Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 roku

sprawy przeciwko T. O. (1) synowi K. i H. z domu P.

urodzonego (...) w K.

obwinionego o to, że

w dniu 07 listopada 2013 roku około godziny 13:50 we W. kierując samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) jechał prawym pasem ruchu ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) i na wysokości nr 35 podczas zmiany pasa ruchu z prawego na lewy nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, w wyniku czego zderzy się z samochodem marki B. o nr rej. (...), którego kierujący jechał lewym pasem ruchu ul. (...) z tego samego i w tym samym kierunku ruchu. Czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego T. O. (1) za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 7 listopada 2013 roku, około godziny 13.50, T. O. (2) kierował samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Jechał prawym pasem ruchu ulicy (...), w kierunku ulicy (...) we W.. Na wysokości numeru 35 rozpoczął manewr zmiany pasa ruchu na lewy. Wjechał wówczas przed poruszający się po tym pasie samochód marki B. nr rej. (...), kierowany przez R. M. (1).

Przy długości około 5 metrów samochodu V. (...), wjazd w lukę o długości 7-10 metrów spowodował, że odległość pomiędzy pojazdami została skrócona i wyniosła 1-2 metry. Przy prędkości 20-30km/h dystans ten pojazdy przebyły w czasie 0,1-0,2 sekundy, przy czasie reakcji kierowcy wynoszącym ok. 0,8sekundy.

W tej sytuacji wykonany przez R. M. (1) manewr obronny hamowania okazał się bezskuteczny. Doszło do kolizji pomiędzy samochodem marki V. (...) i samochodem marki B..

Po kolizji kierowcy obu pojazdów zatrzymali się. T. O. (2) uznał swoje sprawstwo, przyznał fakt zajechania drogi R. M. (2), co potwierdził w napisanym odręcznie oświadczeniu

dowód:

częściowo wyjaśnienia obwinionego T. O. (1) k. 6, 30;

częściowo zeznania świadka R. M. (1), k. 31;

dokumentacja fotograficzna z opisem z miejsca zdarzenia, k. 18-47;

notatka urzędowa o kolizji drogowej k.4;

oświadczenie T. O. (2) k.17;

opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowycjk. 70-85, 93.

T. O. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach potwierdził fakt kolizji pojazdów podczas wykonywanego przez niego zmiany pasa ruchu. Wskazał jednakże, ze była ona następstwem zachowania pokrzywdzonego, który początkowo zamierzał wpuścić obwinionego na pas ruchu, którym się poruszał, a następnie zmienił zamiar i przyspieszył swoim pojazdem.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego T. O. (2) jedynie w części dotyczącej umiejscowienia zdarzenia w czasie i miejscu. W pozostałej części są one sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym i w ocenie Sądu nie polegają na prawdzie, a stanowią swoistą linię obrony przyjętą przez obwinionego, która sprowadza się do oceny stanu umysłu i rozumowania kierującego samochodem marki B. R. M. (3).

Ustalając stan faktyczny, Sąd w pełni oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego, dokumentacji fotograficznej z opisem z miejsca zdarzenia i uszkodzeń spowodowanych kolizją, opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz treści notatki urzędowej, Wszystkie te dowody są w pełni zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, razem tworzą spójną, pełną i logiczną całość, wobec czego Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich zakwestionowania. Znajdują przy tym potwierdzenie w oświadczeniu złożonym przez obwinionego bezpośrednio po zdarzeniu, w którym przyznał on fakt zajechania drogi samochodowi marki B., jako bezpośrednią przyczynę kolizji. W całości zatem potwierdził wersję wydarzeń wskazaną przez pokrzywdzonego. Uczynił to również w swoich wyjaśnieniach opisując wykonany przez siebie manewr zmiany pasa ruchu i moment (około 80 procent wykonania), kiedy doszło do zderzenia obu pojazdów. Zamiast zatem skupiać się na ocenie stanu psychicznego kierowcy B. i odgadywać jego tok rozumowania (ten, wedle złożonych wyjaśnień, najpierw powziął zamiar, by wpuścić pojazd obwinionego na lewy pas ruchu, by następnie odstąpić od tego zamiaru i przyspieszyć), winien rozpoznać sytuację na drodze i dostosować do niej swój sposób prowadzenia samochodu. T. O. (2) nie jest bowiem -jak wskazał to w treści sprzeciwu- „kozłem ofiarnym”, lecz sprawcą kolizji drogowej. To on bowiem, jak słusznie i trafnie przyznał w napisanym oświadczeniu, „zajechał” drogę kierującemu B., co doprowadziło do zderzenia samochodów.

Opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, która w całości potwierdza opisany przez pokrzywdzonego (i częściowo przez obwinionego) przebieg wydarzeń, jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia ta nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności tzn. nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, gdy sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia biegłego pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu. Opinii nie można postawić zarzutu niepełności tzn. nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883). Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Z tego względu stanowiła podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń w zakresie rekonstrukcji kolizji drogowej. Koresponduje przy tym z zarówno z treścią zeznań pokrzywdzonego, jak i dokumentacją.

Przy uwzględnieniu zatem zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, że obwiniony dopuścił się zarzucanego wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Nie zachował bowiem szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się pasem ruchu, na który zamierzał wjechać, kierowcy B., w następstwie czego doprowadził do kolizji pojazdów. Stworzył tym samym zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Nagminność tego rodzaju wykroczeń na obszarze miasta, miejsce i czas jego popełnienia, rodzaj naruszonych zasad ruchu drogowego, to okoliczności które Sąd miał na względzie wymierzając obwinionemu karę grzywny.

Jest ona współmierna do stopnia jego zawinienia, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.