Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2013 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku T. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy T. B.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

z dnia 3 października 2012 r. sygn. akt IV U 2757/11

o d d a l a apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 lipca 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił T. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Ubezpieczony T. B. złożył odwołanie od powyższej decyzji.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 3 października 2012r. oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał na następujące ustalenia:

Ubezpieczony był uprawniony do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 maja 2011r.

Zarówno Lekarz orzecznik jak i Komisja Lekarska uznały, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy.

Z tego też powodu pozwany organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty.

U wnioskodawcy stwierdzono następujące schorzenia: chorobę zwyrodnieniowa stawów, przewlekłe zapalenie okołostawowe stawu barkowego lewego, dnę moczanową, zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych wielopoziomowych, bez istotnego ograniczenia funkcji narządu ruchu i organiczne zaburzenia osobowości.

W ocenie Sądu u badanego nastąpiła poprawa stanu zdrowia, a stopień zaawansowania schorzeń nie jest na tyle istotny, aby powodował choćby częściową niezdolność do pracy.

Dokonując oceny prawnej Sąd wskazał na regulację prawną zawartą w art.57 ust.1 oraz art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, która ustala warunki przyznania prawa do renty.

Jednocześnie Sąd Okręgowy powołał się na opinie biegłych lekarzy sądowych, którzy stwierdzili, że odwołujący jest zdolny do pracy, a rozpoznane u odwołującego schorzenia i stopień ich nasilenia nie ograniczają jego zdolności do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Sąd uznał powyższe opinie biegłych za wiarygodne. Zostały one sporządzone po zbadaniu odwołującego i po zapoznaniu się z jego dokumentacją lekarską. W ocenie Sądu opinie są szczegółowe, logiczne, przekonywujące, zostały sporządzone przez specjalistów od schorzeń odwołującego.

Sąd podkreślił, że odwołujący nie zgłosił zastrzeżeń do opinii.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od wyroku złożył ubezpieczony wnosząc o „przywrócenie prawa do renty”.

Apelujący w uzasadnieniu wskazał, że nie zgłaszał zastrzeżeń do opinii biegłych, gdyż nie został poinformowany o takim uprawnieniu. Nadto podniósł, że choroby nie tylko nie ustępują, lecz wręcz nasilają się.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne i ich ocenę prawną dokonaną przez Sąd Okręgowy.

Wnioskodawca, z zawodu blacharz samochodowy, ostatnio prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu, pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 9 września 2001r. do 31 maja 2011r. Wiodącymi schorzeniami były: organiczne zaburzenia osobowości i nastroju, nadciśnienie tętnicze, zespół bólowy kręgosłupa oraz zwyrodnienie stawów kolanowych.

Zgodnie z art.61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r. nr 153 poz.1227 ze zm.) „prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.”

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie ograniczała się zatem do wyjaśnienia, czy stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia uznanie go za osobę niezdolną do pracy.

Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił ubezpieczonemu dalszego pobierania świadczeń rentowych, gdyż badanie lekarza orzecznika, a następnie także konsultacja specjalistów: ortopedy i psychiatry wykazały, że obecny stopień naruszenia sprawności organizmu nie czyni badanego niezdolnym do pracy.

Zgodnie z art. 12ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r. nr 153 poz.1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, a całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2),natomiast ust.3 stanowi, że częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że ubezpieczony mimo rozpoznanych u niego dolegliwości spowodowanych: organicznymi zaburzeniami osobowości, zespołu bólowego kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych wielopoziomowych bez istotnego ograniczenia funkcji narządu ruchu- jest osobą zdolną do podjęcia pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych.

Oceny stanu zdrowia wnioskodawcy dokonało czterech biegłych lekarzy sądowych, specjalistów z dziedzin adekwatnych do rodzaju schorzeń zgłaszanych przez ubezpieczonego, którzy zgodnie i jednoznacznie orzekli, że nie jest on osobą niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Ubezpieczony nie zgłosił żadnych uwag do opinii biegłych lekarzy sądowych ani przed Sądem I instancji, ani w apelacji.

Co prawda odwołujący w apelacji podnosi zarzut, że nie był poinformowany o możliwości zgłoszenia zastrzeżeń do opinii, jednakże także w uzasadnieniu apelacji nie wskazał żadnych uchybień w opracowaniu opinii, ani nie przedstawił dowodów, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

W sprawach o świadczenie, do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, badanie legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe jedynie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji, gdyż w tych sprawach postępowanie dowodowe przed sądem jest tylko postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy.

Tym samym karta informacyjna (...) Szpitala (...) w C. z dnia 23 marca 2013r. przedłożona przed Sądem Apelacyjnym, nie może mieć istotnego znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy.

Nasilenie chorób, na które powołuje się skarżący może być jedynie podstawą do złożenia nowego wniosku do organu rentowego celem wyjaśnienia, czy aktualnie stan zdrowia nie uzasadnia uznania ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy.

Z tych względów Sąd Apelacyjny nie znalazł żadnych podstaw do wzruszenia trafnego wyroku Sądu I instancji.

Wobec powyższego apelację z mocy art. 385 k.p.c. należało oddalić.

/SSA Iwona Niewiadowska-Patzer/ /SSA Marek Borkiewicz/ /SSA Ewa Cyran/