Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2014 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko W. C. i N. C.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w B.) na rzecz radcy prawnego W. K.kwotę 2 952,00 złotych (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złotych)- w tym kwotę 552 złotych podatku Vat – tytułem wynagrodzenia za udzielenie pomocy prawnej z urzędu.

3.  Nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w B.) od powoda (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.kwotę 2 952,00 złotych (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złotych) tytułem nieuiszczonych wydatków w sprawie.

S ę d z i a

Sygn. akt I C 1396/14

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.wnosił o zasądzenie solidarnie od pozwanych N. C.i W. C.kwoty 47.528,37 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 17 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu obejmującymi koszty zastępstwa procesowego. Podnosił, że pozwani zawarli z jego poprzednikiem prawnym w dniu 11 czerwca 2008 roku umowę o kredyt gotówkowy o numerze (...). Pozwani otrzymali kwotę kredytu i zobowiązali się do jej zwrotu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizją od udzielonego kredytu i opłatami w terminie i na zasadach określonych w umowie. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania. Bank (...) SAna podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 23 grudnia 2013 roku zbył przedmiotowa wierzytelność na rzecz powoda. Na podstawie powyższej umowy powód nabył wierzytelność wobec pozwanych w kwocie 46.242,50 złotych i stał się ich wierzycielem. Powód poinformował pisemnie pozwanych o nabyciu wierzytelności i wezwał ich do zapłaty. Zadłużenie strony pozwanej na dzień sporządzenia pozwu wynosi 47.528,37 złotych, w tym: należność główna w wysokości 25.427,00 złotych, odsetki umowne w wysokości 222,75 złotych, odsetki karne w wysokości 20.727,75 złotych, koszty w wysokości 45,00 złotych, oraz odsetki ustawowe naliczone przez powoda od kwoty kapitału od dnia następującego po dniu nabycia wierzytelności do dnia wniesienia pozwu w wysokości 1.285,87 złotych.

Pozwana N. C. wnosiła o oddalenie powództwa z uwagi na przedawnienie roszczenia.

Pozwany W. C. wnosił o oddalenie powództwa z uwagi na przedawnienie roszczenia. Wskazywał, że umowa kredytowa została wypowiedziana przez bank ze skutkiem na dzień 30 stycznia 2010 roku i z tą chwilą rozpoczął bieg termin przedawnienia, który upłyną 30 stycznia 2013 roku. Podnosił, że powód nie udowodnił, iż na mocy umowy z dnia 23 grudnia 2013 roku nabył wierzytelność dochodzoną pozwem.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnieniem, albowiem roszczenie nim dochodzone uległo przedawnieniu.

Bezsporna jest okoliczność, iż pozwani N. C.i W. C.w dniu 11 czerwca 2008 roku zawarli z (...) Bankiem Spółka Akcyjnąz siedzibą w G.umowę kredytu gotówkowego nr (...). Powód załączył do pozwu tę umowę (k. 41-43), a pozwani nie kwestionowali ani tego dowodu, ani twierdzeń powoda o zawarciu przez nich tej umowy. Na podstawie tej umowy bank udzielił pozwanym kredytu w kwocie 30.695,17 złotych na okres od 11 czerwca 2008 roku do dnia 11 czerwca 2014 roku. Pozwani zobowiązali się zwrócić kredyt wraz z odsetkami w łącznej kwocie 17.404,00 oraz prowizją i innymi kosztami w łącznej kwocie 18.785,28 złotych. W przypadku niespłacenia w terminie kwoty kredytu, bank został uprawniony do pobierania odsetek karnych w wysokości odsetek maksymalnych. Bank został uprawniony do wypowiedzenia umowy w sytuacji, gdy kredytobiorca nie spłaci w terminie przynajmniej dwóch rat kredytu. Pismem z dnia 22 grudnia 2009 roku (...)Bank wypowiedział umowę ze skutkiem na dzień 31 stycznia 2010 roku, jako przyczynę wskazując niedotrzymania jej warunków poprzez nie spłacanie rat kredytu i odsetek w umówionych terminach (wypowiedzenie umowy – k. 131).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów przedstawionych przez powoda i pozwanego i nie był przedmiotem sporu.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 grudnia 2013 roku powód nabył od Banku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą w G.( następcę (...) Bankiem Spółka Akcyjnąz siedzibą w G.). Powyższa okoliczność wynika jednoznacznie z dokumentów przedstawionych przez powoda w postaci: umowy sprzedaży wierzytelności (k. 44-563), odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 64-67), obrazującego przekształcenia prawne pierwotnego wierzyciela, aneksu do umowy sprzedaży wierzytelności (k. 69-82). Wbrew twierdzeniom powoda, dokumenty, w tym załącznik do umowy z k. 79 dowodzą, iz powód nabył wierzytelność przysługującą bankowi z tytułu umowę kredytu gotówkowego nr (...)przeciwko pozwanym. Zgodnie z art. 509 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W myśl zaś art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady, charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może, więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem [por. J. Mojak (w:) Kodeks..., s. 162; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 595; B. Łubkowski (w:) Kodeks..., s. 1225 ]. Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (nie będące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta).

Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, iż roszczenia banku przedawniają sie z trzyletnim terminem.

Zgodnie z art. 117 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Powód nie wykazał, aby pozwani zrzeklo się zarzutu przedawnienia.

W myśl art. 118 kc termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Podzielić należy argument pełnomocnika pozwanego, iż zarówno roszczenie pierwotnego wierzyciela jak i powoda, jako roszczenia związane z prowadzoną przez oba podmioty działalnością gospodarczą, przedawnia się z upływem trzech lat.

Zgodnie z art. 120 § 1 kc, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W myśl zaś art. 123 § 1 pkt 1 kc, bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W myśl zaś art. 124 kodeksu cywilnego po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Z przedstawionego przez pełnomocnika pozwanego dokumentu w postaci wypowiedzenia umowy skierowanego przez z (...) Bank Spółkę Akcyjną z siedzibą w G. do pozwanego W. C. (k. 131), wynika, że umowa, z której powód wywodzi swoje roszczenie została uległa rozwiązaniu w dniu 31 stycznia 2010 roku. Z upływem tego dnia roszczenie banku wobec pozwanych o spłatę kredytu wraz należnościami pobocznymi z stało się wymagalne i rozpoczął bieg termin przedawnienia tego roszczenia. Upłynął on z dniem 31 stycznia 2013 roku, a zatem przed wniesieniem pozwu.

Dodać należy, że wnioski dowodowe zgłoszone przez pełnomocnika powoda w piśmie złożonym do akt sprawy w dniu 8 grudnia 2014 roku, zmierzające do podważenia zarzutu przedawnienia, były spóźnione i jako takie zostały pominięte. Na podstawie art. 207 § 6 kpc sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Strona powodowa mogła złożyć te wnioski dowodowe w pozwie, zwłaszcza, iż przyczyną przekazania jego pozwu z upominawczego postępowania elektronicznego do postępowania zwykłego był fakt, iż roszczenie dochodzone tym pozwem stało się wymagalne w okresie trzech lat przed dniem wniesienia pozwu. Co więcej, przeprowadzenie dowodów polegających na zobowiązaniu poprzednika prawnego powoda do przedstawienia dokumentacji finansowej dotyczącej spłaty kredytu przez pozwanych oraz dowodu z akt egzekucyjnych i akt sądowych przedłuży postępowanie, gdyż wymaga odroczenia rozprawy i zobowiązania tych podmiotów do nadesłania dokumentów i akt.

Mając na względzie powyższe okoliczności na podstawie z art. 509, art. 117, 118, 120 § 1, 123 § 1 pkt 1, 124 kodeksu cywilnego, należało powództwo oddalić i orzec jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, § pkt 5, § 15, § 16Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).

S ę d z i a