Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lutego 2014r. w miejscowości N. na ul. (...), rejon O. M.. na drodze publicznej R. P. kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...). Został on zatrzymany przez funkcjonariuszy policji. Po zatrzymaniu się samochodu V. (...), kierowca tego pojazdu R. P. przesiadł się wewnątrz samochodu z pasażerem M. C.. M. C. zajął miejsce kierowcy pojazdu, natomiast R. P. zajął miejsce pasażera tego samochodu. R. P. został poddany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie wykazało, iż R. P. jest w stanie nietrzeźwości. I badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem elektronicznym do badania trzeźwości wyniosło- 0,60 mg/l, II badanie- 0,50 mg/l.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia zeznania świadków: T. G. k. 16-17, 38-40, 81-82, A. D. (1) k. 18-19, 35-37, 64-66, protokoły użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego k. 3-5.

Oskarżony R. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie skorzystał z prawa do odmowy składnia wyjaśnień. W postępowania przygotowawczym wyjaśnił, iż samochodem kierował M. C., on natomiast zajmował miejsce pasażera. Zobaczyli radiowóz na sygnale i zatrzymali się. Po zatrzymaniu się pojazdu, chciał sięgnąć do kurtki leżącej z tyłu samochodu, po dokumenty i wówczas, otworzyły się drzwi samochodu z obu stron. Policjanci wyciągnęli ich obu z samochodu. Policjanci zachowywali się niewłaściwie, przeklinali, bili i mówili, że widzieli jak oni się zamieniali miejscami. Oskarżony potwierdził, że na dyskotece wypił piwo i kilka kieliszków wódki. Zaprzeczył, by zamieniał się miejscami z pasażerem i by kierował samochodem.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego uznając je za nielogiczne, nieszczere i nierzeczowe.

W ocenie Sądu, podana przez oskarżonego wersja jest przyjętą przez niego linią obrony i próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej. P. jej wiarygodne w ocenie Sądu zeznania świadków- funkcjonariuszy policji A. D. (1) i T. G..

Świadek T. G. zeznał, iż pełniąc służbę patrolową w dniu 9.02.2014. ok. godz. 00.35 zauważył samochód osobowy marki V. (...), którego kierowca nie zastosował się do znaku B-20 (...) na skrzyżowaniu. Używając sygnałów świetlnych i dźwiękowych samochód zatrzymano około 2 km od wskazanego skrzyżowania. Podjeżdżając do samochodu zauważył, iż kierujący wraz z pasażerem przesiadają się, zamieniają miejscami. Podczas rozmowy R. P. przyznał się, że kierował pojazdem. Poddano go badaniu na zawartość alkoholu. W wyniku badania okazało się, że kierujący pojazdem R. P. jest w stanie nietrzeźwości. Pojazd przekazano osbie trzeźwej wskazanej przez kierującego. Świadek dodał, iż w notatce urzędowej nie zawarł informacji o przesiadaniu się kierującego R. P. z kolegą, gdyż R. P. bezpośrednio podczas kontroli przyznał się do kierowania samochodem. Okoliczności zdarzenia nie budziły wątpliwości.

Świadek A. D. (1) potwierdził, iż pojazd V. (...) nie zastosował się do znaku (...) na skrzyżowaniu. Zatrzymano pojazd po użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych. Podjeżdżając do samochodu zauważył, iż kierujący wraz z pasażerem przesiadają się. Wyglądało to tak, że kierujący pojazdem przechodzi wewnątrz samochodu siadając na kolana pasażera, a następnie pasażer na miejsce kierującego pojazdem. Świadek dodał, iż gdy podszedł do samochodu od strony pasażera i otworzył drzwi, to pasażer był w chwili przesiadania się. Mężczyzna, który kierował pojazdem zdążył już przesiąść się do przedziału pasażera, ale jeszcze nie siedział na fotelu, był odwrócony plecami, jedną ręką opierał się o fotel pasażera. Drugi mężczyzna w tym czasie był pomiędzy fotelami, jego nogi były jeszcze w przedziale pasażera. Wówczas wziął kierującego, który jeszcze siedział na kolanach pasażera i przy użyciu chwytów obezwładniających wyciągnął z samochodu, kładąc go na ziemi. Gdy kierowca wypadł z samochodu zrobiło się luźniej w Passacie i wówczas ten drugi mężczyzna mógł wyjąć nogi z przedziału pasażera i usiąść na miejscu kierowcy. Podczas rozmowy R. P. przyznał się, że to on kierował pojazdem. Wyniki badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wykazały, że wymieniony jest nietrzeźwy.

Samochód wydano pasażerowi M. C., który był trzeźwy. Świadek podkreślił, iż w notatniki służbowym nie wskazał faktu przesiadania się kierującego z pasażerem, ponieważ bezpośrednio przy kontroli R. P. przyznał się że to on kierował. Okoliczności zdarzenia nie budziły wątpliwości.

Za V. (...) jechali bezpośrednio, na długich światłach. Wnętrze Passata było oświetlone i dobrze widoczne. Radiowóz zatrzymał się bezpośrednio za tym pojazdem. Świadek stwierdził, iż zareagował bardzo szybko i miał cały czas kontakt wzrokowy z wnętrzem Passata.

Sąd dał wiarę wyżej omówionym zeznaniom. Zdaniem Sądu są one rzeczowe, spójne konsekwentne i logiczne. Świadkowie dokładnie opisali sposób zatrzymania samochodu V. (...). Nadto świadek A. D. (2), precyzyjnie opisał sposób zamiany miejsc pomiędzy kierującym pojazdem R. P. a pasażerem M. C..

Świadkowie nie mieli także żadnych powodów, by zeznawać nieprawdę i narażać się na odpowiedzialność karną za składanie fałszywych zeznań.

Świadek M. C. zeznał, że to on był kierowca samochodu marki P.. R. P. siedział z przodu na fotelu pasażera. Policjanci jechali na sygnale. Zatrzymali ich. Podbiegli do samochodu i wyciągnęli na zewnątrz. Od zatrzymania się minęło parę sekund, gdy policjanci wyciągnęli ich z samochodu. Policjanci nic nie mówili, skopali ich. Jak zatrzymali się, wówczas powiedział do R., żeby szukał dokumentów. R. P. zaczął szukać dokumentów z przodu w schowku i obracał się do tyłu, bo na tylnym siedzeniu leżała kurtka i tam miał portfel. Policjanci twierdzili, że oni zamienili się miejscami, ale to nie była prawda.

Na rozprawie świadek zeznał, iż był razem z R. P. na zabawie. W pewnym momencie powiedział, że musi się przespać i poszedł do samochodu. Zamknął się w samochodzie. Spał na miejscu kierowcy. Po ok. 20 minutach przyszedł R. P. aby się przejechać. Świadek podał, iż to on kierował samochodem, gdyż oskarżony nie miał jeszcze odebranego prawa jazdy.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. C.. W ocenie Sądu są one pokrętne i nielogiczne. Pozostają także w całkowitej sprzeczności z zeznaniami wiarygodnych świadków –funkcjonariuszy policji. Zdaniem Sądu, przedstawiona przez świadka wersja została ustalona na potrzeby niniejszego postępowania i miała służyć obronie oskarżonego, który jest kolegą M. C..

Świadek S. P. nie widział kto kierował pojazdem marki V. (...). Informacje dotyczące kierowania pojazdem i zatrzymania powziął z relacji syna – oskarżonego R. P..

Zeznania powyższe nie wnoszą wiele do sprawy, gdyż świadek nie był obecny podczas kierowania pojazdem przez oskarżonego.

Nie widział też przebiegu zatrzymania pojazdu marki V. (...) przez funkcjonariuszy policji. Zeznania w/w nie mogą zatem służyć do dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Świadek K. P. podał, iż był na tej samej zabawie i widział, że pojazdem V. (...) kierował M. C.. Razem z oskarżonym wyszedł z dyskoteki i podszedł do samochodu, w którym spał kierowca M. C.. Zbudzili kierowcę. Oskarżony zajął miejsce pasażera. Następnie świadek zeznał, że odjechał razem z trzema swoimi kolegami, a oskarżony z M. C. jeszcze zostali. Nie wie w którą stronę oni pojechali. Ich samochody stały od siebie w odległości trzech samochodów. Dodał, że do samochodu podszedł tylko z oskarżonym, natomiast świadek S. T. (1) od pół godziny wcześniej przebywał w jego samochodzie.

Świadek S. T. (1) zeznał natomiast, że on razem z oskarżonym R. P. i K. P. odprowadzili do samochodu oskarżonego. R. P. obudził kierowcę. Wsiadł na miejsce pasażera i odjechali. Nie widział w którą stronę pojechali. Oskarżony chciał wcześniej wracać do domu, spieszył się.

Sąd nie dał wiary wyżej omówionym zeznaniom. Zeznania zarówno świadka K. P. jak i S. T. (1) w ocenie Sądu są nierzeczowe, sprzeczne, nieszczere i nieprzekonywujące. Świadek K. P. zeznał, że odprowadził oskarżonego do samochodu wyłącznie sam, a w tym czasie S. T. (1), przebywał w jego pojeździe, natomiast S. T. (2) podał, że on również był przy odprowadzaniu oskarżonego. Nadto, okoliczności odprowadzania oskarżonego przez jakiekolwiek osoby, nie potwierdził w swoich zeznaniach M. C., jak również oskarżony R. P. w swoich wyjaśnieniach, które były składane w postępowaniu przygotowawczym.

Zeznanie w/w świadków pozostają także w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami funkcjonariuszy policji.

Zdaniem Sądu, zeznania powyższe miały na celu pomoc oskarżonemu w uniknięciu odpowiedzialności karnej i zostały złożone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania.

Pozostałe, pozaosobowe źródła dowodowe, w tym badania urządzeniem kontrolno-pomiarowym do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu, zostały przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi zasadami procesowymi, są jasne, rzeczowe i należy uznać je za prawdziwe.

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych na rozprawie dowodów Sąd uznał, iż oskarżony R. P. zachowaniem swoim polegającym na kierowaniu w stanie nietrzeźwości w dniu 9.02.2014r. w miejscowości N. samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej wyczerpał znamiona art. 178a§1kk.

Art. 178a§1kk stanowi, iż osoba która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym podlega karze przewidzianej w tym przepisie.

Zgodnie z dyspozycją art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy:

1)zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub

2)zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Analizując zachowanie oskarżonego od strony przedmiotowej stwierdzić należy, że w dniu 9.02.2014 r. znajdując się w stanie nietrzeźwości, mając powyżej 0,25mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd mechaniczny - samochód marki V. (...). Wobec czego stwierdzić należy, że od strony przedmiotowej oskarżony wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa z art. 178a §1kk.

Analizując zachowanie oskarżonego od strony podmiotowej, stwierdzić należy, iż oskarżony spożywając alkohol zdawał sobie sprawę z tego, iż nie powinien jeździć pojazdem mechanicznym, a mimo to dopuścił się takiego zachowania, umyślnie naruszając zasadę ruchu drogowego, tj. zasadę trzeźwości. W tym stanie rzeczy nie można mieć wątpliwości, że również od strony podmiotowej oskarżony zachowaniem swoim wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa z art. 178a §1kk.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i została mu w pełni udowodniona.

Oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Naruszył porządek prawny, mając pełną świadomość popełnianego przestępstwa.

Działał z pełnym rozpoznaniem i miał możliwość zachowania się zgodnego z prawem. Miał też możliwość pokierowania swoim postępowaniem.

Oskarżony jest osobą pełnoletnią, poczytalną, zatem nie zachodzą wobec niej okoliczności wyłączające winę.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny 150 stawek dziennych po 10zł. Na podstawie art. 42§2kk i art. 43§1kk orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat.

Podkreślić należy, iż prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwym stanowi umyślne (tj. świadome działanie wbrew zakazowi) naruszenie jednej z najbardziej podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Alkohol u kierowcy pojazdu mechanicznego nie tylko obniża jego zdolności psychomotoryczne (zdolność postrzegania, reagowania itp.), ale także - czemu niejednokrotnie dał wyraz w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy - rozluźnia hamulce moralne, zwiększa pewność siebie, zuchwalstwo i zmniejsza obawę przed odpowiedzialnością karną za popełnione przestępstwo. Ponadto stan po spożyciu alkoholu lub nietrzeźwość stanowi jedną z podstawowych przyczyn wypadków w ruchu drogowym, w których zostają ranni lub giną inni użytkownicy drogi. Nie ulega wątpliwości, iż przestępstwa komunikacyjne popełnione zwłaszcza w stanie nietrzeźwości stanowią poważne zagrożenie społeczne. Tylko, więc odpowiednio surowe potraktowanie oskarżonego - kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwym, będzie mogło czynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zdaniem Sądu, orzeczona kara grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 10zł jest sprawiedliwa i adekwatna do popełnionego czynu. Spełni ona swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu, dolegliwość kary nie przekracza stopnia winy oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego. Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę uprzednią niekaralność oskarżonego, jego młody wiek oraz możliwości finansowe.

Zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat jest adekwatny do popełnionego czynu , stopnia nietrzeźwości oskarżonego oraz wyeliminuje oskarżonego z grona kierowców i zmusi do przyswojenia podstawowych zasad obowiązujących w ruchu drogowym.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z obowiązującymi przepisami.