Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron

Protokolant Konrad Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015r.

sprawy K. R.

obwinionego z art. 92a k.w.

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 23 października 2014 r. sygn. akt II W 1438/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego K. R.,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50,00 zł za postępowanie odwoławcze oraz wymierza mu opłatę w kwocie 60,00 zł,

Sygn. akt VI Ka 640/14

UZASADNIENIE

K. R. został obwiniony o to, że:
w d niu12 kwietnia 2014r. ok. godz. 9.20 w J. na ul. (...) M. tj. na drodze publicznej kierując samochodem marki S. nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 43 km/h jadąc z prędkością 93 km/h gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 23 października 2014r. w sprawie II W 1438/14:

1.  uznał obwinionego K. R. za winnego popełnieni czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 600 złotych.

2.  na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 119 kpow zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania w niniejszej sprawie obciążając nimi Skarb Państwa i nie obciążył go opłatą sądową.

Od wyroku tego wniósł apelację obrońca obwinionego.

Zarzucił orzeczeniu Sądu Rejonowego:

1.  obrazę przepisu prawa procesowego art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia a polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów zebranych w sprawie i tym samym dowolne ustalenie, że;

a/ ponosi sprawstwo i winę w popełnieniu wykroczenia z dnia 12 kwietnia 2014r. gdy tymczasem należyta ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nakazuje przyjęcie przeciwnych ustaleń,

b/ to obwiniony poruszał się swoim pojazdem z nadmierną prędkością, gdy tymczasem istotne rozbieżności pomiędzy zeznaniami funkcjonariuszy policji, w kontekście notatki urzędowej musiały wzbudzić w przekonaniu Sądu wątpliwości, których nie sposób b wyjaśnić zebranym w sprawie materiałem dowodowym i tym samym poczytać je na korzyść K. R. w myśl art. 5§2 kpk w zw. z art. 8 kpow,

c/ zeznania funkcjonariuszy policji nie budzą żadnych wątpliwości, są spójne i wzajemnie się uzupełniają, gdy tymczasem zebrany w sprawie materiał dowodowy nakazuje przyjęcie tezy odmiennej,

d/ zeznania funkcjonariuszy policji prowadzą do przekonania, iż nie mogło dojść do pomyłki w dokonaniu pomiaru , gdy tymczasem Sąd w istocie ustalił jedynie zasady działania tego rodzaju miernika laserowego, natomiast brak jest konsekwentnych ustaleń, co do pomiaru w tej konkretnej sprawie,

2.  obrazę przepisu prawa procesowego art. 410 kpk mającą wpływ istotny na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegającą na zupełnym pominięciu okoliczności, iż funkcjonariusze policji poinformowali obwinionego o sporządzeniu nagrania rejestratorem w pojeździe gdy tymczasem finalni e w tym zakresie równie odmiennie zeznawali raz wskazując iż brak jest nagrania albowiem pojazd ten nie posiada rejestratora, by ostatecznie zeznać, że ma on jednak rejestrator lecz nie jest on używany,

3.  naruszenie przepisu prawa procesowego art. 167 kpk w zw. z art. 316 kpk mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia a polegającą na zaniechaniu dopuszczenia z urzędu dowodu w zakresie pozyskania informacji:

a/ jakiego rodzaju miernikiem laserowym dokonywano przedmiotowego pomiaru, czy znajdował się on w stanie kompletnym tj. z naramiennym usztywnieniem,

b/ czy miernik ten posiadał wymagane prawem certyfikaty i dopuszczenia,

c/ czy funkcjonariusze policji posiadali specjalistyczne przeszkolenie w zakresie korzystania z tego konkretnego miernika laserowego czy w ogóle posiadali jakiekolwiek przeszkolenie, a jeżeli tak to kiedy ono było realizowane-

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji alternatywnie obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego czynu oraz zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego jest oczywiście bezzasadna i jako taka nie mogła podlegać uwzględnieniu. Sąd Rejonowy w sposób należyty i wnikliwy przeprowadził całe postępowanie dowodowe, nie naruszając żadnego przepisu procedury. W sposób należyty i zgodny w wymaganiami kodeksu postępowania karnego dokonał oceny całości materiału dowodowego sprawy, a po takiej ocenie dokonał niewadliwych ustaleń faktycznych, słusznie uznając, iż podana przez obwinionego K. R. wersja jest tylko przyjętą przez niego linią obrony.

Odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, co następuje.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. Obrońca obwinionego w apelacji zarzuca, iż Sąd nie zastosował ww. przepisu. Wskazać należy, iż obraza tego przepisu następuje zawsze wtedy, gdy orzekający w sprawie sąd poweźmie wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do jej usunięcia rozstrzygnie ją na niekorzyść oskarżonego, w szczególności jeśli prawidłowo dokonana ocena zebranych w sprawie dowodów nie pozwala na wykluczenie jednej z dwóch lub więcej równorzędnych wersji przebiegu zdarzeń istotnych dla określenia winy i kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu, to sąd orzekający na obowiązek przyjąć za podstawę ustaleń faktycznych tę wersję, która dla oskarżonego jest najkorzystniejsza (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2002 r., V KKN 238/01).

W przedmiotowej sprawie nie wynika z uzasadnienia Sądu, aby powziął on jakiekolwiek wątpliwości co do osoby obwinionego, przebiegu zdarzenia, treści notatki urzędowej, zeznań funkcjonariuszy policji. Wręcz przeciwnie, Sąd Rejonowy wskazał, iż z zeznań policjantów T. T. i P. G., które są spójne, logiczne, konsekwentne i wzajemnie uzupełniające, wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że zmierzona prędkość 93 km/h dotyczyła pojazdu, którym kierował obwiniony K. R.. W ocenie Sądu Rejonowego, z którą zgadza się Sąd Okręgowy, obaj funkcjonariusze policji w sposób przekonywujący zeznali, że pomyłka co do kontrolowanego pojazdu, jest przy użyciu laserowego miernika prędkości, praktycznie niemożliwa. Świadek T. T. zeznał, iż „przy laserowym mierniku prędkości nie ma możliwości pomylenia prędkości jednego pojazdu z innym pojazdem. Wynika to z tego, że laserowy pomiar prędkości ma punktowy pomiar. Przy niewłaściwym wycelowaniu takim miernikiem, miernik reaguje w ten sposób, że wykazuje błąd w pomiarze” (k. 27). Z zeznań świadka P. G. wynika, iż „ pomiar przy pomocy tego urządzenia jest wykonywany w taki sposób, że jest 100 % pewność że to jest prędkość dokładnie tego pojazdu i nie ma możliwości sprawdzenia dwóch pojazdów jednocześnie. Jest to tak zwany pomiar punktowy. Na wyświetlaczu pokazuje się pomiar prędkości danego pojazdu” (k. 27). W związku z powyższym słusznie Sąd I instancji stwierdził, iż niemożliwa była pomyłka co do tego, którego pojazdu prędkość była kontrolowana. Dlatego też sąd orzekający w niniejszej sprawie nie powziął żądnych wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych i słusznie nie zastosował przepisu art. 5 § 2 k.p.k. W ocenie Sądu Okręgowego zeznania policjantów nie są ani lakoniczne ani chaotyczne. Tak jak stwierdził Sąd I instancji, są one spójne, logiczne, konsekwentne i wzajemnie uzupełniające. Upływ czasu między popełnieniem wykroczenia przez obwinionego w dniu 12 kwietnia 2014 r. a przesłuchaniem funkcjonariuszy policji na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. spowodował, iż świadek P. G. nie pamiętał tego zdarzenia, a świadek T. T. nie pamiętał kto dokonywał pomiaru. Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, iż świadkowie są funkcjonariuszami publicznymi, policjantami i w dniu zdarzenia wykonywali oni swoje rutynowe obowiązki służbowe w sposób profesjonalny, fachowy i odpowiedzialny. Zatem nie istnieją podstawy, aby kwestionować ich wiarygodność i rzetelność. Z zasad prawidłowego rozumowania wynika, iż funkcjonariusze policji nie mają żadnego interesu w zatrzymaniu kierowcy, który porusza się wolniej. Policjanci wykonują swoją pracę poprzez m.in. zatrzymywanie kierujących, którzy nie stosują się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, w wyniku czego realizują podstawowe zadania Policji mające na celu ochronę bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w ruchu drogowym (art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.). Stosownie do treści art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137 ze zm.) czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach, kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań Policji.

Obrońca obwinionego zarzuca w apelacji, iż w sprawie występują istotne rozbieżności pomiędzy zeznaniami funkcjonariuszy policji a treścią notatki urzędowej dotyczące osoby policjanta dokonującego pomiar prędkości poruszającego się pojazdu. Kwestia osoby funkcjonariusza policji, który mierzył prędkość samochodu osobowego S. (...) o nr rej. (...), nie ma istotnego znaczenia w przedmiotowej sprawie, ponieważ zasadnicza jest marka pojazdu i jego prędkość, osoba kierującego, a także przyrząd, za pomocą którego dokonano pomiaru. Z notatki urzędowej z dnia 12 kwietnia 2014 r. sporządzonej przez funkcjonariusza policji T. T. jasno wynika, iż w dniu 12 kwietnia 2014 r. pełnił on służbę w patrolu zmotoryzowanym wraz z P. G. i w wyniku dokonania pomiaru prędkości samochodu osobowego S. (...) o nr rej. (...) jadącego z kierunku S., która wynosiła 93 km/h, gdzie na odcinku tej drogi obowiązuje prędkość 50 km/h, zatrzymano pojazd, którym kierował K. R.. Treść zeznań świadka T. T. złożonych na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. pozostaje w zgodności z treścią notatki urzędowej odnośnie osoby kierującej, marki pojazdu, prędkości i przyrządu, którym dokonano pomiaru. Natomiast świadek P. G. zeznał, iż „z uwagi na upływ czasu i charakter jego pracy nie pamięta zdarzenia, a osoby obwinionego w ogóle nie kojarzy”. Zdaniem Sądu Okręgowego jest to uzasadnione upływem ponad 6 miesięcy od daty zdarzenia i rodzajem wykonywanej pracy przez funkcjonariuszy policji. Nadto, jak wynika z zeznań świadka T. T. funkcjonariusze wielokrotnie wymieniali się urządzeniem (k. 27).

W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut obrazy przepisu prawa procesowego art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na przekroczeniu granic swobodnej oceny zabranego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić należy, iż dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów znajduje się pod ochroną zasady swobodnej oceny wyrażonej w art. 7 k.p.k., gdyż dopuszczalna jej swoboda nie przerodziła się w dowolność, a przyjęte stanowisko Sąd ten prawidłowo uzasadnił. Sąd Okręgowy podkreśla przy tym, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu orzekającego w I instancji, jako stykającego się bezpośrednio z dowodami i odnoszącego wrażenia z przebiegu całości rozprawy głównej. Bezpośredni kontakt z osobą przesłuchiwaną ma bardzo istotne znaczenie dla prawidłowej oceny wiarygodności tego dowodu. Przekonania, jakie wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, opartego na poprawnym rozumowaniu i wnioskowaniu Sąd Okręgowy nie może kwestionować i zajmować odmiennego stanowiska, skoro dokonana przez Sąd Rejonowy ocena nie przekracza granicy oceny swobodnej zakreślonej art. 7 k.p.k.

Sąd Rejonowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów uwzględniając zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, który nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Z materiału dowodowego nie wynika prawdziwość i zasadność wersji obwinionego o rzekomym drugim samochodzie, którego prędkość została przypisana obwinionemu. Słusznie Sąd I instancji uznał, iż podana przez obwinionego K. R. wersja jest przyjętą przez niego linią obrony, zmierzającą do uchylenia się od odpowiedzialności karno-wykroczeniowej. Sąd I instancji w pełni dał wiarę spójnym, logicznym, konsekwentnym i wzajemnie się uzupełniającym zeznaniom interweniujących funkcjonariuszy Policji, z których wynika jednoznacznie, iż nie doszło do pomyłki co do pojazdu, którego prędkość była mierzona. Świadek T. T. na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. zeznał, iż „przy laserowym mierniku prędkości nie ma możliwości pomylenia prędkości jednego pojazdu z innym pojazdem”. Nie sposób się zgodzić z zarzutem, iż Sąd ustalił jedynie zasady działania tego rodzaju miernika laserowego, a brak jest ustaleń co do pomiaru w tej konkretnej sprawie. Pomiar prędkości samochodu osobowego S. (...) dokonany przez jednego z funkcjonariuszy policji wykazał, że była to prędkość 93 km/h (k. 5), zatem Sąd ustalił w sposób właściwy, iż obwiniony poruszał się z prędkością niedozwoloną.

Odnośnie wskazywanego przez autora apelacji zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. zważyć trzeba, iż również ocenić trzeba go, jako chybiony. Norma zawarta w tym przepisie określa obowiązek rozważenia wszystkich zebranych materiałów; jest natomiast oczywiste, że w sytuacji kolizyjnej konieczne jest dokonanie wyboru i oparcie rozstrzygnięcia na dowodach uznanych za wiarygodne oraz odrzucenie innych, które nie znalazły potwierdzenia w procesie weryfikacji. W tej ostatniej sytuacji zasadniczego wręcz znaczenia nabiera zagadnienie rozważenia wszystkich dowodów będących do dyspozycji i argumentacja zaprezentowana dla wsparcia przyjętego stanowiska ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 28 maja 2008 r., WA 21/08). W tej sprawie nie wykazano, aby poza sferą analizy pozostały okoliczności istotne dla wydania orzeczenia. Pamiętać trzeba, iż dokonanie oceny materiału ujawnionego, nie odpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego, nie uchybia dyspozycji art. 410 k.p.k. ( vide: wyrok SA w Krakowie, KZS 2/07 poz. 42). Inną rzeczą jest prawidłowość oceny materiału dowodowego, co zapewne chciał zarzucić w szczególności skarżący obrońca, przy czym zważyć trzeba, iż zagadnienie oceny wiarygodności poszczególnych źródeł dowodowych w ogóle nie należy do zakresu normatywnego tego przepisu.

Przechodząc do zarzutu naruszenia przepisu prawa procesowego art. 167 k.p.k. w zw. z art. 316 k.p.k. stwierdzić należy, iż jest on bezzasadny. Ustalenie rodzaju miernika i czy znajdował się on w stanie kompletnym, czy posiadał wymagane prawem certyfikaty i dopuszczenia, a także czy funkcjonariusze policji posiadali specjalistyczne przeszkolenie w zakresie korzystania z miernika laserowego i kiedy ono było realizowane, nie miało kluczowego znaczenia w przedmiotowej sprawie i nie mogło podważyć prawidłowości ustaleń Sądu I instancji. Nawet gdyby uznać, iż nieprzeprowadzenie przez Sąd Rejonowy dowodów z urzędu było uchybieniem to zdaniem Sądu Okręgowego pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie jest w pełni wystarczający dla przypisania sprawstwa i winy K. R.. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, iż w pełni wiarygodne i rzetelne są występujące w sprawie dokumenty, w tym policyjna notatka urzędowa.

Konkludując zatem uznać należy, że przyjęta przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest w pełni trafna, a dokonane w oparciu o nią ustalenia faktyczne nie naruszają zasad logiki i doświadczenia życiowego, a co za tym idzie, nie może wzruszyć ich odmienna i nie zasługująca na aprobatę retoryka wywiedziona w apelacji.

Z powyższych względów, wniosek końcowy apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, lub alternatywnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu ocenić należy jako bezzasadny.

W oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd Okręgowy obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 60 zł.