Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 czerwca 2014 r., 25 września 2014 r. i 6 listopada 2014 r. sprawy, przeciwko A. J. s. K. i O. z domu F. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 13 czerwca 2013 r. około godz. 13:25 w W. w Al. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem C. nr rej. (...), nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem K. rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Orzeka

1)  Obwinionego A. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 294,78 zł ( dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote , siedemdziesiąt osiem groszy)

Sygn. akt V W 4599/13

UZASADNIENIE

A. J. został obwiniony o to, że w dniu 13 czerwca 2013 r. około godz. 13:25 w W. w Al. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem C. nr rej. (...), nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem K. rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 czerwca 2013 r. około godz. 13:25 A. J. kierował samochodem marki C. o nr rej. (...) jadąc ul. al. (...) w W.. Na najbliższym skrzyżowaniu z ul. (...). (...) zamierzał skręcić w prawo w kierunku U.. Wskazane skrzyżowanie wyposażone było w sygnalizację świetlną. A. J. poruszał się trzecim pasem ruchu od prawej strony. Pas ruchu, po którym się poruszał przeznaczony był do jazdy na najbliższym skrzyżowaniu na wprost. Na obu pasach ruchu przeznaczonych do skrętu na skrzyżowaniu w lewo utworzył się zator drogowy. Około 10 m przed skrzyżowaniem A. J. rozpoczął manewr zmiany pasa ruchu na drugi od prawej strony, który przeznaczony był do skrętu na skrzyżowaniu w prawo. Podczas wykonywania niniejszego manewru nie ustąpił on pierwszeństwa samochodowi marki K. o rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który próbował wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując jego uszkodzenie. W wyniku kolizji w samochodzie marki K. o rej. (...) porysowane zostało tylne lewe nadkole oraz dolna część tylnych lewych drzwi. W samochodzie marki C. o nr rej. (...) porysowane zostało przednie prawe nadkole i narożnik zderzaka przedniego prawego. Nie stwierdzono wycieków płynów eksploatacyjnych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego P. G. /k. 14/, zeznań pokrzywdzonej A. M. /k. 11v/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 64-65, 48-57/, a także notatki urzędowej /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołu oględzin /k. 4-5/ oraz protokołu użycia alkomatu /k. 6-7/.

Obwiniony A. J. składał wyjaśnienia na etapie czynności wyjaśniających /k. 14/. W złożonych wyjaśnieniach nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż jechał wówczas w kierunku swego domu do U.. Poruszał się po drugim od prawej pasie ruchu, który wyznaczony był jako pas lewy do skrętu w prawo w Al. (...). Kierująca samochodem marki K., która jechała z prawej strony, usiłowała ominąć samochód ciężarowy stojący na prawym pasie, w wyniku czego wjechała na pas ruchu, po którym poruszał się obwiniony, obcierając się o jego pojazd.

Po wydaniu wyroku nakazowego obwiniony złożył od niego sprzeciw. Nie stawił się on na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014 roku. Przesyłka: wezwanie do stawiennictwa, została prawidłowo dwukrotnie awizowana i wróciła z adnotacją „nie podjęto w terminie” (na podstawie art. 133 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 38 § 1 kpw). W związku z powyższym wezwanie uznano za doręczone skutecznie. Nie stawił się on również na rozprawie w dniach 25 września 2014 roku i 6 listopada 2014 roku. Sąd, uznając, iż osobisty udział obwinionego nie jest niezbędny, zgodnie z art. 71 § 4 kpw przeprowadził wobec A. J. rozprawę zaocznie i wydał wyrok zaoczny.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę A. J. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonej A. M., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatki urzędowej, szkicu, protokołu oględzin oraz protokołu użycia alkomatu.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego A. J., dając im wiarę jedynie w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził swoją obecność na miejscu zdarzenia. Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonej.

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzoną A. M. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadek w swoich zeznaniach przedstawiła okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż winę za spowodowanie kolizji ponosi kierujący samochodem marki C..

W złożonych zeznaniach pokrzywdzona potwierdziła, iż w miejscu zdarzenia występują dwa pasy ruchu przeznaczone do skrętu w prawo. A. M. zatrzymała się na pasie ruchu drugim od prawej. Po jej lewej stronie na pasach ruchu przeznaczonych do jazdy na wprost zatrzymały się inne samochody. W momencie, gdy na sygnalizacji świetlej wyświetliło się światło zielone, pokrzywdzona ruszyła. W pewnym momencie zauważyła ona, iż jadący po pasie ruchu przeznaczonym do jazdy na wprost kierowca próbuje najechać na jej samochód. Uderzył on w lewy tylny bok kierowanego przez nią pojazdu. Wskutek kolizji jej samochód doznał uszkodzenia tylnego lewego nadkola. W miejscu, w którym doszło do zdarzenia znajdowała się linia ciągła, dlatego pokrzywdzona nie spodziewała się, iż ktokolwiek nie zastosuje się do powyższego oznakowania i będzie chciał wjechać na pas ruchu, na którym się znajdowała. Jazda na pasie ruchu przeznaczonym do jazdy na wprost przed zdarzeniem odbywała się dość płynnie, w przeciwieństwie do jazdy na pasach ruchu przeznaczonych do skrętu w prawo. Dlatego też zdaniem pokrzywdzonej, kierujący samochodem marki C. obwiniony próbował swoim manewrem wjechać na zajmowany przez nią pas ruchu przed sygnalizacją świetlną. /k. 11v zeznania pokrzywdzonej A. M. /

Zeznania pokrzywdzonej A. M. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie drogowe miało miejsce w czwartek 13 czerwca 2013 r. około godz. 13:25 w W.. Doszło do niego na jezdni al. (...) w kierunku Al. (...) w pobliżu Ronda (...). Uczestnicy zdarzenia poruszali się w tym samym kierunku – jadąc od strony ul. (...) i na skrzyżowaniu zamierzali skręcić w prawo w ul. (...). (...)w kierunku U.. Kolizja polegała na wystąpieniu kontaktu prawej strony samochodu C. z lewą stroną samochodu K..

Oboje uczestnicy zdarzenia przedstawili dwie, wykluczające się wersje jego przebiegu. Według pokrzywdzonej kolizja wystąpiła na skutek wjazdu samochodu C. z pasa ruchu trzeciego od prawej, na pas ruchu drugi od prawej. Z kolei według obwinionego kolizja wystąpiła na skutek omijania unieruchomionego samochodu na skrajnym prawym pasie ruchu przez pokrzywdzoną. W wyniku tego manewru pokrzywdzona miała wjechać na pas ruchu drugi od prawej i tam spowodować kolizję z samochodem C..

W opinii biegłego wskazywane przez obwinionego okoliczności przebiegu zdarzenia są mało prawdopodobne. Zasadniczo bardziej prawdopodobnymi i udokumentowanymi są okoliczności zdarzenia zawarte w zeznaniach pokrzywdzonej. Wersji przebiegu zdarzenia podanej przez obwinionego, w tym szczegółowych informacji o miejscu kolizji oraz o blokowaniu prawego pasa ruchu przez samochód ciężarowy, nie potwierdza żaden z dokumentów sporządzonych na miejscu zdarzenia przez interweniujących policjantów. Natomiast wersja przedstawiona przez poszkodowaną jest całkowicie zgodna ze wskazaną dokumentacją.

Przedmiotowe zdarzenie wystąpiło najprawdopodobniej na skutek nieprawidłowo wykonywanej przez obwinionego zmiany pasa ruchu z trzeciego od prawej na drugi od prawej. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym wykonanie tego manewru wymaga zachowywania szczególnej ostrożności (zdefiniowanej w art. 2 pkt. 22 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym) oraz ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się po pasie ruchu, na który wykonywana jest zmiana. Wystąpienie przedmiotowego zdarzenia świadczy o niezastosowaniu się obwinionego do wskazanych powyżej przepisów.

Jednocześnie biegły stwierdził, iż brak jest w niniejszej sprawie przesłanek materialnych uzasadniających negatywną ocenę działań pokrzywdzonej.

Oceniając technikę i taktykę jazdy uczestników kolizji biegły stwierdził, iż podczas zdarzenia obwiniony realizował nieprawidłową taktykę jazdy, która często spotykana jest u innych kierujących w miejscu zdarzenia. Polegała ona najprawdopodobniej na dojechaniu jak najbliżej skrzyżowania po mało obciążonym pasie ruchu, a następnie wymuszeniu możliwości zmiany pasa ruchu na pas właściwy. W sporządzonej opinii biegły podkreślił, iż wynikające z położenia uszkodzonych obszarów wzajemne zorientowanie pojazdów w chwili kolizji powodowało, iż samochód kierowany przez obwinionego znajdował się w polu bezpośredniej obserwacji obwinionego. Takich możliwości obserwacji nie miała pokrzywdzona. W związku z tym obwiniony miał możliwość wcześniejszego niż pokrzywdzona rozpoznania wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Zdaniem biegłego, biorąc pod uwagę cechy kinematyczne samochodów, obwiniony miał zasadniczo znacznie lepsze możliwości przemieszczenia samochodu C. na lewo od samochodu K. (i uniknięcia kolizji) niż pokrzywdzona. /k. 64-65, 48-57 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołu oględzin /k. 4-5/ oraz protokołu użycia alkomatu /k. 6-7/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu A. J. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 5 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem jest obowiązany zawczasu i wyraźnie sygnalizować zamiar zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po wykonaniu manewru. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony manewr zmiany pasa ruchu wykonał nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że obwiniony A. J. w dniu 13 czerwca 2013 r. około godz. 13:25 w W. w Al. (...), naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem C. nr rej. (...), nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem K. rej. (...), tj. za winnego popełnienia czynu określonego w art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.).

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionego. Analizując niniejszą sprawę należało jednak wskazać, iż obwiniony nie chciał doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiał godzić się z możliwością jego powstania. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe, w który obwiniony uderzył.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn A. J.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 294,78 złotych, zwalniając go w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.