Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu – Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Maria Żelichowska-Błażowska

Sędziowie: SSO Bogdan Kijak

SSO Anna Pater (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Maria Olszowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Bronisława Gruszki

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014r.

sprawy A. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

z dnia 27 sierpnia 2014r. sygn. akt II1 K 993/14

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego od zarzucanego mu czynu a kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 465/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 grudnia 2014 r.

A. S. oskarżony był o to, że w dniu 24 sierpnia 2013 r. około godz. 20.00 w miejscowości R. rejonu (...) kierował poza drogą publiczną samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, wynik badania urządzeniem kontrolno-pomiarowym (...): I badanie- godz. 20.07- wynik 1,19 mg/l, II badanie- godz. 20.23- wynik 1,17 mg/l, „Alkometr A.20”: I badanie- godz. 21.14- wynik 1,04 mg/l, II badanie- godz. 21.19- wynik 1.10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. II 1 K 993/13, Sąd Rejonowy w Nowym Sączu uznał A. S. za winnego zarzucanego mu przestępstwa przyjmując, że oskarżony w dniu zdarzenia kierował w stanie nietrzeźwości samochodem po drodze prywatnej prowadzącej do jego posesji i wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat próby, orzekł także karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 zł. Ponadto Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat z zaliczeniem okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia 24.08.2013 r. do dnia 27.08.2014 r., a także środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 100 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej oraz środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości przez okres 14 dni na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy G.. Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 90 zł wydatków i 110 zł opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego, który zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 178a § 1 kk w zw. z § 58 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393) określających definicję znaku D40 tj. „strefa zamieszkania”, a także art. 2 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108 poz. 908) odnośnie strefy zamieszkania – wskutek przyjęcia i ustalenia, iż oskarżony mimo, że prowadził samochód po swojej drodze stanowiącej jego wyłączną własność w gospodarstwie rolnym, z którego została wydzielona droga dojazdowa tylko do jego działki siedliskowej od drogi publicznej – wyczerpał przesłanki przestępstwa z art. 178a § 1 kk, mimo tego, iż strefa zamieszkania nie była oznakowana odpowiednim znakiem drogowym, co stanowiło obowiązek.

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego bądź też o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji obrońca podniósł, iż oskarżony nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 178a § 1 kk bowiem interpretacja tego przepisu ma się odnosić do strefy ruchu; działka siedliskowa w gospodarstwie oskarżonego nie może być interpretowana jako strefa ruchu i strefa zamieszkania. Ponadto obrońca wskazał, że droga jest bardzo wąska i nie może się na niej odbywać ruch pojazdów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się zasadna.

Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa materialnego uznając A. S. winnym popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk w sytuacji, gdy czyn przypisany oskarżonemu nie zawierał wszystkich znamion tego przestępstwa. Przypomnieć należy, że znamieniem przestępstwa z art. 178a § 1 kk jest prowadzenie pojazdu w „ruchu lądowym”. Sąd Rejonowy nie wykazał w opisie czynu przypisanego w punkcie I wyroku, aby oskarżony A. S. będąc w stanie nietrzeźwości kierował samochodem w ruchu lądowym, a stwierdził jedynie, iż kierował tym pojazdem „na drodze prywatnej”. Także w uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy nie wykazał, by oskarżony kierował samochodem w ruchu lądowym, a przeciwnie w ustaleniach faktycznych stwierdził: „… ruszył drogą dojazdową w kierunku drogi głównej. Droga dojazdowa ma długość około 100 m, stanowi dojazd tylko do domu osk. A. S., jest jego własnością, korzystają z niej domownicy i osoby odwiedzające A. S.”. Tym samym Sąd Rejonowy nie ustalił, by oskarżony kierował samochodem w ruchu lądowym, skoro stwierdził, że była to droga prywatna służąca wyłącznie oskarżonemu i jego domownikom, nie zaś jakimkolwiek innym osobom. Sąd Rejonowy powołał się wprawdzie na orzeczenie Sądu Najwyższego dotyczące właśnie tej kwestii, jednakże orzeczenie to przedstawia całkowicie przeciwną tezę o strefie „ruchu lądowego” niż ta, którą zaprezentował Sąd Rejonowy zarówno w opisie czynu przyjętym w wyroku, jak i w dokonanych ustaleniach faktycznych. Sąd Najwyższy stwierdził w wyroku z dnia 2.03.2012 r. sygn. V KK 358/11 (publik. LEX nr 1157593), iż obszary, w których może odbywać się ruch lądowy mają charakterystyczne cechy wspólne, tj. muszą być ogólnodostępne i wykorzystywane przez nieograniczoną liczbę osób. Tymczasem Sąd Rejonowy wprost ustalił, iż droga, po której jechał oskarżony stanowiła teren prywatny, wykorzystywany tylko przez niego i osoby z nim zamieszkujące, nie zaś teren ogólnodostępny i wykorzystywany przez nieograniczoną liczbę ludzi. Także i pozostałe cytowane przez Sąd Rejonowy orzeczenia Sądu Najwyższego wprost wskazują, że ruchem lądowym jest ruch w miejscach dostępnych dla powszechnego użytku, nie są natomiast miejscami dostępnymi dla powszechnego użytku miejsca, w których do ruchu dopuszczone jest wąskie grono osób (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5.05.2009 r. sygn. IV KK 432/08, publik. Lex nr 598142).

Mając na uwadze wskazane wyżej argumenty Sąd Okręgowy uznał, iż sąd pierwszej instancji nie wykazał, aby czyn przypisany A. S. zawierał wszystkie znamiona czynu zabronionego określonego w art. 178a § 1 kk i z tego względu zaskarżony wyrok zmienił uniewinniając oskarżonego od zarzucanego mu czynu, a kosztami procesu na zasadzie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 634 kpk obciążył Skarb Państwa.