Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara (spr.)

Sędziowie: SSO Anna Szeliga

SSO Krzysztof Sójka

Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Baran

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Renaty Orłowskiej

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2014 roku

sprawy T. C.

oskarżonego o przestępstwo z art.178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim

z dnia 11 lipca 2014 roku, sygn. akt II K 312/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczony w punkcie II środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych podwyższa do 3 (trzech) lat;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od T. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów sądowych za drugą instancję.

Sygn. akt IX Ka 1450/14

UZASADNIENIE

T. C. został oskarżony o to, że:

w dniu 06 marca 2014 roku w D. w gminie B., w powiecie (...) w woj. (...), prowadził samochód ciężarowy marki S. nr rej. (...) z naczepą S. nr rej. (...) w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się stężeniem alkoholu w wydychanym powietrzu o wartości 1,23 ml/1 i 1,28 mg/1, to jest o przestępstwo z art. 178a § l kk

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim wyrokiem z dnia 11 lipca 2014 roku w sprawie II K 312/14 orzekł, co następuje:

I.  oskarżonego T. C. w ramach czynu zarzucanego aktem oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 6 marca 2014 roku w D., w woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu ciężarowego marki S. o nr rej. (...) za naczepą, co stanowi występek z art. 178a § l kk i za to na podstawie art. 178a § l kk w zw. z art. 33 § l i 3 kk wymierzył mu karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

II. na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § l kk orzekł wobec oskarżonego T. C. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres l roku;

III. na podstawie art. 49 § l i 2 kk orzekł od oskarżonego T. C. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 300 złotych;

IV. na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego T. C. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 6 marca 2014 roku;

V. zasądził od oskarżonego T. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych, zwalniając od obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez oskarżonego T. C. oraz prokuratora.

Oskarżony T. C. w osobiście sporządzonej apelacji, jak należy wnosić z jej lakonicznej treści, skarży wyrok w całości kwestionując swoją winę. Oskarżony nie podnosił w apelacji konkretnego zarzutu ograniczając się do stwierdzenia, że nie zgadza się z wyrokiem.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze i powołując się na przepis art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec T. C. środa karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres l roku, podczas gdy wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień zawinienia oskarżonego, w szczególności umyślne naruszenie podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym jakimi są trzeźwość kierujących pojazdami oraz narażenie innych uczestników ruchu na realne niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, jak również działanie oskarżonego w stanie nietrzeźwości silnego stopnia, okazywanie rażąco lekceważącego stosunku do obowiązujących przepisów prawa, a także zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, uzasadniają przekonanie, że wysokość orzeczonego środka karnego kształtująca się w orzeczonym wymiarze nie spełni swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych w stosunku do oskarżonego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Podnosząc powyższy zarzut, w oparciu o treść art. 437 § l i 2 kpk skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

podwyższenie wymiaru orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 3 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Jedynie apelacja prokuratora jest zasadna.

Skoro sam apelujący oskarżony T. C. nie przedstawia konkretnych zarzutów w oparciu, o które kwestionuje rozstrzygnięcie Sądu I instancji, stwierdzić jedynie należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych stanowiących o przyjętej zasadzie odpowiedzialności oskarżonego za przypisany mu czyn przestępczy.

Ustalenia te Sąd dokonał w oparciu o rzetelną i rzeczową analizę całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności opierając się na kryteriach określonych w art. 7 k.p.k., co czyni, że ocena ta podlega ochronie prawa procesowego. Swoje stanowisko odnośnie wskazania, jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, w tym, dlaczego, co do istoty odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego, sąd orzekający gruntownie i szczegółowo umotywował w odpowiadającym wymogom procesowym uzasadnieniu wyroku, którą to Sąd Okręgowy w całości akceptuje bez potrzeby odrębnego odnoszenia się do tych kwestii, skoro apelujący nie wskazał, jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania, zasad wiedzy i doświadczenia życiowego miałby się ten Sąd dopuścić. Raz jeszcze, więc należy podkreślić, iż Sąd Rejonowy trafnie uznał wyjaśnienia oskarżonego, jako stanowiące wyraz prezentowanej przez niego linii obrony z uwagi na ich wręcz infantylność i sprzeczność z konsekwentnymi przekonywującymi zeznaniami M. M., który wykluczył możliwość spożywania przez oskarżonego alkoholu po przyjeździe samochodem na teren bazy transportowej.

Reasumując Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu I instancji, co do winy i kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

Wymierzając oskarżonemu karę zasadniczą Sąd Rejonowy miał na uwadze wszystkie istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia w tym prawidłowo ustalony stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Dostrzegł też wszystkie istotne okoliczności o charakterze łagodzący stąd też orzeczona kara grzywny w rozmiarze wskazanym w wyroku jest adekwatna do podnoszonych okoliczności, nie jest karą rażącą w jej wymiarze łagodnym czy też jej surowości.

Zgodzić się natomiast należy z apelującym prokuratorem, iż Sąd Rejonowy przy określeniu wysokości środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, mimo że prawidłowo dostrzegł okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego to jednak ich ocena nie znalazła swojego dostatecznego odzwierciedlenia w jego rozmiarze, czyniąc że jest on rażąco łagodny skoro go orzeczono w ustawowym minimum, a tym samym nie uwzględnia także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przecież stan nietrzeźwości oskarżonego przekraczał pięciokrotnie dopuszczalne jego ustawowe granice, prowadził pojazd ciężarowy wraz z przyczepą i to na istotnym odcinku drogi, co już samo w sobie stanowi o tym, że stwarzał on duże zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Stanowią te okoliczności, więc o tym, że nie jest oskarżony zdolny do odpowiedzialnego kierowania pojazdami mechanicznymi i należy mu to uniemożliwić na okres trzech lat i dlatego w oparciu o przepis art. 437 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżony wyrok zmieniono w sposób wskazany w sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach sądowych za instancję odwoławczą oparto na podstawie art. 636 § 2 k.k. w zw. z art. 633 k.p.k..

SSO A. Szeliga SSO Z. Karamara SSO K. Sójka

A.W