Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant Anna Werner-Dudek

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2014 r. w Kaliszu

odwołania J. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 27 maja 2014 r. Nr (...)

w sprawie J. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 27 maja 2014 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu J. L.prawo do emerytury poczynając od dnia (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 maja 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił J. L. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych albowiem w przedstawionych przez wnioskodawcę świadectwach pracy w warunkach szczególnych potwierdzających taką pracę w latach 1982 – 98 wystąpiły błędy formalne.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. L. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu zakwestionowanego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący J. L. urodzony dnia (...)w okresie 15.05.1982 r. – 30.04.1991 r. był pracownikiem (...) Oddział w K.zatrudnionym na stanowisku kierowcy autokaru.

(dowód: świadectwo pracy w aktach ZUS)

Odwołujący w tym okresie wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki kierowcy autokaru o liczbie miejsc powyżej 15 osób. Były to autokary wycieczkowe przeznaczone do przewozu osób w liczbie 46 - 50. Odwołujący jako kierowca zabezpieczał transport uczestników organizowanych przez Spółkę imprez turystycznych. W okresie zimowym odwołujący zabezpieczał w ramach każdej dniówki roboczej dowóz pracowników z ich miejsc zamieszkania do cukrowni a po zakończeniu zmiany transport powrotny tychże pracowników.

(dowód: świadectwo pracy w warunkach szczególnych k.14 akt emerytalnych ZUS, zeznania świadków: Z. Z., J. C., zeznania odwołującego)

Odwołujący w okresie 03.03.1992 r. – 08.05.1994 r. był pracownikiem Przedsiębiorstwa (...) w K., a następnie w okresie 05.09.1994 r. – 31.12.1998 r. firmy (...) S.A.w K.zatrudnionym na stanowisku kierowcy samochodu.

(dowód: świadectwo pracy w aktach ZUS)

Odwołujący w tych okresach wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. Był to samochody do przewozu towarów masowych głównie wyprodukowanych przez zakład towarów.

(dowód: świadectwo pracy w warunkach szczególnych w aktach emerytalnych ZUS, zeznania świadków: K. B., A. S., zeznania odwołującego)

Łączny okres składkowy i nieskładkowy odwołującego na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 27 lat 8 miesięcy i 5 dni. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/bezsporne/

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę zeznaniom świadków. Sąd dał również wiarę zeznaniom odwołującego oraz przedłożonym w ZUS-ie świadectwom pracy oraz świadectwom pracy w warunkach szczególnych. Co prawda w świadectwie pracy z dnia 01.12.1999 r., pracodawca zawarł zapis o zatrudnieniu odwołującego w okresie 05.09.1994 r. – 30.11.1999 r. na stanowisku pracownika produkcyjnego, to jednak w innym miejscu tego samego dokumentu (pkt 9 świadectwa) wskazał, iż w okresie 09.05.1994 r. – 29.08.1999 r. zajmował stanowisko kierowcy. Zatem to pierwsze stanowisko odnosi się jedynie do okresu poprzedzającego bezpośrednio moment rozwiązania stosunku pracy. W żadnym razie nie może stanowić podstawy – przy adnotacjach zamieszczonych w punkcie 9 świadectwa – do przypisania wykonywania w całym objętym świadectwem pracy okresie pracy pracownika produkcyjnego.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. z 2013 r. nr poz.1440 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

-

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

oraz

-

okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w art. 32 ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przepis § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wymaga do zaliczania okresów pracy w warunkach szczególnych do okresów uprawniających do wcześniejszej emerytury aby praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy o charakterze osobowym jak i w postaci świadectw pracy, wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wykonywał w okresach: 15.05.1982 r. – 30.04.1991 r. prace polegające na kierowaniu autobusem o liczbie miejsc powyżej 15 a w okresie 03.03.1992 r. – 31.12.1998 r. prace polegające na kierowaniu samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Prace takie spełniały warunki wymienione w wykazie A dział VIII pkt 2 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia. Pracę taką odwołujący wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy. Łączny okres wykonywania takiej pracy wynosi ponad 15 lat Spełniona została zatem przesłanka co najmniej 15-letniej pracy w warunkach szczególnych. Cały badany okres pracy w warunkach szczególnych przypada przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się na dzień 1 stycznia 1999 r. ponad 27 letnim okresem ubezpieczenia. Miał też ukończony 60-ty rok życia w dniu (...)

Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie jak w sentencji.