. 502 t. III;

- protokół przesłuchania świadka A. G., k. 513 t. III;

- protokół przesłuchania świadka H. G., k.170-174;

- protokół przesłuchania świadka D. M., k. 524 t. III, k. 160;

- protokół przesłuchania świadka A. M., k. 526 t. III;

- protokół przesłuchania świadka E. K. (2), k. 242 w sprawie I C 617/06 i k. 119.

Następnie oskarżony podjął kroki mające na celu sprzedaż lokali mieszkalnych w powyższym budynku.

W dniu 11 kwietnia 2005 roku R. P. oraz A. N., nabyli własność mieszkania, tj. lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w budynku mieszkalnym zlokalizowanym na powyższej działce za kwotę 175.134,35 złotych brutto. Nabycie to nastąpiło w drodze umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego między wyżej wymienionym, a oskarżonym K. K. (1), który był właścicielem powyższej nieruchomości. Zgodnie z aktem notarialnym mieszkanie znajdowało się w budynku wielorodzinnym z dwunastoma lokalami mieszkalnymi.

Dowód:

- protokół przesłuchania świadka A. N., k. 480- 481, 494 t. III, k. 127;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia 2005 roku, k. 485- 487 t. III;

- protokół przesłuchania świadka R. P., k. 495 t. III;

- kopia przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 9 października 2003 roku, k. 497- 500 t. III.

W dniu 27 kwietnia 2005 roku pokrzywdzeni E. K. (1) oraz T. K. (1), dokonali zakupu lokalu mieszkalnego nr (...) w powyższym budynku za kwotę 181.900,00 złotych brutto. Nabycie to nastąpiło w drodze umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego między wyżej wymienionymi a oskarżonym K. K. (1). Zgodnie z aktem notarialnym mieszkanie znajdowało się w budynku wielorodzinnym z dwunastoma lokalami mieszkalnymi. Część wspólna mieszkańców miała natomiast obejmować jedynie powierzchnię klatek schodowych.

W dniu 13 listopada 2007 roku pokrzywdzeni przenieśli własność powyższego mieszkania na swoją córkę K. K. (5) obecnie S., w drodze umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego. Wartość przedmiotu darowizny ustalono na kwotę 200.000 zł. Jednocześnie obdarowana ustanowiła na rzecz darczyńców nieodpłatną i dożywotnią służebność mieszkania, polegającą na prawie korzystania przez uprawnionych z całego lokalu mieszkalnego nr (...).

Dowód:

- protokół przesłuchania świadka K. S., k. 40- 41 t. I, 414- 416 t. III, k. 119-121,

- protokół przesłuchania świadka E. K. (1), k. 48- 50 t. I, 423- 424 t. III; k. 90-94;

- protokół przesłuchania świadka T. K. (1), k. 52- 54 t. I, k. 425- 426 t. III, k. 94-96;

- zeznania świadka E. Ś., k. 130-131;

- zeznania świadka W. K. (2), k. 144-146;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 27 kwietnia 2005 roku, k. 58- 61 t. I;

-odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 13 listopada 2007 roku, k. 111- 113 t. I.

Podobnie w dniu 28 stycznia 2008 roku pokrzywdzony M. W. nabył własność mieszkania, tj. lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w budynku mieszkalnym zlokalizowanym na powyższej działce za kwotę 270.000,00 złotych. Nabycie te nastąpiło w drodze umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego między wyżej wymienionym a J. P. (2), który był właścicielem powyższej nieruchomości.

Dowód:

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 28 stycznia 2008 roku, k. 63- 67 t. I;

- protokół przesłuchania świadka M. W., k. 421- 422 t. III, k. 121-123;

Pozostałe lokale w budynku zostały zbyte m. in. K. i M. K., A. i H. G., W. K. (1) oraz D. M. i A. M..

Dowód:

- protokół przesłuchania świadka W. K. (1), k. 466- 468 t. III;

- kopia przedwstępnej umowy sprzedaży z dnia 1 grudnia 2003 roku, k. 469- 472 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia 2005 roku, k. 473- 477 t. III;

- protokół przesłuchania świadka M. K., k. 501 t. III;

- protokół przesłuchania świadka K. K. (4), k. 502 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 19 marca 2019 roku, k. 505- 510 t. III;

- protokół przesłuchania świadka A. G., k. 513 t. III, k, 171-174;

- protokół przesłuchania świadka H. G., k. 515 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia, k. 517- 521 t. III;

- protokół przesłuchania świadka D. M., k. 524 t. III;

- protokół przesłuchania świadka A. M., k. 526 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia, k. 528- 533 t. III;

- zeznania świadka W. K. (2), k. 144-146;

- akta sprawy cywilnej o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej w Ś. przy ul. (...), sygn. IC akt 617/06.

W większości umów sprzedaży powyższych lokali mieszkalnych wskazano, że znajdują się one w budynku dwunastomieszkaniowym. W aktach notarialnych strony ustaliły, że powierzchnie wspólne obejmują wyłącznie powierzchnie klatek schodowych. Ponadto wskazano wielkość udziałów części wspólnej w nieruchomości przypadających na każdego z właścicieli wyodrębnionych lokali mieszkalnych w ten sposób, że poszczególni właściciele mieli następujące udziały: A. i E. K. (3)- 10,53%, W. K. (1) - 6,91%, H. i A. G.- 7,14%, T. R. - 7, 20 %, J. P. (2)- 6,9%, A. M. i D. M.- 10,22%, K. D. i S. M.- 10,46% oraz R. P.- 10,53%. Łącznie wymienione osoby nabyły udział wynoszący 69,86%, zaś udział oskarżonego w częściach wspólnych nieruchomości wyniósł 30,14% i obejmował przestrzeń lokali znajdujących się na poddaszu o łącznej powierzchni użytkowej 216 m ².

Dowód:

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia 2005 roku, k. 485 - 487 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 27 kwietnia 2005 roku, k. 58 - 61 t. I;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 28 stycznia 2008 roku, k. 63 - 67 t. I;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia 2005 roku, k. 473- 477 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 19 marca 2019 roku, k. 505- 510 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia, k. 517- 521 t. III;

- odpis aktu notarialnego (repertorium A numer (...)) z dnia 11 kwietnia, k. 528- 533 t. III;

- akta sprawy cywilnej o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej w Ś. przy ul. (...), sygn. akt IC 617/06.

W opracowanym i zatwierdzonym projekcie budowlanym, powierzchnia użytkowa poddasza była docelowo przeznaczona na zagospodarowanie na cele mieszkalne jako dodatkowa powierzchnia mieszkań zlokalizowanych na piętrze, z którym miała być połączona wewnętrznymi schodami. W ten sposób miały zostać utworzone mieszkania dwupoziomowe. Projekt ten nie sprzeciwiał się jednak adaptacji poddasza na osobne lokale mieszkalne. Co więcej poddasze zostało skonstruowane w ten sposób, że w każdej chwili można było je przekształcić w tym celu. Wykonano tam wszystkie instalacje związane z zaopatrzeniem pomieszczeń w wodę, gaz i prąd.

Gdy oskarżony zorientował się, że brak jest chętnych do zakupu mieszkań dwupoziomowych, w trzecim kwartale 2003 roku, podjął decyzję o adaptacji przestrzeni na poddaszu budynku na osobne, jednopoziomowe lokale mieszkalne. Ostatecznie, w każdej klatce schodowej budynku powstało po sześć mieszkań.

Dowód:

- odpis opinii technicznej, k. 206- 207 t. II;

- akta sprawy cywilnej o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej w Ś. przy ul. (...), sygn. akt 617/06;

- protokół przesłuchania świadka C. S., k. 773 t. IV;

- protokół przesłuchania świadka T. W., k. 779 t. IV.

W związku z powyższym, część mieszkańców Wspólnoty skierowała do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie samowolnej adaptacji strychów na mieszkania w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. (...) w Ś.. W dniu 2 grudnia 2005 roku powyższy organ zawiadomił wnioskodawców o wszczęciu postępowania w tej sprawie.

Następnie, w dniu 2 marca 2006 roku przeprowadzono w przedmiotowym budynku dowód z oględzin.

Dowód:

- kopia zawiadomienia strony o przeprowadzeniu dowodu z dnia 20 lutego 2006 toku, k. 197 t. II;

- odpis protokołu z oględzin z dnia 2 marca 2006 roku, k. 202- 203 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

W dniu 27 marca 2006 roku organ I instancji wydał postanowienie, w którym wstrzymał przedmiotowe roboty budowlane i nałożył na inwestora- K. K. (1) obowiązek dostarczenia stosownej dokumentacji, tj. inwentaryzacji wykonanych robót budowlanych wraz z oceną techniczną i opisem robót pozostałych do wykonania.

Dowód:

- odpis postanowienia z dnia 27 marca 2006 roku, k. 283- 284 t. II;

- opia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II;

W dniu 5 kwietnia 2006 roku powyższe postanowienie zostało oprotestowane w drodze zażalenia przez W. T. - Zarządcę Wspólnoty Mieszkaniowej budynku mieszkalnego przy ul. (...) w Ś.. Wyżej wymieniony przedłożył organowi odwoławczemu swoje pełnomocnictwo w dniu 25 maja 2006 roku.

Dowód:

- kopia zażalenia Wspólnoty Mieszkaniowej w Ś. z dnia 5 kwietnia 2006 roku, k. 69- 70 t. I;

- zeznania świadka W. T., k. 128-130;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

W toku postępowania do (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wpłynęło pismo Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie (...) informujące o tym, że organ ten, w trakcie prowadzenia sprawy, nie wydał w ustawowym terminie decyzji, o której mowa w art. 51 ust.1 ustawy Prawo budowlane, nie podając konkretnej przyczyny zaniechania tego obowiązku.

W związku z powyższym (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, w dniu 21 czerwca 2006 roku umorzył postępowanie zażaleniowe, uznając je za bezprzedmiotowe. Organ odwoławczy wskazał, że zaskarżone postanowienie, na mocy art. 50 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, utraciło ważność z racji nie wydania przez organ I instancji stosownej decyzji przed upływem 2 miesięcy od dnia wydania postanowienia, o którym mowa w art. 50 ust. 1.

Dowód:

- protokół przesłuchania świadka M. G., k. 182- 184 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II;

- odpis postanowienia (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 21 czerwca 2006 roku, k. 285- 286 t. II.

Na skutek pisma W. T. - Zarządcę Wspólnoty mieszkaniowej mieszkańców budynku przy ul. (...) w Ś. stanowiącego żądanie podjęcia postępowania w sprawie samowolnej adaptacji strychów na mieszkania w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. (...) w Ś., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego zawiadomił, w dniu 21 sierpnia 2006 roku, o wszczęciu postępowania w powyższej sprawie.

Następnie, w dniu 8 maja 2008 roku przeprowadzono w przedmiotowym budynku dowód z oględzin. W toku kontroli stwierdzono, że stan faktyczny zaadaptowanych na mieszkania nie uległ zmianie od dnia 2 marca 2006 roku.

Dowód:

- kopia zawiadomienia strony o przeprowadzeniu dowodu z dnia 11 kwietnia 2008 toku, k. 182- 184 t. II;

- zeznania świadka W. T., k. 128-130;

- odpis pisma K. K. (1) z wnioskiem o zaniechanie przeprowadzenia dowodu z oględzin z dnia 6 maja 2008 roku, k. 198 t. II;

- odpis protokołu z oględzin z dnia 8 maja 2008 roku, k. 200- 201 t. II’

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

W dniu 14 maja 2008 roku organ I instancji wydał postanowienie w którym wstrzymał przedmiotowe roboty budowlane i nałożył na inwestora- K. K. (1) obowiązek dostarczenia stosownej dokumentacji, tj. inwentaryzacji wykonanych robót budowlanych wraz z oceną techniczną i opisem robót pozostałych do wykonania.

Dowód:

- odpis postanowienia z dnia 14 maja 2008 toku, k. 204- 205 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

Wymagana dokumentacja została dostarczona przez oskarżonego w dniu 10 lipca 2008 roku. Po przeanalizowaniu powyższych materiałów Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 11 lipca 2008 roku umorzył przedmiotowe postępowanie wskazując, że nie ma żadnych przesłanek do wydania merytorycznej decyzji w sprawie, gdyż z uwagi na poprawność robót budowlanych wykonanych w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w Ś. prowadzone postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Dowód:

- odpis decyzji z dnia 11 lipca 2008 toku, k. 226- 227 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

Powyższe postanowienie zostało oprotestowane w drodze zażalenia przez W. T. - Zarządcę Wspólnoty Mieszkaniowej budynku mieszkalnego przy ul. (...) w Ś.. W dniu 10 października 2008 roku organ odwoławczy uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując m. in. na konieczność wyjaśnienia kwestii zgodności wykonanych robót z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również rozbieżność numeracji działek, na których położona jest przedmiotowa nieruchomość.

Dowód:

- odpis decyzji z dnia 10 października 2008 roku, k. 230- 234 t. II;

- zeznania świadka W. T., k. 128-130;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

W toku dalszego postępowania organ ustalił, na podstawie pisma Urzędu Gminy Ś. z dnia 2 grudnia 2008 roku, że adaptacja strychów na mieszkania w budynku przy ul. (...) w Ś. jest zgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości Ś., jeżeli spełnia warunki zabudowy określone w powyższym planie oraz warunki zabudowy określone dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, tj. lokalizacji nie więcej niż 2 lokali mieszkalnych w budynku.

Dowód:

- odpis pisma Urzędu Gminy z dnia 2 grudnia 2008 roku, k. 238- 239 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

W toku postępowania wyjaśniającego organ I instancji ustalił, że decyzją z dnia 10 lutego 2004 roku Starosta Powiatu (...) zatwierdził projekt budowlany i udzielił oskarżonemu pozwolenia na budowę wewnętrznej instalacji gazowej do celów bytowych i grzewczych w budynku w zabudowie bliźniaczej zlokalizowanym na działce nr (...) w Ś.. Organ ustalił ponadto, że decyzją z dnia 12 grudnia 2002 roku Wójt Gminy Ś. zatwierdził projekt budowlany i udzielił oskarżonemu pozwolenia na budowę na powyższej działce budynku mieszkalnego jednorodzinnego, w zabudowie bliźniaczej, z czterema lokalami mieszkalnymi w każdym budynku.

W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, Powiatowy Inspektor Nadzoru budowlanego, decyzją z dnia 14 października 2009 roku, nakazał oskarżonemu doprowadzenie budynku mieszkalnego na działce nr (...) w miejscowości Ś. do stanu poprzedniego poprzez wykonanie robót budowlanych mających na celu odtworzenie stanu sprzed wykonania przebudowy i adaptacji strychów.

Dowód:

- odpis decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) z dnia 14 października 2009 roku, k. 241 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

Powyższe rozstrzygnięcie, w terminie przewidzianym na skuteczne wniesienie środka zaskarżenia, zostało oprotestowane w drodze odwołania przez oskarżonego, który wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Dowód:

- odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 28 grudnia 2009 roku, k. 245- 247 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

Organ odwoławczy, decyzją z dnia 28 grudnia 2009 roku uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie organu I instancji z uwagi na to, że organ prowadził już postępowanie w tej samej sprawie.

Dowód:

- odpis odwołania K. K. (1) od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) z dnia 14 października 2009 roku, k. 242 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

Następnie Powiatowy Inspektor Nadzory Budowlanego zawiadomił strony, w dniu 11 października 2010 roku, o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie robót budowlanych prowadzonych niezgodnie z przepisami w budynku mieszkalnym na działce nr (...) przy ul. (...) w Ś., gmina S.. W wyniku przeprowadzonych czynności dowodowych organ I instancji, decyzją z dnia 17 czerwca 2011 roku, umorzył postępowanie w powyższej sprawie.

W toku postępowania organ I instancji ustalił, że inwestor przeprowadził roboty budowlane mające na celu zmianę sposobu użytkowania poddasza - trzeciej kondygnacji, w budynkach bliźniaczych na cztery lokale mieszkalne. Pierwotnie stan faktyczny wykazywał, że wykonanie po sześć lokali w budynku było niezgodne z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, dopuszczającym na tym terenie zabudowę niskointensywną- jednorodzinną. W toku postępowania nastąpiła zmiana stanu faktycznego w związku z uchwaleniem przez Radę Miejską w S. Uchwały nr XXXIX/292/10 z dnia 19 sierpnia 2010 roku, która z dniem 25 stycznia 2011 roku weszła w życie. Wyżej wymieniona uchwała wprowadziła zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki. Obecnie teren stał się obszarem 04-M- zabudowy mieszkaniowej z dopuszczalnym przeznaczeniem zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z nie więcej niż dwunastoma lokalami mieszkalnymi w budynku.

Ponadto organ I instancji, w wyniku przeprowadzonych ustaleń, stwierdził, że powyższe roboty budowlane zostały wykonane zgodnie z obowiązującymi przepisami techniczno- budowlanymi i sztuką budowlaną.

Dowód:

- odpis i kopia decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) z dnia 17 czerwca 2011 roku, k. 271- 272, 341- 342 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II;

- protokół przesłuchania świadka M. F. (2) z dnia 12 grudnia 2012 roku, k. 549-550.

Powyższe rozstrzygnięcie, w terminie przewidzianym na skuteczne wniesienie środka zaskarżenia, zostało oprotestowane w drodze odwołania z dnia 2 lipca 2011 roku przez M. W., K. K. (5), S. D., K. D., A. N. oraz R. P., którzy nie zgadzali się z treścią powyższej decyzji.

Dowód:

- odpis i kopia odwołania mieszkańców z dnia 2 lipca 2011 roku, k. 263, 327 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

Pismem z dni 2 września 2011 roku wyżej wymienieni zawiadomili organ odwoławczy, że występują w powyższej sprawie zarówno w imieniu własnym jak i Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul (...) w Ś..

Dowód:

- kopia pisma pokrzywdzonych z dnia 2 września 2011 roku, k. 79- 81 t. I, 346- 348 t. II;

- kopia wezwania organu z dnia 19 sierpnia 2011 roku, k. 351- 354 t. II;

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II.

Organ Odwoławczy, tj. (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia 4 października 2011 roku, umorzył postępowanie odwoławcze z powodu wniesienia odwołania przez osoby nieuprawnione. Jednocześnie organ wskazał, że podmiotem uprawnionym do wniesienia środka zaskarżenia w powyższej sprawie była Wspólnota Mieszkaniowa, nie zaś - jej poszczególni członkowie. Decyzja ta była ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Dowód:

- kopia i odpis decyzji (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr (...) z dnia 4 października 2011 roku, k. 9 t. I, k. 256- 260, 312- 317 t. II;

- protokół przesłuchania świadka P. W., k. 309- 310 t. II.

Na powyższe rozstrzygnięcie, w dniu 9 listopada 2011 roku, została złożona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Odpowiedź na nią, w dniu 14 grudnia 2011 roku, złożył do powyższego Sądu (...) Wojewódzki Inspektorat Nadzoru Budowlanego z wnioskiem o oddalenie skargi.

Dowód:

- odpis odpowiedzi (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego z dnia 14 grudnia 2011 roku na skargę z dnia 9 listopada 2011 roku, k. 82- 83 t. I, 250- 251, 343- 344 t. II;

- kopia skargi pokrzywdzonych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 9 listopada 2011 roku, k. 84- 89 t. I, 318- 323 t. II.

Postępowanie przed powyższym Sądem zostało umorzone z uwagi na przekroczenie przez strony terminu do wniesienia skargi. Postanowienie końcowe wydane w tej sprawie strony zaskarżyły w drodze skargi kasacyjnej w dniu 4 lutego 2012 roku.

Dowód:

- protokół przesłuchania świadka K. K. (5), k. 40- 41 t. I, 414- 416 t. III;

- protokół przesłuchania świadka M. W., k. 44- 45 t. I;

- protokół przesłuchania świadka E. K. (1), k. 48- 50 t. I;

- częściowo protokół przesłuchania świadka W. T., k. 178- 180 t. I, k. 128-130;

- protokół przesłuchania świadka M. G., k. 182- 184 t. II.

Na skutek wniosku oskarżonego z dnia 4 marca 2011 roku, Starosta Powiatu (...), w dniu 9 marca 2011 roku, wydał zaświadczenia nr 149- (...) przyznające odpowiednio lokalom (...) w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, przy ul. (...) oraz lokalom (...) w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, przy ul. (...) w miejscowości Ś. status samodzielnych lokali mieszkalnych. Wniosek oskarżonego był kompletny, a załączone dokumenty potwierdzały spełnienie przez powyższe lokale wymogów samodzielnych lokali mieszkalnych. W związku z powyższym organ administracyjny nie miał podstaw do odmowy wydania żądanych zaświadczeń. Nie miał również obowiązku weryfikacji, czy złożony wniosek pochodzi od właściciela lokalu czy osoby przez niego upoważnionej.

Dowód:

- kopie zaświadczeń nr 149- (...) Starosty Powiatu (...) z dnia 9 marca 2011 roku, k. 19- 22 t. I;

- protokół przesłuchania świadka M. S., k. 292- 294, t. II;

- pismo Starosty Powiatu (...) z dnia 19 marca 2012 roku, k. 295, t. II;

- protokół przesłuchania świadka J. F., k. 371- 372 t. II.

W wyniku powyższego członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej, tj. M. W., K. K. (5), S. D. oraz K. D. wystąpili, w dniu 20 kwietnia 2011 roku, do Sądu Rejonowego w Oławie z wnioskiem o ustanowienie zarządcy przymusowego bowiem, ich zdaniem, ówczesny zarządca działał sprzecznie z interesami członków Wspólnoty. Wnioskodawcy podnieśli m. in, że osoby gromadzące ponad 50% udziałów we Wspólnocie, tj. oskarżony K. K. (1), A. G. wraz z córką oraz W. K. (1) mają sprzeczne interesy z pozostałymi członkami wspólnoty w związku z czym nie gwarantują jej prawidłowego i bezkonfliktowego zarządzania.

Dowód:

- kopia wniosku o ustanowienie zarządcy przymusowego z dnia 20 kwietnia 2011 roku, k. 101- 103.

W dniu 14 grudnia 2011 roku (data wpływu) zawiadamiający K., E. i T. K. (3), M. W., K. D. i S. D. złożyli do Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Krzyków- Wschód zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez K. K. (1), J. W. Powiatu (...) oraz Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...).

W ocenie zawiadamiających oskarżony K. K. (1) dopuścił się przestępstwa oszustwa na ich szkodę, bowiem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej miał doprowadzić wyżej wymienionych do niekorzystnego zakupu lokalów mieszkalnych położonych w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w miejscowości Ś.. W sytuacji zaś, gdyby zawiadamiający wiedzieli, że oskarżony planuje przebudowę strychu na kolejne lokale mieszkalne, nie podjęliby decyzji o zakupie.

W uzupełnieniu do złożonego zawiadomienia, w dniu 22 stycznia 2012 roku, wnioskodawcy złożyli wniosek do Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Krzyki - Wschód o podjęcie kroków, mających na celu zabezpieczenie mienia pokrzywdzonych jak i ,,Wspólnoty Mieszkaniowej (...)”, poprzez ,,zablokowanie możliwości sprzedaży deweloperowi (...), powierzchni będącej samowolą budowlaną w budynku Wspólnoty, do czasu wyjaśnienia stanu prawnego wspomnianej części budynku, jak i do momentu zakończenia postępowania przygotowawczego”.

Na skutek powyższych pism Komisariat Policji W.- R., postanowieniem z dnia 1 lutego 2012 roku, wszczął postępowanie w powyższej sprawie, tj. o czyn z art. 286 § 1.

Dowód:

- zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z dnia 14 grudnia 2011 roku (data wpływu), k. 2 t. I;

- postanowienie Policji o wszczęciu dochodzenia z dnia 1 lutego 2012 roku, k. 33 t. I;

- wniosek zawiadamiających z dnia 22 stycznia 2012 roku, k. 37 t. I.

W wyniku przeprowadzonych czynności procesowych, Komisariat Policji W. - R., postanowieniem z dnia 16 maja 2012, zatwierdzonym następnie przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Krzyków- Wschód, umorzył dochodzenie w powyższej sprawie, tj. o czyn z art. 231§1 kk oraz o czyn z art. 286§ 1 kk wobec braku znamion czynów zabronionych.

Dowód:

- postanowienie o umorzeniu postępowania z dnia 16 maja 2012 roku, sygn. akt 1Ds 25/12, k. 377- 382 t. III.

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z dnia 30 maja 2012 roku. Po rozpatrzeniu powyższego środka odwoławczego Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków, postanowieniem z dnia 10 lipca 2012 roku, uchylił postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Krzyków- Wschód z dnia 16 maja 2012 roku, sygn. akt 1 Ds. 25/12 w zakresie pkt II, tj. dotyczącego czynu z art. 286§ 1 kk i przekazał sprawę do dalszego prowadzenia.

Dowód:

- odpis postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Krzyków z dnia 10 lipca 2012 roku, sygn. akt VII Kp 380/12, k. 411- 413 t. III.

Oskarżony K. K. (1), syn M. i A. z domu Z., urodził się (...) w T.. Jest żonaty, posiada dwoje dorosłych, samodzielnych dzieci o wykształceniu wyższym budowlanym. Utrzymuje się dalej pracując zawodowo, mimo że jest emerytem. Z prowadzonej działalności gospodarczej uzyskuje dochód w wysokości około 8 tys. zł miesięcznie. Żona nie pracuje, jest na emeryturze, otrzymuje najniższą emeryturę - 1200 zł. Posiada majątek w postaci samochodu, domu w zabudowie bliźniaczej we W. ul. (...) o wartości około 800 tys. zł. Posiada również nieruchomości - około 1 ha gruntów pod zabudowę, o wartości około 2.000.000,00 złotych w ramach prowadzenia działalności budowlanej. Na utrzymaniu ma wnuka z porażeniem mózgowym, lat 30, wymagającego stałej i ciągłej opieki. Oskarżony wspomaga finansowo rodziców dziecka. Choruje na serce, płuca i prostatę. Psychiatrycznie, neurologicznie, nerwowo i odwykowo nie leczył się i nie leczy.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego w toku rozprawy głównej z dnia 15 września 2014 roku, k. 89,

- wywiad kuratora sądowego, k. 61-62.

Oskarżony K. K. (1) na rozprawie w toku niniejszego postępowania w dniu 15 września 2014 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Oskarżonemu w postępowaniu przygotowawczym nie postawiono zarzutu popełnienia przestępstwa. Po odczytaniu mu wyjaśnień składanych w sprawie 1 Ds. 700/14, podtrzymał je w całości.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się w zasadzie na większości przeprowadzonych w sprawie dowodach, w szczególności dowodach z dokumentów zgromadzonych w toku niniejszego postępowania, ale także innych postępowaniach karnych, cywilnych i administracyjnych oraz dowodach z zeznań świadków przeprowadzonych bezpośrednio w toku obecnego postępowania, jak też dowodach z zeznań świadków przeprowadzonych w drodze odczytania. Dopiero całościowa ocena i konfrontacja wzajemna tych dowodów pozwala na ocenę prawdziwości zeznań poszczególnych świadków oraz ustalenia stanu faktycznego zgodnego z rzeczywistością.

O ile zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, w szczególności aktów notarialnych, decyzji administracyjnych, opinii itd. nie budzą zasadniczych wątpliwości co do ich rzetelności i wiarygodności, i jako takie budzą zaufanie Sądu i zostały wciągnięte jako podstawa ustaleń faktycznych, to zeznania świadków – dowody osobowe muszą budzić zasadnicze wątpliwości. To zaś musi skłaniać do ich szczególnie wnikliwej i krytycznej oceny, oraz konfrontowanie podawanych relacji w oparciu o inne dowody oraz zasady doświadczenia życiowego.

Przy ocenie dowodów osobowych należało od razu mieć na uwadze fakt, że obecnie, ale już od lat kilku istnieje między mieszkańcami przedmiotowego budynku – tamtejszą Wspólnotą zażarty spór, także o charakterze osobistym. Spory mają przejawy różnorakie, stąd wielość różnorakich postępowań. Niewątpliwie także przedmiot rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu jest przedmiotem konfliktu, nie tylko między oskarżycielami a oskarżonym ale również między oskarżycielami a innymi członkami Wspólnoty, którzy nie tylko nie chcą kontynuować konfliktu z oskarżonym, ale przede wszystkim nie chcą kontynuowania konfliktu między aktualnymi mieszkańcami budynku.

Sąd w niniejszej sprawie miał do czynienia z dwiema zasadniczymi grupami dowodów – obciążających oskarżonego (między innymi dowód z zeznań świadków - E. K. (1), T. K. (1), K. S. oraz M. W., K. D., S. D., E. M., M. M. (2)) oraz zaprzeczających jego sprawstwu (dowód z zeznań W. K. (1), M. K., K. K. (4), A. G., H. G., D. M., A. M., M. F. (1), C. S., T. W.).

Sąd co do zasady dał wiarę i oparł się na dowodach z drugiej z wymienionych grup. Dowody te, oceniane w kontekście całokształtu materiału dowodowego należy ocenić jako bardziej przekonujące.

W tym miejscu należy wskazać, że zeznania powyższych świadków stwierdzają zbieżne okoliczności, zwłaszcza w zakresie zachowania się oskarżonego, udzielania nabywcom niezbędnym informacji o realizowanej przez siebie inwestycji, jej poszczególnych etapów oraz prowadzonej budowie. Znaczna część członków Wspólnoty Mieszkaniowej zgodnie stwierdziła, że nie czuła się i nie została wprowadzona w błąd przez oskarżonego. Świadkowie znali warunki nabycia lokali oraz właściwości samej budowli. Od początku wiadome im było, że istnieje możliwość adaptacji strychów na cele mieszkalne i powstania w powyższym budynku dwunastu lokali. Informacje w tym zakresie były zawarte w akcie notarialnym na mocy którego wyżej wymienieni dokonali zakupu. Tym samym, zdaniem świadków, oskarżony nie mógł przed nimi niczego zataić. Ponadto oskarżony wyraźnie oświadczył, że w przypadku braku chętnych do nabycia lokali dwupoziomowych, będzie dążył do zaadoptowania poddasza na dodatkowe, jednopoziomowe lokale mieszkalne. Zeznania te znajdują potwierdzenie w pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym m. in. w postaci aktów notarialnych.

Sprzeczność z powyższymi dowodami wykazują natomiast dowody z zeznań świadków – oskarżycieli E. K. (1), T. K. (1), K. S., M. W., K. D., S. D.. Dowody te są ze sobą zasadniczo zgodne i uzupełniają się oraz dotyczą tych samych okoliczności i podnoszą zbieżne zarzuty przeciwko oskarżonemu.

Jednakże analizując treść wskazanych tu dowodów, zasadniczych z uwagi na konstrukcję zarzutu aktu oskarżenia należy wskazać na - ważkie w przekonaniu Sądu okoliczności – które każą zeznania powołanych tu świadków ocenić krytycznie.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że zeznania świadka E. K. (2) złożone w niniejszym postępowaniu w zasadniczej dla sprawy kwestii tj. zamiarów oskarżonego, co do powierzchni na poddaszu, różnią się z jej zeznaniami jakie złożyła w 2009 roku w toku sprawy cywilnej w przedmiocie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej o zamianie wielkości udziałów – akta Sądu Okręgowego IC 617/06.

Niejako na marginesie należy w tym miejscu wskazać, że kwestia rozstrzygana przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu we wskazanym postępowaniu zasadniczo jest związana z przedmiotem niniejszego postępowania. Tam bowiem, rozpatrując pozew oskarżonego przeciwko Wspólnocie, Sąd przyznał oskarżonemu prawo do przeszło 30 % udziału we współwłasności tj. prawo do powierzchni na poddaszu, nawet pomimo tego, że jeszcze wówczas ta nie były (nie mogły z uwagi na aktualny wówczas plan zagospodarowania przestrzennego) wydzielone lokale mieszkalne. Sąd w tym postępowaniu zakwestionował jednoznacznie twierdzenia oskarżycieli, że powierzchnia ta winna być częścią wspólną i należeć do aktualnych członków wspólnoty.

W tym postępowaniu cywilnym oskarżycielka E. K. (2) potwierdziła przed Sądem, że otrzymała od niego propozycję nabycia łącznie z mieszkaniem na piętrze powierzchni na poddaszu celem utworzenia mieszkania dwupoziomowego. Takie propozycje otrzymywali w tamtym czasie także inni nabywcy, co relacjonowali wskazani wyżej świadkowie. Jednocześnie E. K. (2), o ile potwierdziła przed Sądem w toku niniejszego postępowania, że tej treści zeznania złożyła, to nie potrafiła w sposób przekonujący tego wyjaśnić. Twierdzenia oskarżycielki, że miało dojść do w tej kwestii do nieporozumienia, należy traktować jako, nie tylko wykrętne, ale po prostu naiwne, a jej postawę przed Sądem ocenić należało jako infantylną.

W tym miejscu należy wskazać, że świadkowie M. W. oraz K. S., którzy w swoich relacjach silnie akcentują fakt oszukania ich przez oskarżonego oraz doznaną krzywdę, w ogóle nie posiadają własnych wiadomości w przedmiocie czynu. W zasadzie wszystkie informacje, stanowią relacje innych osób, w szczególności E. K. (2). Sami zaś ci świadkowie nie mieli żadnych kontaktów z oskarżonym.

Zeznania oskarżycieli oraz osób, które je wspierają, pozostają jednoznacznie sprzeczne z treścią aktu notarialnego – umowy sprzedaży mieszkań nabywanych od oskarżonego. Wszystkie umowy zostały sporządzone w tej samej kancelarii notarialnej i wszystkie akty posiadają praktycznie identyczną treść. W szczególności identyczne są zapisy wszystkich umów w zakresie w jakim, według treści zarzutu, mieliby oni zostać wprowadzeni w błąd. W umowie wskazano nie tylko wskazano, że mieszkanie znajduje się w budynku wielorodzinnym z 8 mieszkaniami, ale także ustalono wielkość udziałów w nieruchomości ustalono z uwzględnieniem powierzchni na poddaszu. Z uwagi na niewielką ilość mieszkań, zorientowanie się w sposobie wyliczenia tych udziałów nie wydaje się być szczególnie skomplikowane nawet dla laika. Jednocześnie w treści umowy wskazano – z pewnością w sposób prawniczo niewłaściwy – ale w realiach niniejszej sprawy wielce dobitny, że: części wspólne budynku stanowią jedynie klatki schodowe.

W ocenie Sądu taki zapis treści aktu nie pozostawia wątpliwości, co do zamiarów oskarżonego oraz zwłaszcza tego, czego mogą oczekiwać nabywcy mieszkań wobec całości nieruchomości.

W ocenie Sądu prawdziwie zdumiewająca jest postawa oskarżycieli, którzy kontestują zapisy umowy. M. W. wprawdzie twierdził, że jej nie znał ale znał pozwolenie na budowę. E. K. (2) i T. K. (2) twierdzili natomiast, że umowy w ogóle nie znali. Wbrew treści aktu umowa ta nie została im odczytana. Wobec treści zeznań notariusza W. K. (2) oraz mając na uwadze powszechną praktykę sporządzania aktów i staranność notariuszy w tym zakresie, należy takie twierdzenia uznać za mało wiarygodne. Fakt natomiast, że oskarżyciele ci nie przeczytali umowy (zaledwie parę stron), ani przed jej podpisaniem u notariusza, ani później w domu i to przez wiele miesięcy, wydaje się niepodobieństwem, zwłaszcza mając na względzie fakt, że E. K. (2) później była Przewodniczącą Wspólnoty Mieszkaniową i w następnych latach wykazywała się aktywnością w różnych działaniach prawnych. Dodatkowo jeszcze należy wskazać, że na wniosek oskarżycieli przeprowadzono w postępowaniu dowód z zeznań córki E. i T. M. Ś., która jest prawnikiem i była zaangażowana w czynności związane z nabyciem mieszkania. Mieli więc oni najprawdopodobniej już wcześniej w kręgu najbliższych osobę, która mogła udzielić im pomocy w wyjaśnieniu zapisów umowy.

Z kolei oskarżyciele umów przedwstępnych sprzedaży nieruchomości z oskarżonym nie zawierali, ale formułując oskarżenia się na nie powołują. Natomiast w umowach przedwstępnych brak jest zapisu o tym, że w każdej klatce budynku miały znajdować się cztery lokale. Umowy te zawierają jedynie ogólne stwierdzenie, że ,,zarówno precyzyjne określenie powierzchni lokalu mieszkalnego, jak i dokładne określenie udziału we współwłasności części wspólnych budynku, zostaną ustalone po zakończeniu prac budowlanych i zawarte w treści aktu notarialnego, na mocy którego zawarta zostanie umowa przenosząca własność”. Nie jest zatem prawdą aby treść umów przedwstępnych zasadniczo różniła się, w spornym zakresie, od treści zawartych później umów przyrzeczonych.

Treść zeznań oskarżycieli jest jednoznacznie sprzeczna ze stanem faktycznym nieruchomości w czasie kiedy ci podejmowali decyzję o zakupie mieszkania. Nie wchodząc w szczegóły niezgodności stanu faktycznego budynku z jego projektem, należy jednoznacznie wskazać, że na przełomie 2004/2005 roku, a zwłaszcza w maju 2005 roku wykonane były już zasadnicze instalacje adaptacji poddasza. Nawet opierając się wyłącznie na relacjach oskarżycieli należy przyjmować, że w obecnych warunkach budownictwa, niepodobnym jest aby wykonywać strych w tym samym standardzie wykończenia jak mieszkanie. Wykonano tam okna dachowe, ocieplenie, instalacje grzewczą, gazową, wodną oraz kanalizację. Już samo to daje przekonanie, że zostaną tam urządzone mieszkanie, a nie pomieszczenia na rowery i zaprawy. Gdyby istotnie świadkowie mieliby w to wierzyć, wykazaliby się niebywałą naiwnością, a w to z kolei, nie sposób uwierzyć Sądowi.

W końcu należy wskazać, że oskarżyciele oraz wskazani obok nich świadkowie mieli jednoznaczny i zdefiniowany interes w walce z oskarżonym o powierzchnię na poddaszu. W tym zakresie należy odwołać się do zeznań A. G. składanych na rozprawie, ale także tym okolicznościom nie zaprzeczają także oskarżyciele, przede wszystkim E. K. (2).

Zarządca M. T. dopiero kilka miesięcy po nabyciu mieszkań ustalił sytuację prawną nieruchomości, a więc fakt, że T. K. (4) zatrzymał dla siebie udziały, ale z uwagi na warunki zabudowy i ciągle odkładaną zmianę planu zagospodarowania przestrzennego nie może wydzielić tych mieszkań i ich sprzedać. To stało się osią konfliktu. Gdyby udało się skutecznie zmienić wielkość udziałów – mieszkania na poddaszu przypadłyby Wspólnocie, a praktycznie właścicielom mieszkań na pierwszym piętrze, bo oni mogliby zrealizować pierwotne zamierzenia oskarżonego i urządzić mieszkania dwupoziomowe. Biorąc pod uwagę niewątpliwą wartość tej powierzchni możliwe byłoby uzyskanie korzyści rzędu kilkuset tysięcy złotych. Wizja takich profitów z pewnością może motywować do działania nawet takiego, które nie jest zgodne z prawem i kłóci się z pospolitą uczciwością. Warto w tym miejscu wskazać, nie ma pewności, ale rodzi się podejrzenie, że zbycie w drodze darowizny mieszkania przez E. i T. K. (5) na rzecz córki mogło mieć z tym związek. W każdym razie innego racjonalnego powodu takiej czynności ci nie przedstawili.

Jednocześnie jak wynika z zeznań A. G., w 2006 roku, M. T. potrafił wobec takich planów zintegrować wspólnotę. W tym czasie najbliżej współpracowała z nim właśnie E. K. (2).

Oskarżyciele w niniejszym postępowaniu zeznając na rozprawie akcentowali stanowczo szkody jakie ponieśli przez nabycie tych mieszkań i uciążliwości jakie wynikają z faktu, że na III kondygnacji zamieszkują ludzie. Pomijając w tym miejscu niezborność i nieporadność w formułowania jaką to szkodę ponieśli w mieniu, znamiennym jest, że nikt z nich, pomimo upływu wielu lat od nabycia nieruchomości nie wykorzystał możliwości prawnych w celu odstąpienia od umowy lub obniżenia ceny nieruchomości. Także i obecnie nikt z nich nie deklaruje, że w taki sposób mógłby uzyskać satysfakcję.

Oskarżony T. K. (4) w toku postępowania nie podjął bezpośredniej obrony, nie złożył wyjaśnień, także w postępowaniu toczącym się równocześnie, o samowolę budowlaną. Jak wynika jednak z relacji w zasadzie wszystkich świadków, nie wyłączając oskarżycieli, oferowane przez niego mieszkania były atrakcyjne, a cena niewygórowana. Zachodzi więc przekonanie, że cena mieszkań była skalkulowana w taki sposób, że uwzględniała przychody z łącznie 12 mieszkań, a nie jedynie 8, jak twierdzom oskarżyciele. Dodatkowo jeśli przyjmować, że oskarżony sprzedawał mieszkania atrakcyjne i nie było kłopotów ze znalezieniem nabywców. Oskarżyciele K. twierdzą nawet, że T. K. (4) robił im grzeczność, bo przytrzymywał im to mieszkanie dając czas na sprzedaż poprzedniego. To, jaki był sens kogokolwiek wprowadzać w błąd. Oszukańcze wprowadzenie w błąd ma racjonalny sens wtedy, gdy zbywca podejmuje oszukańcze zabiegi, aby ukryć wady sprzedawanej rzeczy, lub choćby sprzedać rzecz, która w innym przypadku nie znalazłaby nabywcy. W niniejszej sprawie oskarżony nie miał żadnej potrzeby aby o nabywców nieuczciwie zabiegać. Miał dość atrakcyjną ofertę, a mieszkań niewiele. Fakt zbycia później mieszkań na poddaszu pomimo dramatycznego konfliktu wśród mieszkańców, daje dodatkowy asumpt do tego rodzaju ustaleń.

Mając powołane okoliczności na uwadze należało dowodom oskarżenia odmówić wiary, a ustalenia faktyczne oprzeć raczej na dowodach obrony.

Mając na uwadze podniesione wyżej okoliczności, zebrany w sprawie materiał dowodowy w nie pozwala stwierdzić, aby oskarżony K. K. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa oszustwa. Dokonane przez Sąd ustalenia w zakresie sprawstwa i zamiaru oskarżonego w odniesieniu do czynów na szkodę M. W. oraz E. i T. K. (1) oraz K. S. musiały skutkować uniewinnieniem oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu opisanego w pkt. I i II części wstępnej wyroku.

Najważniejsze bowiem dla ustalenia przestępstwa oszustwa jest wykazanie, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (por. wyrok Sądu Najwyższego, z dnia 4 czerwca 2009 r., sygn. akt WA 16/09, Prok. i Pr.-wkł. 2009/11-12/8).

W zakresie zarzuconych oskarżonemu czynów należy także w tym miejscu wskazać na poglądy Sądu Najwyższego, wyrok z dnia z dnia 11 lutego 2009 r. (sygn. akt III KK 245/2008 LexPolonica nr 2026664, Biuletyn Prawa Karnego 2009/3, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2009/6 poz. 29, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2009/6 poz. 45 Krakowskie Zeszyty Sądowe 2009/7-8 poz. 34, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2009 poz. 356), gdzie wskazano iż „określone w art. 286 k.k. przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Korzyścią majątkową, stanowiącą cel działania sprawcy przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., jest ogólne polepszenie sytuacji majątkowej, co może polegać na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów. W związku z tym treść celu sprawcy, jako znamię wartościujące, może być wypełniona różnymi określeniami odnoszącymi się do sytuacji majątkowej sprawcy (lub innej osoby) – (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. Akt II KK 287/11).

Istotą przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. jest posłużenie się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. Przy oszustwie z art. 286 § 1 k.k. od strony przedmiotowej tego przestępstwa wymagane jest wprowadzenie w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania oraz doprowadzenie tymi sposobami innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem. Natomiast z punktu widzenia strony podmiotowej przypisanie czynu z art. 286 § 1 k.k. wymaga wykazania, że oskarżony działał wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, szczególnie zabarwionym, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania (A. Zoll „Komentarz do kodeksu karnego. Część szczególna”, t. 3, str. 167; wyrok SN z dnia 16.01.1980 r., V KRN 317/79, OSNPG 1980/6/81; wyrok SA w Lublinie z dnia 21.02.1997 r., II AKa 4/97).

Odpowiedzialność karna obejmuje zachowania, które w ocenie ustawodawcy są wysoce naganne i które winny być napiętnowane. Interesy majątkowe poszczególnych osób chronione są przez normy prawa prywatnego, prawo karne wkracza tylko w sytuacjach ściśle określonych w Kodeksie Karnym. Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że „nie każda nierzetelna realizacja umowy cywilno – prawnej może stanowić przestępstwo oszustwa” (wyrok SA w Łodzi z dnia 28.02.2002 r., II AKa 4/02, Prok. i Pr. 2004/ 5/27). Kryterium, które rozgranicza przestępstwo oszustwa od niewykonania zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym, jest istnienie w chwili zawierania przedmiotowych umów wymaganego przez przepis karny zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu.

W ocenie Sądu wobec dokumentów – aktów notarialnych, umów przedwstępnych, a także zeznań świadków, zachowanie oskarżonego, nie noże być traktowane jako wprowadzenia oskarżycieli w błąd.

Sposób określenia znamion oszustwa wskazuje, że elementem, którym musi się charakteryzować każdy sposób wprowadzenia w błąd, jest to, iż ma ono wywołać u konkretnego podmiotu wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy nieodpowiadające prawdzie. Wprowadzanie w błąd to zachowanie odnoszące się do aktualnie istniejącej rzeczywistości, nie zaś do przyszłych, jedynie potencjalnych stanów rzeczy. Przyjmuje się bowiem, że zdarzenia przyszłe, jako przedmiotowo niepewne, nie mogą stanowić podstawy błędu (zob. L. Peiper, Komentarz do kodeksu karnego, prawa o wykroczeniach i przepisów wprowadzających, s. 742 i n.).

Jak ustalono to na podstawie wskazanych wyżej dowodów, oskarżycieli posiadali wszystkie istotne wiadomości co do praw jakie będą związane z nabyciem przez nich nieruchomości. Ich przeciwne twierdzenia, są dla Sądu nieprzekonujące i mogą zostać uznane za prawdziwe. Również w ustalonym sposobie zachowania oskarżonego nie można dopatrzeć się znamienia umyślnego wykorzystania błędu w jakim pozostawali nabywcy nieruchomości niezależnie od działania oskarżonego. Jak ustalono to w toku postępowania, w czasie nabycia mieszkań i przez następne miesiące nie było sporu co do prawa oskarżonego do strychu, dopiero później, ujawnienie trudności oskarżonego z „legalizacją” mieszkań stało się podstawą akcji zmierzającej do pozbawienia go prawa do nieruchomości, co znalazło finał w sprawie IC 617/06.

W ocenie Sądu nie sposób także przyjąć, aby oskarżyciele w wyniku nabycia przedmiotowych mieszkań niekorzystnie rozporządzili mieniem. Niekorzystne rozporządzenie mieniem to z pewnością uszczerbek w mieniu. Taki fakt, kiedy to majątek pokrzywdzonego posiadał pewną wartość, a na skutek ustalonego zdarzenia, wartość tego majątku została pomniejszona. Różnica to ten właśnie uszczerbek. Należy przyjmować, że niekorzystne rozporządzenie mieniem może obejmować także utracone korzyści, a więc to co z pewnością powiększyło majątek pokrzywdzonego, a przez zdarzenie, takie powiększenie nie nastąpiło. Innych wariantów uszczerbku majątkowego prawo karne nie przewiduje. Stąd od razu należy odrzucić wszelkie twierdzenia oskarżycieli, gdzie ci jako uszczerbek majątkowy wskazują wszelkie uszczerbki niemajątkowe oraz krzywdy. Już na marginesie należy wskazać, że nie pozostają one połączone świadomością z czynem oraz zamiarem sprawcy.

Oceniając twierdzenia oskarżycieli już tylko w zakresie ograniczonym do wydatku na nabycie nieruchomości, ewentualnie także na wykończenie i adaptację mieszkania, należy mieć na względzie, że wbrew twierdzeniom oskarżyciel, ci nie zdołali wykazać, ani aby na cenie mieszkania stracili, ani aby w tamtym czasie potrafili dokonać korzystniejszej inwestycji. Oskarżyciele potwierdzili, że ich mieszkania, pomimo braku praw do poddasza, zyskały na wartości. Dobitnie wykazuje to akt darowizny mieszkania małżonków K. na rzecz córki. Wskazano tam istotnie wyższą wartość mieszkania niż w dacie nabycia tego prawa. Jednocześnie oskarżyciele nie zdołali wykazać, że wzrost wartości ich nieruchomości był inny niż podobnych lokali w tamtym rejonie. Należy w tym miejscu wskazać, że doświadczenie rynku nieruchomości ostatnich lat przekonuje, że ceny mieszkań nie tylko rosną, ale przeciwnie - potrafią także się obniżać i to nawet istotnie, a trend taki może trwać nawet dłużej.

Reasumując powyższe, oskarżyciele nie zdołali wykazać, że w wyniku zawarcia umowy sprzedaży z oskarżonym doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Stracili na tej transakcji lub choćby w mogli swoje pieniądze wydatkowaliby lepiej na zakup mieszkania. Oczywiście subiektywne poczucie oskarżycieli, uciążliwość konfliktu i zła atmosfera między sąsiadami, oczywiście określają jakość życia w lokalnej społeczności, ale to nie stanowi uszczerbku majątkowego, a przede wszystkim nie jest następstwem działania oskarżonego.

W konsekwencji nie sposób przyjąć, niezależnie od braku zamiaru oskarżonego, aby ten swoim zachowaniem zrealizował znamiona występku oszustwa z art. 286 § 1 kk.

Już tylko z obowiązku należy wskazać, że oskarżyciele K. S. i M. W. nie mogą być także uznani za pokrzywdzonych, gdyż nie byli podmiotami czynności sprawczych oskarżonego. K. S. mieszkanie otrzymała od rodziców w drodze darowizny, mając pełną świadomość właściwości tego prawa i w oparciu o jednostronne przysporzenie. M. W. nabył nieruchomość od innej osoby, poprzedniego nabywcy mieszkania. Jeśli otrzymałby wówczas zapewnienia, to były to zapewnienia sprzedawcy. Czy były to także zapewnienia samego oskarżonego? Takie okoliczności zostały zakwestionowane w toku postępowania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uniewinnił oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Sąd orzekł o kosztach postępowania zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 626§1 k.p.k. oraz art. 632 pkt 1 k.p.k., a obligatoryjną opłatę wymierzono oskarżycielom na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami).