Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Iwona Tchórzewska (sprawozdawca)
Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Dariusz Iskra

Sędzia Sądu Rejonowego Marta Postulska-Siwek (delegowana)

Protokolant: Sekretarz sądowy Katarzyna Gustaw

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko Gminie N.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku

z dnia 6 maja 2014 roku, sygn. akt I C 967/12

uchyla zaskarżony wyrok w części objętej punktami I i III i sprawę w tym

zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą

w Świdniku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi

rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

Sygn. akt II Ca 679/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 maja 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku: zasądził od pozwanej Gminy N. na rzecz powoda S. S. kwotę 48.100 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot: 1.300 zł od dnia 23 marca 2011 roku, 14.300 zł od dnia 27 stycznia 2012 roku, 1.300 zł od dnia 11 kwietnia 2012 roku oraz od kwoty 31.200 zł od dnia 22 lutego 2014 roku, do dnia zapłaty (pkt I); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II); zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.639 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu (pkt III) oraz nakazał zwrócić powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w lublinie z siedzibą w Świdniku kwotę 300,90 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki (pkt IV).

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał, że powód S. S. w pozwie z dnia 8 marca 2012 roku wniósł o zasądzenie od pozwanej Gminy N. tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego kwoty 36.750 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 18.750 zł od dnia 22 marca 2011 roku do dnia zapłaty, od kwoty 16.500 zł od dnia 17 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 1.500 zł od dnia 11 lutego 2012 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

W dniu 23 marca 2012 roku Sąd Rejonowy wydał w sprawie I Nc 521/12 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Gmina N. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu, domagając się oddalenia powództwa w całości, kwestionując roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Ponadto strona pozwana podniosła zarzut przyczynienia się powoda do rozmiaru szkody wskazując, że powód mógł dostarczyć pomieszczenie tymczasowe we własnym zakresie.

Pismem z dnia 13 lutego 2014 roku powód rozszerzył powództwo o kwotę 31.200 zł, domagając się zasądzenia kwoty 67.950 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 18.750 zł od dnia 22 marca 2011 roku do dnia zapłaty, od kwoty 16.500 zł od dnia 17 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty, od kwoty 1.500 zł od dnia 11 lutego 2012 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 31.200 zł od dnia 13 lutego 2014 roku do dnia zapłaty. Strona pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa w całości.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód S. S. jest właścicielem lokalu nr (...) położonego w E. (...), gmina N.. Wyrokiem z dnia 16 lutego 2010 roku Sąd Rejonowy w Lublinie w sprawie II C 476/09 nakazał A. S., E. S. i K. G. opróżnienie wraz z rzeczami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w E. (...) i wydanie go właścicielowi S. S.. Ponadto Sąd Rejonowy w Lublinie wyrokiem z dnia 23 września 2010 roku w sprawie II C 540/10 nakazał A. G. i O. G. opróżnienie wraz z rzeczami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w E. (...) i wydanie go właścicielowi S. S.. W punkcie 3 wyroku Sąd ustalił, iż przysługuje eksmitowanej rodzinie uprawnienie do lokalu socjalnego, wstrzymując wykonanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez właściwą gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Powód, jako właściciel lokalu, pismem z dnia 23 listopada 2010 roku wzywał pozwaną Gminę do wskazania najemcom lokalu socjalnego. Kolejne pismo wraz z wyrokami w sprawach II С 476/09 i II С 540/10 powód skierował do Gminy N. w dniu 8 marca 2011 roku wskazując, że obowiązkiem Gminy jest dostarczenie lokalu socjalnego oraz pomieszczenia tymczasowego lokatorom mieszkającym bez tytułu prawnego w należącym do powoda lokalu. Jednocześnie powód wezwał Gminę N. do zapłaty na jego rzecz w terminie 14 dni odszkodowania w kwocie 18.750 zł tytułem niedostarczenia w terminie lokalu socjalnego i pomieszczenia tymczasowego. Z uwagi na to, że Gmina nie dostarczyła ani lokalu socjalnego, ani pomieszczenia tymczasowego, jak również nie wypłaciła na rzecz powoda odszkodowania, pełnomocnik powoda skierował do pozwanej pismo, w którym wniósł o natychmiastowe dostarczenie lokalu socjalnego oraz pomieszczenia tymczasowego, jak również wypłatę na rzecz powoda odszkodowania tytułem niedostarczenia lokali w terminie i wezwał Gminę do wypłaty na rzecz powoda do dnia 10-tego każdego miesiąca - aż do czasu dostarczenia lokali - odszkodowania w kwocie 1.500 zł. W piśmie zaznaczono, że w razie uchybienia terminowi płatności, dochodzone będą odsetki ustawowe. W odpowiedzi Gmina N. podniosła, że w dniu 16 maja 2011 roku powód zawarł z nią porozumienie co do wypłaty odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego oraz pomieszczenia tymczasowego. Jednocześnie Gmina zaznaczyła, że nie uchyla się od odpowiedzialności za niedostarczenie lokalu socjalnego i pomieszczenia tymczasowego. Wówczas pełnomocnik powoda wystosował do Gminy N. pismo, w którym zaznaczył, że nie doszło do zawarcia porozumienia pomiędzy powodem, a pozwaną, a miały miejsce jedynie rozmowy z osobami uprawnionymi do reprezentacji Gminy N. na temat dostarczenia lokalu socjalnego i pomieszczenia tymczasowego oraz wypłaty odszkodowania. Kolejne pismo do Gminy N. pełnomocnik powoda skierował w dniu 5 września 2011 roku wzywając do dostarczenia lokalu socjalnego oraz pomieszczenia tymczasowego, jak również wypłaty odszkodowania. W odpowiedzi na to pismo pozwana podniosła ponownie, że nie uchyla się od odpowiedzialności za niedostarczenie lokalu socjalnego i pomieszczenia tymczasowego. Ponownie nawiązała też do porozumienia. W piśmie z dnia 22 września 2011 roku pełnomocnik powoda po raz kolejny zaznaczył, że strony nie zawarły porozumienia. W dniu 10 stycznia 2012 roku pełnomocnik powoda przesłał Gminie N. wezwanie do zapłaty łącznie kwoty 61.650 zł tytułem odszkodowania za niedostarczenie w terminie lokalu socjalnego i pomieszczenia tymczasowego lokatorom zajmującym bez tytułu prawnego lokal mieszkalny nr (...) w E. oraz lokatorom zajmującym bez tytuł lokal mieszkalny nr (...) w E.. Kwota odszkodowania tytułem niedostarczenia lokali lokatorom zajmującym bez tytułu prawnego lokal nr (...) wynosiła na dzień 10 stycznia 2012 roku 16.500 zł.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie Jacek Gabryś na wniosek wierzyciela S. S. wszczął postępowanie egzekucyjne - sygn. akt KM 1957/10 - prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 16 lutego 2010 roku, sygn. akt II C 647/09, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 21 kwietnia 2010 roku. W toku postępowania Komornik wystosował pismo do Gminy N., w którym wezwał Gminę do wskazania pomieszczenia tymczasowego. W piśmie przesłanym w odpowiedzi na powyższe wezwanie Wójt Gminy N. podniósł, że Gmina nie posiada w chwili obecnej (wrzesień 2010 roku) w swoim zasobie lokalu, który mogłaby wskazać jako pomieszczenie tymczasowe.

Do dnia dzisiejszego Gmina N. nie dostarczyła lokalu socjalnego ani pomieszczenia tymczasowego lokatorom mieszkającym bez tytułu prawnego w lokalu mieszkalnym nr (...) w E.. Nie wypłaciła na rzecz powoda żądanego odszkodowania, jak również nie płaci odszkodowania za bieżące miesiące.

Maksymalna stawka czynszu za 1 m ² powierzchni użytkowej lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy N. wynosi 4,50 zł. Natomiast maksymalna stawka najmu lokali nie wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego Gminy N. wynosiła w roku 2011 2,55 zł za 1 m ². Wartość wynagrodzenia (czynszu) za najem nieruchomości lokalowej nr (...) położonej w E., gmina N. za jeden miesiąc wyniosłaby 1.300 zł.

Jako podstawę powyższych ustaleń Sąd Rejonowy przyjął dowody wymienione i ocenione w uzasadnieniu orzeczenia.

Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda za usprawiedliwione co do zasady.

Sąd wskazał, że materialną podstawę roszczenia stanowi przepis art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), w myśl którego jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 kodeksu cywilnego. Obowiązek najmu lokali socjalnych został wprowadzony już w ustawie o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych z 1994 roku. Niedostarczenie lokalu socjalnego w celu realizacji eksmisji, podobnie jak niewywiązywanie się przez organy władzy publicznej z każdego innego zadania, może powodować konieczność wypłaty odszkodowania, co wynika z art. 77 ust. 1 Konstytucji. Nie można więc uznać, że obowiązek wypłaty odszkodowań stanowi nowe zadanie gmin. Wypłata odszkodowań za niedostarczenie lokalu socjalnego stanowi natomiast konsekwencję braku realizacji jednego z podstawowych zadań własnych. Stosownie do treści art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Zatem przesłankami odpowiedzialności Gminy N. są:

- zachowanie będące źródłem szkody, a więc zaniechanie złożenia osobie uprawnionej do otrzymania lokalu socjalnego oferty zawarcia umowy najmu takiego lokalu;

- szkoda właściciela lokalu, z którego została orzeczona eksmisja osoby uprawnionej do lokalu socjalnego;

- związek przyczynowy pomiędzy opisanym powyżej zachowaniem a szkodą;

- bezprawność opisanego zachowania będącego źródłem szkody, a więc zaniechania złożenia osobie uprawnionej do otrzymania lokalu socjalnego oferty zawarcia umowy najmu takiego lokalu.

W ocenie Sądu Rejonowego powód okoliczności te udowodnił. Sąd podkreślił, że okolicznością bezsporną był fakt niedostarczenia przez pozwaną Gminę N. dla uprawnionych lokalu socjalnego. Pozwana przyznała tę okoliczność, tłumacząc opóźnienie w dostarczeniu lokalu brakiem lokali socjalnych oraz koniecznością przystosowania i wyremontowania potencjalnego lokalu odzyskanego na ten cel. Bezspornym był również fakt pozostawania uprawnionych w należącym do powoda lokalu mieszkalnym.

Powyższe wskazuje zatem na bezprawność wymaganą art. 417 k.c. Pozwana Gmina obowiązana była do dostarczenia A. G. i O. G. lokalu socjalnego, znała swój obowiązek, który jasno wynikał z treści wyroku, wiadomo też było kto i z jakiego lokalu ma być eksmitowany.

Sąd Rejonowy uznał jednakże, iż nie ma podstaw do uwzględnienia powództwa w zakresie całości dochodzonej przez powoda kwoty.

Sąd podniósł, że obowiązek złożenia uprawnionemu oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego staje się wymagalny z chwilą wezwania gminy przez osoby legitymowane do dostarczenia takiego lokalu. Osobami takimi są osoby, którym przyznano uprawnienie do lokalu socjalnego, jak też wierzyciel, który uzyskał wyrok orzekający eksmisję. Zatem do momentu, w którym wierzyciel nie zwróci się do właściwej gminy o złożenie osobie uprawnionej oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, nie można mówić o zaniechaniu ze strony gminy.

Prawomocny wyrok nakazujący eksmisję i przyznający uprawnienie do lokalu socjalnego A. G. i O. G., wraz z wnioskiem o dostarczenie lokalu socjalnego został złożony przez powoda u pozwanej w dniu 23 listopada 2010 roku. Przy tym Gmina powinna mieć pewien odpowiedni okres czasu do realizacji tego obowiązku, a okres ten, w ocenie Sądu, może wynosić do jednego miesiąca. Nadto, po przedstawieniu przez Gminę stosowanej oferty konieczne byłoby przeniesienie osób uprawnionych do lokalu socjalnego, a następnie przeprowadzenie choćby podstawowego remontu lokalu umożliwiającego wprowadzenie nowych lokatorów. Tym samym, skoro w dniu 23 listopada 2010 roku pozwanej Gminie został doręczony prawomocny wyrok wraz z wezwaniem do złożenia oferty najmu lokalu socjalnego, pozwana powinna złożyć ofertę najmu lokalu socjalnego oraz wykonać niezbędny remont tego lokalu do lutego 2011 roku, spełniając tym samym swoje świadczenie.

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne dopiero od dnia 1 lutego 2011 roku. Do lutego 2011 roku nieuzyskiwanie przez powoda korzyści w postaci czynszu nie pozostaje w związku przyczynowym z zaniechaniem Gminy, a wobec tego w tym zakresie Gmina nie ponosi odpowiedzialności za szkodę powoda i dlatego w tej części powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że niedostarczenie przez pozwaną Gminę lokalu socjalnego nie było w sprawie okolicznością sporną. Odszkodowanie należne na rzecz powoda z tego tytułu ma odpowiadać wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Kwota, jaką ma otrzymać właściciel, powinna być równa stratom ponoszonym wskutek zajmowania jego lokalu bez tytułu prawnego. Zgodnie z opinią biegłego miesięczny czynsz za najem lokalu mieszkalnego należącego do powoda wynosiłby 1.300 zł. Powód wprawdzie domagał się zasądzenia odszkodowania w kwocie po 1.500 zł miesięcznie, jednak w ocenie Sądu nie zostało udowodnione, w szczególności w świetle opinii biegłego, by czynsz taki mu się należał. Dlatego też przy zasądzaniu należnego powodowi odszkodowania Sąd przyjął stawkę miesięcznego czynszu, jaki powód mógłby uzyskać w wysokości 1.300 zł miesięcznie.

Sąd wskazał, że ostatecznie zgłoszone przez powoda żądanie zapłaty kwoty 67.950 zł obejmowało okres od listopada 2010 roku do lutego 2014 roku. Jednakże kierując się omówionymi wcześniej względami należało przyjąć, iż powodowi przysługuje odszkodowanie w łącznej kwocie 48.100 zł:

- za rok 2011 za miesiące od lutego do grudnia czyli 11 miesięcy, co przy uwzględnieniu kwoty czynszu wskazanej przez biegłego wynosi 14.300 zł,

- za rok 2012 czyli 12 miesięcy, co przy uwzględnieniu kwoty czynszu wskazanej przez biegłego wynosi 15.600 zł,

- za rok 2013 czyli 12 miesięcy, co przy uwzględnieniu kwoty czynszu wskazanej przez biegłego wynosi 15.600 zł,

- za rok 2014 za miesiące od stycznia do lutego czyli 2 miesiące, co przy uwzględnieniu kwoty czynszu wskazanej przez biegłego wynosi 2.600 zł.

Zdaniem Sądu Rejonowego powód udowodnił istnienie szkody, związek przyczynowy oraz wysokość odszkodowania. Tym samym udowodnił okoliczności, z których wywodził korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c.). Sąd podkreślił, że roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie lokatorów w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości.

Ponadto, ponieważ pozwana nie spełniła świadczenia w terminie, zasadnym było na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzenie odsetek ustawowych:

- od kwoty 1.300 zł, stanowiącej czynsz za luty 2011 roku – od dnia 23 marca 2011 roku, czyli od dnia następnego po dniu wskazanym w pozwie;

- od kwoty 14.300 zł, stanowiącej czynsz za okres od 1 marca 2011 roku do stycznia 2012 roku – od dnia 27 stycznia 2012 roku, czyli od dnia następnego po upływie terminu 14 dni od doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty z dnia 10 stycznia 2012 roku;

- od kwoty 1.300 zł, stanowiącej czynsz za miesiąc luty 2012 roku – od dnia 11 kwietnia 2012 roku czyli dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu;

- od kwoty 31.200 zł, stanowiącej czynsz za okres od marca 2012 roku do lutego 2014 roku – od dnia 22 lutego 2014 roku, czyli od dnia następnego po doręczeniu pozwanej odpisu pisma zawierającego rozszerzenie powództwa.

W pozostałej części żądanie powoda zasądzenia kwoty głównej oraz odsetek ustawowych Sąd Rejonowy oddalił, jako niezasadne.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła pozwana Gmina N., zaskarżając to orzeczenie w części, to jest w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III.

Apelująca zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § l k.p.c. poprzez ustalenie stanu faktycznego bez uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w sprawie, a mianowicie:

- nieuwzględnienie dowodu z dokumentu, to jest pisma Komisariatu Policji w Niemcach z dnia 14.04.2011r., znak (...) i wynikającej z tego dowodu okoliczności, że już w kwietniu 2011 r. w lokalu powoda nie zamieszkiwała K. G. z małoletnimi dziećmi A. i O. G., a zatem nie było konieczności eksmisji w celu umożliwienia powodowi uzyskiwania dochodów z najmu przedmiotowego lokalu,

- nieuwzględnienie dowodu z dokumentu, to jest pisma Gminy N. z dnia 22 czerwca 2012 r. skierowanego do A. i E. S., zawierającego propozycję zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w miejscowości N. (...) i wynikającej z tego dowodu okoliczności, że pozwana Gmina w dniu 22 czerwca 2012 r. wskazała lokal, do którego mogliby być przekwaterowani lokatorzy powoda, o czym powód był poinformowany,

a w konsekwencji błędne ustalenia co do okresu, za który odpowiedzialność za szkodę, której doznał powód, ponosi pozwany;

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 5 k.c., poprzez jego niezastosowanie, podczas, gdy w okolicznościach niniejszej spawy żądanie pozwu jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego z uwagi na niepodjęcie przez powoda żadnych działań w celu skutecznej eksmisji osób zajmujących jego lokal i dochodzenie odszkodowania od Gminy pomimo świadomości, że Gmina nie dysponuje lokalami socjalnymi ani pomieszczeniami tymczasowymi, do których mogłaby przekwaterować lokatorów zajmujących jego lokal, stanowi nadużycie prawa podmiotowego.

Wskazując na powyższe zarzuty, strona apelująca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w punktach I i III i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie, przy czym skutkuje uchyleniem wyroku Sądu pierwszej instancji w zaskarżonej części, to jest w zakresie objętym punktami I i III i przekazaniem sprawy w tej części Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Zgodnie z art. 386 § 4 k.p.c. w związku z art. 386 § 2 i § 3 k.p.c. poza wypadkami stwierdzenia nieważności postępowania, przyczyn odrzucenia pozwu lub podstaw do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

W świetle utrwalonych w doktrynie i orzecznictwie poglądów nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą żądania i zachodzi wówczas, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania ich materialnej podstawy bądź też pominął merytoryczne zarzuty którejkolwiek ze stron. Oceny czy sąd rozpoznał istotę sprawy dokonuje się na podstawie analizy roszczeń zgłoszonych w sprawie i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 lipca 1998 r., I CKN 804/97, niepubl., z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 22 oraz z dnia 22 kwietnia 1999 r., II UKN 589/98, OSNP 2000, nr 12, poz. 483).

Sytuacja nierozpoznania istoty sprawy ma miejsce w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wskazał, że powód S. S. domagał się zasądzenia od pozwanej Gminy N. ostatecznie kwoty 67.950 zł z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom uprawnionym w okresie od listopada 2010 roku do lutego 2014 roku. Sąd Rejonowy pominął jednak, że zgodnie z treścią pozwu, a także pisma pełnomocnika powoda z dnia 13 lutego 2014 roku, zawierającego rozszerzenie powództwa, powód domagał się zasądzenia wskazanej wyżej kwoty z tytułu niedostarczenia przez pozwaną Gminę N. lokalu socjalnego, a także niedostarczenia pomieszczenia tymczasowego. Wynika to jednoznacznie z treści samego żądania sformułowanego w punkcie 1 pozwu, jak i jego uzasadnienia, w którym powód powoływał się na okoliczność niewykonania przez Gminę spoczywających na niej obowiązków dostarczenia lokalu socjalnego, jak i pomieszczenia tymczasowego. Stanowisko to zostało podtrzymane w piśmie pełnomocnika powoda z dnia 13 lutego 2014 roku.

Natomiast Sąd pierwszej instancji wprawdzie dokonał ustalenia o niedostarczeniu przez Gminę pomieszczenia tymczasowego, jednakże w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie przedstawił analizy wywodzonego stąd roszczenia powoda. Nie zbadał więc materialnej podstawy roszczenia, poprzestając w tym zakresie na zagadnieniu niedostarczenia przez pozwaną Gminę osobom uprawnionym lokalu socjalnego.

Jak zauważył Sąd Rejonowy, z powołaniem się na stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2006 roku, III CZP 21/06 OSNC 2007/2/22, LEX nr 175126, roszczenie właściciela lokalu przeciwko gminie, o którym mowa w art. 18 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, jest roszczeniem odszkodowawczym. Na podstawie tego przepisu gmina zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania tylko wtedy, gdy właściciel wykaże, że na skutek zajmowania lokalu przez osobę bez tytułu prawnego poniósł szkodę.

Wskazać zaś należy, że wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji nie można uznać za udowodnione wszystkich przesłanek roszczenia odszkodowawczego powoda w niniejszej sprawie, formułowanego w oparciu o okoliczność niedostarczenia przez Gminę N. lokalu socjalnego.

W szczególności błędnie Sąd Rejonowy przyjął za bezsporny fakt pozostawania uprawnionych do lokalu socjalnego A. G. i O. G. w należącym do powoda lokalu mieszkalnym w okresie objętym pozwem.

Przeciwnie bowiem, strona pozwana kwestionowała tę okoliczność wskazując już w odpowiedzi na sprzeciw, że K. G. wraz z małoletnimi dziećmi O. G. i A. G. nie zamieszkuje od kilku lat w lokalu stanowiącym własność powoda, w związku z czym nie ma konieczności eksmisji i zapewnienia lokalu socjalnego (sprzeciw k. 54). Na poparcie swojego stanowiska strona pozwana powołała dowód w postaci pisma Komisariatu Policji w Niemcach z dnia 14 kwietnia 2011 r., znak (...), na którego treść zasadnie zwrócono uwagę w apelacji. W wymienionym piśmie wskazano, że według oświadczenia E. S. jej córka K. G. z dziećmi nie zamieszkuje pod adresem E. (...).

Ponadto w piśmie z dnia 12 listopada 2012 roku, skierowanym do Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku, K. G. podała, że w lokalu, który jest przedmiotem sprawy, nie zamieszkuje od ponad 6 lat (pismo k. 88).

W tej sytuacji i zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu wynikającym z art. 6 k.c., to na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia, że w okresie objętym żądaniem pozwu A. G. i O. G., jako osoby uprawnione do lokalu socjalnego na mocy wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy w Lublinie w sprawie II C 540/10, zamieszkiwały w lokalu stanowiącym własność powoda. Dowodów na tę okoliczność powód w dotychczasowym postępowaniu nie przedstawił.

Jak wskazano jednak wyżej, powód wywodził swoje roszczenie zarówno z faktu niedostarczenia przez pozwaną Gminę N. lokalu socjalnego, jak i z niedostarczenia pomieszczenia tymczasowego, powołując się na okoliczność zajmowania jego lokalu przez kilka osób, w stosunku do których orzeczono eksmisje wyrokami zapadłymi w sprawach II C 476/10 oraz II C 540/10. Sąd Rejonowy nie rozpoznał roszczenia powoda wywodzonego z podnoszonej okoliczności niedostarczenia przez pozwana pomieszczenia tymczasowego. Tym samym Sąd nie rozpoznał istoty sprawy.

W konsekwencji wyrok Sądu pierwszej instancji w zaskarżonej części podlegał uchyleniu, a sprawa w tej części przekazaniu do ponownego rozpoznania.

W ponownym postępowaniu Sąd Rejonowy rozpozna powództwo w części objętej uchylonym punktem I wyroku z dnia 6 maja 2014 roku, mając na względzie omówioną wyżej treść żądania powoda, a następnie orzeknie co do istoty sprawy oraz rozstrzygnie o kosztach procesu, w tym o kosztach postępowania odwoławczego.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. oraz art. 108 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.