Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: st.sekr.sądowy Małgorzata Wójcik

przy udziale Augustyna Pindziaka Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2014 roku

sprawy oskarżonego P. D.

o przestępstwa z art.62 ust.1 Ustawy z dn.29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

oraz art.178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju

z dnia 21 lipca 2014 roku sygn. akt II K 204/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia zarzut II w części wstępnej tego wyroku przez określenie tj. o przestępstwo z art. 178 a§1kk oraz prostuje oczywistą omyłkę pisarską w tym punkcie w ten sposób, że w miejsce sformułowania „mg/l” wpisuje sformułowanie „ ng/l”;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem wydatków w postepowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IX Ka 1375/14

UZASADNIENIE

P. D. został oskarżony o to, że:

I.  20 lutego 2014 roku w B. w woj. (...) wbrew przepisom ustawy, posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 3.346 gram, tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

II.  20 lutego 2014 roku w B. w woj. (...), znajdując się pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy w stężeniu 405,12 mg/l w krwi prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Sąd Rejonowy w Busku Zdroju wyrokiem z dnia 21 lipca 2014 roku w sprawie II K 204/14 oskarżonego P. D. uznał winnym popełnienia czynu zarzucanego mu i opisanego w pkt I aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku zbawienia wolności, której wykonanie, w trybie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił ustalając okres próby na 2 lata. Ponadto Sąd na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w związku z popełnieniem czynu z art. 62 tej ustawy, orzekł przepadek substancji psychotropowych szczegółowo wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych k. 40 i zarządził jej zniszczenie. Na mocy art. 72 § 1 pkt 6 kk Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek kontynuowania ambulatoryjnego leczenia odwykowego w okresie próby, a także orzekł od oskarżonego nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 400 (czterysta) złotych.

Jednocześnie Sąd oskarżonego P. D. uznał winnym popełnienia czynu zarzucanego mu i opisanego w pkt. II aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 178 a § 1kk i za to na mocy tegoż przepisu w zw. z art.33 § 1; 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych. Jednocześnie na mocy art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia, wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku, zobowiązując jednocześnie oskarżonego w oparciu o art. 43 § 3 kk do zwrotu prawa jazdy właściwemu wydziałowi do spraw komunikacji. Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 20 lutego 2014 roku, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 (dwóm) stawkom dziennym grzywny. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.499,77 (dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć,77/100) złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator zaskarżając powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze w zakresie czynu opisanego w pkt II, zarzucając mu:

I.  rażącą niewspółmierność – łagodność kary wymierzonej oskarżonemu P. D. za zarzucane mu przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. poprzez wymierzenie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w zbyt niskim wymiarze 1 roku w sytuacji, gdy krytycznego dnia prowadził on samochód osobowy poruszając się w godzinach wzmożonego ruchu drogowego /godz. ok. 14.50/ w B. jedną z głównych ulic, będąc pod wpływem środka odurzającego w postaci amfetaminy o wysokim stężeniu 405,12 ng/l krwi, zatem stworzył on poważne zagrożenie dla innych użytkowników ruchu drogowego co wskazuje na znaczny stopień szkodliwości społecznej jego czynu i znaczny stopień winy, a także w relacji do celów jakie kara ta winna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania,

II.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. poprzez nie przytoczenie w wyroku, w jego komparycji, kwalifikacji prawnej czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia oraz nieprawidłowe określenie stężenia amfetaminy w organizmie oskarżonego na 405,12 mg/l – zamiast 405,12 ng/l.

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec P. D. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na 3 lata, poprzez przytoczenie kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu i aktem oskarżenia w pkt II., zmianę zapisu odnośnie stężenia amfetaminy w organizmie oskarżonego na właściwy – 405,12 ng/l i utrzymanie wyroku w pozostałej części .

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja prokuratora jest częściowo zasadna.

Ponieważ z treści apelacji wynika, iż skarżący nie kwestionuje ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie stanu faktycznego, winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanych mu czynów zbędnym jest powtarzanie zatem rozważań Sądu Rejonowego w tym zakresie, poza stwierdzeniem, iż Sąd I instancji rozpatrzył przedmiotową sprawę należycie, właściwie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i słusznie uznał, iż wina oskarżonego zarówno co do czynu z pkt I jak i II aktu oskarżenia oraz okoliczności sprawy jak i orzeczone w tym zakresie kary nie mogą budzić jakichkolwiek wątpliwości.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadny okazał się zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. Słusznie podnosi skarżący, iż Sąd I instancji w komparycji wyroku nie umieścił pod opisem czynu z pkt II aktu oskarżenia jego kwalifikacji prawnej.

Sąd Okręgowy zmienił zatem zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uzupełnił zarzut II w części wstępnej wyroku poprzez określenie, iż czyn którego dopuścił się oskarżony P. D. stanowił przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k.

Jednocześnie, co słusznie podkreślił prokurator w złożonej apelacji niewłaściwy jest również opis czynu zarzucany oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia w zakresie w jakim wskazuje na określenie przelicznika stężenia środka odurzającego we krwi oskarżonego. Niewłaściwie wskazano bowiem, stężenie amfetaminy we krwi oskarżonego w momencie kiedy prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy wynosiło 405,12 miligramów na litr (mg/l), w sytuacji kiedy powinno być 405/12 nanogramów na litr (ng/l). Sąd Okręgowy sprostował zatem oczywistą omyłkę pisarską zawartą w punkcie II, w ten sposób, iż w miejsce sformułowania „mg/l” wpisał sformułowanie „ng/l”.

Zdaniem Sądu Odwoławczego nie jest zasadny podniesiony w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności tj. łagodności orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Nie kwestionując faktu, iż czyny z art. 178 a § 1 k.k. są dolegliwe społecznie i z uwagi na ich nagminność konieczne są zdecydowane działania w celu ograniczenia tego zjawiska, to zdaniem Sądu Okręgowego, okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczony przez Sąd Rejonowy w rozmiarze 1 roku nie jest w niniejszej sprawie zbyt łagodny i w tym zakresie nie można zgodzić się ze skarżącym, który podnosi, iż jedynie słusznym i adekwatnym do okoliczności sprawy i winy oskarżonego okresem orzeczenia wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych będzie okres 3 lat.

Należy podkreślić, iż orzeczony środek karny musi być wyrazem przekonania, że oskarżony naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie daje gwarancji przestrzegania powyższych zasad na przyszłość we wskazanym okresie. Oskarżony P. D. jako kierowca winien przestrzegać zasad poruszania się w ruchu lądowym. Oczywisty jest, iż znajdując się pod wpływem środka odurzającego nie powinien w ogóle prowadzić pojazdu, jednak uwzględniając wszystkie istotne dla wymiaru kary okoliczności, przede wszystkim średnie stężenie amfetaminy w organizmie oskarżonego, a także fakt, iż prowadzi on ustabilizowany tryb życia, pracuje, ma na utrzymaniu rodzinę zasadnym było, co właściwie przyjął Sąd Rejonowy orzeczenie wobec niego środka karnego na okres 1 roku. Jest to okres wystarczający i już sam stanowi odpowiednią dla oskarżonego dolegliwość, przestrzegającą przed podobnym zachowaniem w przyszłości. W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowany środek karny uświadomi oskarżonemu wagę naruszonych przez niego reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym i wdroży go do ich przestrzegania w przyszłości.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok jak w części dyspozytywnej, w pozostałym zakresie utrzymując go w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję Sąd oparł o przepisy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

SSO Zbigniew Karamara