Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Grzegorz Buła

Protokolant: osobiście

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K.

przeciwko: K. S.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 sierpnia 2014 roku, sygnatura akt VI C 1110/14/S

1.  zmienia zaskarżony wyrok nadając mu brzmienie:

„I. zasądza od pozwanego K. S. na rzecz strony powodowej (...)Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. kwotę 138 zł (sto trzydzieści osiem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 września 2013 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.”;

2. w pozostałym zakresie apelację oddala;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 listopada 2014 roku

Akceptując ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmując je za podstawę rozstrzygnięcia apelacyjnego Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. był trafny, bowiem Sąd Rejonowy niezasadnie uznał, że w świetle twierdzeń pozwu żądanie strony powodowej nie może zostać uwzględnione. Zaznaczyć należy, że w niniejszej sprawie pozwany prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na nią ani też nie złożył odpowiedzi na pozew. W tych okolicznościach zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, o których stanowi art. 339 k.p.c. Zgodnie z art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150). Niezależnie jednak od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r., III CRN 30/72, niepubl. SIP LEX nr 7094). Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że w świetle obowiązujących przepisów prawa materialnego, twierdzenia strony powodowej, że nabyła na mocy umowy cesji z dnia 2 września 2013 roku wierzytelność w kwocie 138 zł wynikającą z zawartej między pozwanym a cedentem umowy o pożyczkę gotówkową z dnia 21 marca 2012 roku, uzasadniają uwzględnienie żądania pozwu w całości. Celem wykazania zasadności dochodzonego roszczenia strona powodowa przedłożyła umowę o pożyczkę gotówkową z dnia 21 marca 2012 roku, umowę powierniczego przelewu wierzytelności z dnia 2 września 2013 roku wraz z załącznikiem nr 1 oraz zawiadomienie o dokonaniu cesji wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 2 września 2013 roku. W ocenie Sądu Okręgowego z dokumentów tych wynika, że strona powodowa nabyła od (...) S.A. z siedzibą w B. przysługującą jej wierzytelność względem pozwanego wynikającą z niespłaconej umowy pożyczki z

dnia 21 marca 2012 roku w łącznej wysokości 138 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Wprawdzie powyższe dokumenty zostały przedłożone w kserokopii, jednakże ich treść w zestawieniu z twierdzeniami pozwu dotyczącymi podstawy faktycznej żądania nie może budzić żadnych wątpliwości. Zasadny był również zarzut obrazy art. 67 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim poprzez niezasadne zastosowanie art. 7a ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim. Stosownie do treści art. 67 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t. j. Dz. U. z 2014r., poz. 1497) traci moc ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz. 1081, z późn. zm.). Umowa o pożyczkę gotówkową została zawarta pomiędzy pozwanym a (...) S.A. z siedzibą w B. w dniu 21 marca 2012 roku, a zatem już po wejściu w życie ustawy z dnia 12 maja 2011 roku. Wobec tego zastosowanie do tej umowy mają - z mocy art. 66 powyższej ustawy- przepisy tej ustawy, a nie jak błędnie przyjął Sąd Rejonowy, przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim, a w szczególności art. 7a tejże ustawy. W aktualnie obowiązującej ustawie o kredycie konsumenckim nie został powtórzony przepis art. 7a poprzedniej ustawy. Wobec tego rozważanie czy naliczone przez cedenta koszty, prowizje i opłaty związane z zawarciem umowy o kredyt konsumencki przekraczały wskazaną w tym przepisie wartość było bezprzedmiotowe, skoro przepis ten w ogóle nie mógł znaleźć zastosowania na gruncie niniejszej sprawy. Reasumując dotychczasowe rozważania wskazać należy, że w sprawie zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego uwzględniającego żądanie pozwu w całości. Jedynie na marginesie zauważyć trzeba, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poza wskazaniem motywów oddalenia powództwa w całości znajduje się również argumentacja dotycząca uzasadnienia kolejnych rozstrzygnięć, które nie zostały objęte sentencją wyroku. Niemniej jednak uchybienie to ostatecznie nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia albowiem w oparciu o treść uzasadnienia możliwe było dokonanie kontroli instancyjnej tego wyroku.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 138 zł. O odsetkach ustawowych orzekł Sąd Okręgowy na podstawie art. 359 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając je od kwoty należności głównej od dnia 2 września 2013 roku do dnia zapłaty. O kosztach procesu orzekł Sąd Okręgowy na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. biorąc pod uwagę, że strona powodowa wygrała proces w całości i poniosła koszty w łącznej wysokości 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu.

Ponieważ w apelacji strona powodowa domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na jej rzecz kwoty 281,25zł, a kwota ta ponad sumę 138zł nie została w jakikolwiek sposób uzasadniona, Sąd Okręgowy w tej części apelację jako bezzasadną oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzekł Sąd Okręgowy na podstawie

art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. mając na uwadze, że apelacja strony powodowej była zasadna w całości. Na zasądzoną od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 30 zł złożyła się opłata sądowa od apelacji.

Ref.SSR E. Ż.