Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III K 9/13

POSTANOWIENIE

Dnia 18 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny

Przewodniczący: SSA w SO Wiesław Rodziewicz

Protokolant: Patrycja Korż-Nowak

Prokurator Prokuratury Rejonowej: Sylwia Kaczmarek

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013r.

na posiedzeniu sprawy skazanego D. J.

o wydanie wyroku łącznego

na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 572 k.p.k. i art. 35 § 1 k.p.k. w zw.
z art. 569 § 1 k.p.k.

postanowił

1. na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 572 k.p.k. umorzyć postępowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego co do wyroków Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 4 sierpnia 1986r. sygn. akt II K 52/86, Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 10 kwietnia 1991r. sygn. akt II K 621/90, Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 17 stycznia 2001r. sygn. akt II K 480/00, Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 14 sierpnia 2001r. sygn. akt III K 170/00;

2. w pozostałym zakresie na podstawie art. 35 § 1 k.p.k. w zw. z art. 569 § 1 k.p.k. stwierdzić swoją niewłaściwość i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Śródmieścia, jako właściwemu miejscowo
i rzeczowo;

3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. Anny Surdyki-Górniak kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt gorszy) złotych brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu,

4. zwolnić skazanego od kosztów sądowych w sprawie zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Skazany – D. J. złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego poprzez połączenie kar orzeczonych w stosunku do jego osoby w sprawach V K 143/11, III K 65/04, IV Kzw 896/12.

W oparciu o wypis z Krajowego Rejestru Karnego, odpisy wyroków znajdujących się w aktach sprawy oraz akta spraw sądowych, Sąd ustalił, iż D. J. był skazany następującymi wyrokami:

1. Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 4 sierpnia 1986r. w sprawie
o sygn. akt II K 52/86;

2. Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 10 kwietnia 1991r., sygn. akt II K 621/90;

3. Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 17 stycznia 2001r. sygn. akt II K 480/00;

4. Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 14 sierpnia 2001r. sygn. akt
III K 170/00;

Wyroki opisane w punktach 3 i 4 zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2004r., sygn. akt III K 65/04;

5. Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 29 lipca 2011r., sygn. akt II K 663/11;

6. Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 10 czerwca 2011r., sygn. akt V K 143/11;

7. Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 2 marca 2012r., sygn. akt II K 1398/11;

8. Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 13 marca 2012r., sygn. akt V K 1769/11;

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Postępowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego wobec skazanego D. J., co do wyroków opisanych w punktach 1, 2, 3 i 4 należało umorzyć.

Problem rzeczy osądzonej może wystąpić w procesie karnym nie tylko przy orzekaniu w przedmiocie odpowiedzialności za popełniony czyn, ale także
w odniesieniu m.in. do wydania wyroku łącznego. Tak więc negatywna przesłanka procesowa w postaci rei iudicatae pojawia się również wtedy, gdy zapadły dwa wyroki łączne obejmujące te same skazania na kary jednostkowe. Określona w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. ujemna przesłanka procesowa zachodzi również, gdy po wydaniu prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego na podstawie art. 572 k.p.k. dojdzie do rozpoznania wniosku domagającego się wydania wyroku łącznego w odniesieniu do tej samej osoby i tych samych wyroków skazujących różnych sądów.

Istnienie negatywnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. nakazującej umorzenie postępowania karnego stanowi zatem przeszkodę do orzekania także w przedmiocie wyroku łącznego w wypadku, w którym nowym postępowaniem objęto te same wyroki jednostkowe.

Wyrok łączny ma atrybut prawomocności i wszelkie zdarzenia, które nastąpiły po wydaniu i uprawomocnieniu się wyroku łącznego, jeśli nie stanowią przesłanek
z art. 575 § 1 lub 2 k.p.k., nie niweczą jego bytu prawnego. Art. 575 § 1 k.p.k. ma zastosowanie tylko, gdy po wydaniu wyroku łącznego zapadnie kolejny wyrok obejmujący karę, która podlega połączeniu w myśl art. 85 k.k. Wyrokowi łącznemu bezspornie przysługuje cecha prawomocności. Traci on moc tylko wtedy, gdy ujawni się potrzeba wydania kolejnego wyroku łącznego, a więc gdy ujawni się skazanie, które podlega połączeniu z karami już objętymi wyrokiem łącznym – z chwilą wydania nowego wyroku łącznego, albo w razie uchylenia lub zmiany jednego z wyroków,
z których kary wyrokiem łącznym zostały objęte (wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z dnia 9 grudnia 2010r., II AKa 395/10, Lex 785455). O potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego nie decyduje zatem fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nie objętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, które – w świetle przesłanek z art. 85 k.k. – nadaje się do połączenia z wszystkimi bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 18 marca 2010r., II AKa 23/10, Lex 583680).

W niniejszej sprawie nie pojawił się żaden nowy fakt, żadne nowe skazanie dające podstawy do utraty mocy prawomocnych rozstrzygnięć zawartych we wcześniej wydanym wyroku łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia
27 maja 2004r. Skazania D. J. opisane w punktach 1, 2, 3 i 4 zostały natomiast objęte wyrokami łącznymi pod kątem zbadania istnienia przesłanek z art. 85 k.k. I tak wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2004r. (sygn. akt III K 65/04) objęto skazania w sprawach II K 480/00 i III K 170/00. Co prawda w wyroku łącznym Sąd wydając wyrok łączny nie odniósł się bezpośrednio do wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 4 sierpnia 1986r. (sygn. II K 52/86) i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 10 kwietnia 1991r. (sygn. II K 621/90) jednakże analiza akt sprawy III K 65/04 prowadzi do wniosku, iż również te orzeczenia były przedmiotem badania pod kątem spełnienia przesłanek z art. 86 k.k. Wskazuje na to treść karty karnej skazanego, w której figurowały oba powyższe wyroki.

Jak wynika z powyższego skazania D. J. w sprawach
II K 52/86, II K 621/90, II K 480/00 oraz III K 170/00 zostały objęte postępowaniem
o wydanie wyroku łącznego, a w stosunku do dwóch z nich został wydany wyrok łączny. Mając zatem na uwadze prawomocność uprzedniego rozstrzygnięcia zawartego w wyroku łącznym wydanym w sprawie III K 65/04 należało postępowanie w tym zakresie umorzyć stosownie do art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Takiego ustalenia nie zmienia przy tym fakt, iż po wydaniu wyroku łącznego D. J. skazany został kolejnymi wyrokami. Korelacja czasowa skazań D. J. powoduje bowiem, iż skazania w sprawach II K 663/11, V K 143/11, II K 1398/11
i V K 1769/11 nie spełniają przesłanki z art. 86 k.k. Wszystkie czynu przypisane skazanemu w w/w wyrokach popełnione zostały po dacie wydania zarówno wyroku łącznego, jak i wyroków jednostkowych nim objętych.

Warunki do wydania wyroku łącznego wobec D. J. mogą spełniać natomiast wyroki wydane w sprawach o sygn. akt: II K 663/11, V K 143/11, II K 1398/11 i V K 1769/11, które zostały wydane przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieście. Zdaniem Sądu właściwe w takiej sytuacji jest przekazanie sprawy do rozpoznania właściwemu sądowi rejonowemu tj. sądowy rejonowemu, który wydał ostatni wyrok skazujący. Stanowisko to znajduje poparcie w orzeczeniu Sadu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 kwietnia 2006r. (sygn. akt II AKz 106/06, KZS 2006/4/44), który stwierdził, iż w sytuacji „gdy okazało się, że postępowanie o wyrok łączny obejmujące skazanie także przez sąd okręgowy podlega umorzeniu, a do połączenia zostają wyroki sądów rejonowych, trafnie postąpiono umarzając postępowanie o wyrok łączny i przekazując sprawę według właściwości odpowiedniemu sądowi rejonowemu (art. 35 § 1 i 569 § 1 k.p.k.). Odmienne postąpienie skutkowałoby wydanie wyroku łącznego przez sąd niewłaściwy rzeczowo i miejscowo (art. 569 § 2 k.p.k.)”. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy
w postanowieniu z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie I KZP 32/06 gdzie wskazał, że jeżeli sąd wyższego rzędu stwierdzi na rozprawie, że tylko wyrok, albo wyroki tego sądu nie spełniają warunków do orzeczenia kary łącznej z innymi karami, orzeczonymi wyrokami sądów niższego rzędu, ale spełniają te warunki wyroki sądów niższego rzędu, to co do nich wydaje wyrok łączny, natomiast w zakresie wyroków niespełniających warunków do wydania wyroku łącznego, umarza postępowanie
(art. 572 k.p.k.) (OSNKW 2007/1/3, Biul. SN 2007/1/26, Prok. i Pr.-wkł. 2007/4/14).
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Najwyższy wskazuje jednak, że obowiązek ten nie dotyczy sytuacji gdy taka konkluzja kształtować się będzie już w ramach przygotowania do rozprawy (art. 339 § 3 k.p.k.). W tym bowiem przypadku dopuszczalne jest umorzenie postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego wyrok sądu wyższej instancji, a w pozostałym zakresie przekazanie sprawy wg właściwości rzeczowej.

Kierując się przedstawionymi argumentami orzeczono jak w sentencji postanowienia.

III K 9/13

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE