Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku Ł. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wnioskodawcy Ł. S. od wyroku Sądu Rejonowego

w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 20 lutego 2014r. sygn. IV U 2/14

oddala apelację.

Sygn. akt V Ua 13/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 grudnia 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w T., w sprawie nr (...), obniżył wnioskodawcy Ł. S. wysokość zasiłku chorobowego o 25 % za okres od dnia 18 listopada 2013 roku do dnia 20 listopada 2013 roku.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca dostarczył pracodawcy zaświadczenie o niezdolności do pracy po upływie 7 dni.

Pismem z dnia 12 grudnia 2013 roku wnioskodawca wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Wnioskodawca podniósł w odwołaniu, iż zaświadczenie wysłał do pracodawcy w dniu 19 listopada 2013 roku, a więc przed upływem 7 dni od jego wystawienia.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie z dnia 30 grudnia 2013 roku nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż decyzja była prawidłowa i zasadna.

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2014 roku wydanym w sprawie o sygn. akt IVU 2/14 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie wnioskodawcy o zasiłek chorobowy.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Ł. S. zatrudniony jest w Kancelarii (...) w O..

W dniu 12 listopada 2013 roku wystawiono zaświadczenie o niezdolności do pracy wnioskodawcy Ł. S.. Wnioskodawca w dniu 19 listopada 2013 roku wysłał zaświadczenie do pracodawcy za pośrednictwem Poczty Polskiej.

Zaświadczenie zostało doręczone pracodawcy w dniu 20 listopada 2013 roku.

Sąd Rejonowy uznał odwołanie wnioskodawcy za niezasadne.

Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał treść art. 62 ust 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby ( tekst jedn. z dnia 22 kwietnia 2010 roku Dz. U. nr 77, poz.512 ), który stanowi, że ubezpieczony obowiązany jest dostarczyć zaświadczenie lekarskie w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania płatnikowi składek, który przekazuje je niezwłocznie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, podając datę dostarczenia tego zaświadczenia przez ubezpieczonego.

W oparciu o treść powyższego przepisu, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż ubezpieczony ma obowiązek dostarczenia do pracodawcy zaświadczenia w terminie 7 dni, a więc w tym terminie winien on skutecznie doręczyć zaświadczenie pracodawcy.

Sądu Rejonowego podniósł, że w przedmiotowej sprawie wnioskodawca twierdził, iż w jego ocenie wystarczające jest przesłanie w powyższym terminie zaświadczenia za pośrednictwem poczty.

W ocenie Sądu Rejonowego, przy ocenie stanowisk stron konieczna była analiza pojęcia dostarczyć. Przyjęta konstrukcja gramatyczna wskazuje na konieczność dokonania skutecznego czynności, nie zaś podjęcia działań zmierzających do jej wykonania, a więc konieczne jest dostarczenie zaświadczenia do pracodawcy, nie zaś podjęcia działań, które mają doprowadzić do doręczenia zaświadczenia pracodawcy. Biorąc pod uwagę przyjęty w doktrynie postulat racjonalności ustawodawcy należy, zdaniem Sądu I instancji przyjąć, iż zastosowano pojęcie dostarczyć celowo, chcąc zapewnić fizyczne dostarczenie zaświadczenia pracodawcy w wyznaczonym terminie, nie zaś wysłać w tym terminie zaświadczenie za pośrednictwem poczty. W przeciwnym wypadku ustawodawca posłużył by się pojęciami zawartymi procedurze cywilnej, jak i w procedurze administracyjnej „złożyć” „doręczyć”.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy uznał zaskarżoną decyzję za prawidłową, a tym samym odwołanie za podlegające oddaleniu.

Dodatkowo Sąd Rejonowy podniósł, iż udając się do Urzędu Pocztowego nr 1 w O., wnioskodawca najkrótszą drogę miał obok siedziby pracodawcy.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacja wnioskodawca, zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

1.  naruszenie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez niezastosowanie przesłanki pozytywnej, określonej w hipotezie ww. przepisu, która to wykluczała zastosowanie sankcji w postaci obniżenia zasiłku chorobowego o 25%;

2.  naruszenia art.62 ust. 2 poprzez jego niewłaściwą wykładnię

W oparciu o powyższe wnioskodawca wnosił o uchylenie wyroku i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy.

Na rozprawie apelacyjnej organ rentowy w odpowiedzi na apelacje wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedstawione przez Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy, a wysunięte na ich podstawie wnioski prawne są zgodne z obowiązującymi przepisami. Ustalenia te i rozważania w całości aprobuje Sąd Okręgowy, przyjmując je za własne. Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych, a oceniając zebrane dowody nie przekroczył granic ich swobodnej oceny zgodnie z art. 233§1 k.p.c.

Odnosząc się zaś do zarzutów skarżącego w zakresie naruszenia art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, poprzez niezastosowanie przesłanki pozytywnej, określonej w hipotezie ww. przepisu, która to wykluczała zastosowanie sankcji w postaci obniżenia zasiłku chorobowego o 25% oraz art.62 ust. 2 ustawy, poprzez jego niewłaściwą wykładnię stwierdzić należy, iż są niezasadne.

Zgodnie bowiem z treścią art. 62 ust 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby ( tekst jedn. z dnia 22 kwietnia 2010 roku Dz. U. nr 77, poz.512 ) ubezpieczony obowiązany jest dostarczyć zaświadczenie lekarskie w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania płatnikowi składek, który przekazuje je niezwłocznie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, podając datę dostarczenia tego zaświadczenia przez ubezpieczonego. W świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych okolicznością bezsporną jest, iż skarżący zaświadczenie lekarskie z dnia 12 listopada 2014 roku wysłał do pracodawcy pocztą w dniu 19 listopada 2014 roku, co skutkowało doręczeniem go pracodawcy w dniu 20 listopada 2014 roku, a więc po upływie określonego w art. 62 ust 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku terminu. Ustawodawca przewidział, iż okoliczność ta powoduje obniżenie o 25% wysokości zasiłku przysługującego za okres od 8 dnia orzeczonej niezdolności do pracy do dnia dostarczenia zaświadczenia lekarskiego, chyba że niedostarczenie zaświadczenia nastąpiło z przyczyn niezależnych od ubezpieczonego ( art. 62 ust.3 ustawy). Wskazuje się przy tym, iż przyczyny „niezależne” to przyczyny „usprawiedliwione” (I. Jędrasik-Jankowska „Pojęcia i konstrukcje prawne s.398). Ubezpieczony, chcąc więc uchronić się od wskazanych powyżej ujemnych konsekwencji swojego działania, winien udowodnić, iż niedostarczenie zaświadczenia w terminie nastąpiło z przyczyn usprawiedliwionych okolicznościami. Skarżący nie uczynił tego na etapie postępowania przez organem rentowym, nie podjął także żadnych działań w tym kierunku w toku postępowania przed Sądem I instancji. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, strony są obowiązane więc wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Tymczasem ubezpieczony nie wskazał zadanych dowodów, które potwierdzałyby, iż niedostarczenie zaświadczenia nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych, co jest o tyle istotne, iż jak wskazał Sąd Rejonowy, a czego skarżący nie zakwestionował, ubezpieczony udając się do Urzędu Pocztowego nr 1 w O., najkrótszą drogę miał obok siedziby pracodawcy. Ubezpieczony winien wskazać więc z jakich przyczyn nie złożył zaświadczenia bezpośrednio do rąk pracodawcy, lecz wysłał je pocztą siódmego dnia terminu, a więc mając pełną świadomość, iż dotrze ono do pracodawcy już po upływie przewidzianego przepisami prawa okresu.

Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.